Inmiddels ben ik een paar maanden als ex ICT’er op pad om iets voor mijn medemens te betekenen, ofwel in de zorg te komen.
De stand van zaken is dat ik 6 a 8 uur per week aan de slag ben voor Saar aan Huis. Ik kom o.a. 2 á 3 keer per week bij een ouder echtpaar over de vloer van 16.30 tot 18.30 uur. Hij lijdt helaas aan dementie en zij heeft Parkinson. Allebei zijn ze in de 80 en wonen nog thuis. Saar aan Huis is door hun kinderen ingehuurd als dagelijkse (ma-zo) aanvulling op de thuiszorg. De thuiszorg komt 7 dagen per week ’s ochtends en ’s avonds over de vloer om hen te helpen met de algemene dagelijkse levensverrichtingen. Samen met een aantal dames van Saar aan Huis komen wij ook 7 dagen per week bij hen over de vloer. Ik dus 2 a 3 keer per week. Mijn taken bestaan o.a. uit de vaatwasmachine uit- en inruimen, de was van meneer doen en daarna ophangen of uit de droger halen. Eten opwarmen en opdienen en nog een paar klusjes.
Al tijdens het eerste bezoek stelde ik aan mevrouw voor om af en toe te koken. Ze begon te stralen. “Ja, dat zou ik heel fijn vinden”. Mijn eerste maaltijd bestond uit Andijvie, aardappels, jus en een tartaartje. Zowel mevrouw als meneer hebben genoten van het eten. Inmiddels kook ik elke keer als ik daar kom. Mijn Saar aan Huis collega’s koken inmiddels ook allemaal voor hen.
Via een Saar aan Huis WhatsApp groep houden we contact met elkaar en als we iets opmerken, dan geven we dat door. Er is regelmatig contact met één van de kinderen, dus op deze manier houden we de vinger aan de pols. Verder hebben we onderling een schema gemaakt wie wanneer de kliko langs de weg zet en dat we de planten in de potten in tuin water geven tijdens warme dagen. Allemaal taken die anders zouden blijven liggen.
Ontzorging is wat we leveren!
Het zijn hele lieve mensen en ik merk dat het contact erg goed is. Ze waarderen de hulp en ik waardeer het contact met hen. Pas nog heb ik witte asperges gekookt en deze met ham, ei en aardappelen met een botersausje geserveerd. Ze hadden al een vrij lange tijd geen asperges gegeten en waren dan ook zeer blij hiermee. Saar aan Huis levert dus andere zorg dan bijv. de thuiszorg. Samen met de thuiszorg zorgen wij ervoor dat deze lieve mensen in hun vertrouwde omgeving kunnen blijven wonen. Anderhalf jaar geleden waren deze mensen nog gezond en vitaal, dus ik begrijp de frustratie, boosheid en verdriet van mevrouw. Recent vertelde één van hun kinderen mij dat ze zich door de hulp gelukkiger voelt. Ze heeft minder zorgen. Prachtig werk! Elke avond ga ik met een heel fijn gevoel naar huis om vervolgens thuis te koken.
Burn-out een cadeau van het universum
Mijn vrouw is een tijd geleden door een burn-out uitgeschakeld, dus ik heb ook nog een paar klusjes thuis te doen. Een pittige tijd voor ons allebei, maar ik zie het inmiddels als een cadeau van het universum en ben er erg dankbaar voor. Het heeft mij namelijk geholpen om keuzes te maken in mijn hectische leven. Ik weet nu wat ik wil, namelijk mensen helpen en laat me door niets of niemand tegenhouden.
Negatieve reacties zijn er ook
Natuurlijk ontmoet ik soms mensen die vrij negatief reageren, als ik aangeef dat ik bezig ben om zonder zorgachtergrond de zorg in te gaan. Recent had ik zo’n contact. De vrouw die ik sprak reageerde zelfs een beetje denigrerend naar mij toe. Hoe ik toch kon denken dat ik zomaar de zorg in zou kunnen zonder achtergrond. Op alles wat ik zei kwam een negatieve reactie. Mijn grote zorghart deed er helemaal niet toe. Ik moest mij inhouden om zelf niet negatief te worden. Ik herinnerde mij er aan dat sommige mensen een heel ander idee hebben over zij-instromers en kon het gelukkig makkelijk loslaten. Deze negatieve reactie zei meer over deze vrouw dan over mij.
Laten we samenwerken en niet elkaar tegenwerken
Maar wat is dat toch? Ben ik een bedreiging voor mensen die al tig jaar in de zorg werken? Neem ik hen soms niet serieus? Ik pretendeer niet dat ik specialistische zorg kan leveren met 25+ jaar ervaring in de Supply Chain. Maar een positieve reactie zou mijns inziens beter passen in het gedachtegoed van zorgverlening. Ik hang mijn goedbetaalde baan aan de wilgen om mensen te helpen, om mensen plezier in het leven te geven. Ik kan er weliswaar nog niet van rondkomen, maar ben het wel aan het proberen. Daar is toch niets negatiefs aan, toch? Het gaat me helemaal niet om deze vrouw of om mijzelf, maar om de hulpbehoevende mens. Laten we ons alsjeblieft op hen richten en met z’n allen samenwerken in plaats van elkaar tegen te werken. Ik zie de zorg als een grote puzzel met heel veel stukjes. Een deel van de puzzel bestaat uit zorgprofessionals, die een gedegen opleiding hebben gevolgd met jarenlange bijscholing en inmiddels heel veel (specialistische) ervaring hebben. Een ander deel bestaat uit stagiaires en vrijwilligers en een deel van de stukjes bestaat uit zij-instromers, die vaak een gedegen opleiding in iets anders gevolgd hebben en jarenlange levenservaring hebben. Sommige zij-instromers kiezen er voor om een jarenlange specialistische zorgopleiding te volgen.
Ik kies voor Positieve Gezondheid!
Ik kies er bewust voor om het gedachtegoed Positieve Gezondheid van Machteld Huber te omarmen en me op de mens achter de aandoening te focussen. Ik ga om die reden de basismodule ‘Werken met Positieve Gezondheid’ starten in september. Ook ga ik de basiscursus ‘Reanimatie met AED’ opnieuw doen om mijn kennis weer up-to-date te krijgen. Wat ik verder ga doen, zie ik later wel weer. Naast mijn prachtige werk met ouderen, zou ik graag iets willen betekenen voor het Institute for Positive Health van Machteld Huber, maar ook houd ik organisaties als Alzheimer Nederland, Martha Flora e.d. in de gaten. Ik verbind mij pas aan een organisatie als ik voel dat het een verlengstuk is van mijn persoonlijke missie namelijk actief bijdragen om de kwetsbaarheid bij vooral ouderen terug te dringen door de inzet van mijn talenten.
Mijn rugzak zit vol met ‘goodies’ die ik in de zorg kan gebruiken
Als ik in mijn rugzak kijk, dan zie ik veel werkervaring, veel levenservaring en een aantal talenten, die ik in de zorg wil inzetten. Hopelijk kan ik als zelfstandige en via andere organisaties ook nog een aantal cliënten er bij krijgen. Het lijkt me heerlijk om een dag of 2 a 3 met mensen, die snakken naar gezelschap, op stap te gaan, naar hun geliefde plek, of gewoon een wandeling in het park. Het maakt eigenlijk niet uit, zolang de cliënt er maar blij van wordt.
Out of the ‘hokjes’ denken
Tijdens mijn zoektocht komt ik regelmatig mensen tegen die gewend zijn om in hokjes denken. Dit neem ik hen niet kwalijk, tenslotte zijn er in de zorg heel veel hokjes en loketten. Als je al jaren in zo’n hokje werkt, kun je niet verwachten dat je weet wat er allemaal buiten deze hokjes afspeelt. Na een aantal maanden intensief netwerken, mensen spreken, artikelen lezen e.d. begint zich een complex zorglandschap af te tekenen. Als we zouden beginnen om de schotten tussen de verschillende hokjes (heilige huisjes(?)) te verwijderen. Eén voor één met het grote goed voor ogen houdend t.w. de hulpbehoevende mens centraal stellen. Als we ons allemaal zouden committeren om te helpen, dan gaan we de goede kant op. In mijn ICT tijd kwam ik regelmatig mensen tegen die moeite hadden met verandering. Verandering was soms nodig om het bedrijf, waar men al 100 jaar werkte, op een andere koers te krijgen. Zonder deze koerswijziging zou het bedrijf het waarschijnlijk niet gaan redden. Angst zorgde vaak voor het ‘hakken in het zand’ effect. Mijn ervaring als managing consultant was dat na een goede educatie mensen makkelijker het oude loslaten om ruimte te krijgen voor de nieuwe c.q. andere manier van werken.
Op (korte) termijn kunnen zij-instromers met veel levens- en werkervaring een zeer goede aanvulling zijn op het huidige zorgaanbod. Niet iedereen kiest voor een lange specialistische opleiding. Waar zorgprofessionals soms moeten afhaken door tijdgebrek, of omdat het ‘gewoon’ niet in het protocol staat, daar kunnen zijinstromers juist een belangrijke rol spelen. Laten we alsjeblieft iedereen omarmen die iets voor zijn/haar ‘kwetsbare’ medemens wilt betekenen.
Met het huidige urenaanbod kan ik mij financieel nog niet bedruipen. Om die reden onderzoek ik allerlei andere mogelijkheden. Ik klop bij organisaties aan, ga naar symposia, congressen en andere gelegenheden waar ik veel mensen spreek. Ook vraag ik soms of ik eens in de spreekwoordelijke keuken mag kijken. In september hoop ik bijvoorbeeld bij Huize Wezup langs te gaan. Ik lees zo veel over het werk dat ze doen, dat ik een dag zou willen meelopen. Ik breid mijn netwerk uit en leer veel van de ontmoetingen en gesprekken met mensen.
Organisaties hebben nog een slag te maken als het om werving van nieuw personeel gaat!
Ik twijfel nog of ik mij 4 a 5 dagen aan één organisatie wil verbinden (loondienst of als zelfstandige), omdat ik dan weer niet de mogelijkheid heb om direct met hulpbehoevende mensen te werken. Ik schrijf organisaties, die vacatures voor 32 tot 40 uur per week hebben, regelmatig aan met het verzoek of ik die functie parttime zou mogen vervullen. Ik ben heel veelzijdig, maar ja dit betekent natuurlijk dat het een duobaan wordt en dat vinden organisaties nog wel eens lastig. Mijns inziens hebben organisaties hier ook nog een flinke slag te maken. De huidige manier van denken bij het aannemen van personeel herken ik nog uit 1990 toen ik voor het eerst ging werken, na mijn militaire dienst van 14 maanden. Er lijkt vrijwel niets veranderd te zijn. Als ik puur naar mijzelf kijk, dan zie ik iemand die het helpen van mensen tot zijn persoonlijke missie heeft gemaakt, maar regelmatig nul op rekest krijgt omdat ik een vinkje mis op een lijst met verwachtingen. Ik ga net zo lang door totdat ik de zorgbaan van mijn dromen heb.
19 juni 2018 Proeftuin Talent en Inspiratie Apeldoorn
Op 19 juni a.s. geef ik drie keer een presentatie c.q. lezing in de ‘Proeftuin van Talent en Inspiratie’. Ik hoop mensen te inspireren om het ‘just’ te gaan doen! Soms durven mensen geen keuzes te maken, hebben ze allerlei drempels opgeworpen puur vanwege angst om de eerste stap te zetten. Angst voor het onbekende. Ik ga hen helpen om de eerste stapjes te zetten. Het is vooral voor mensen die al in de zorg werken, maar hun loopbaan een nieuwe impuls willen geven. Het is ook voor mensen die willen weten of werken in de zorg iets voor hen is. Doordat ik een paar keer koffie ben gaan drinken met iemand van WieZorgt! is dit op mijn pad gekomen. Ik ga ik dit doen, omdat ik naast het verlenen van zorg ook nog eens super leuk vind om mensen te inspireren en motiveren.