Met kippenvel zit ik in de tuin koffie te drinken. Zoeven ben ik weer voor mijn dagelijkse plons in het Gooimeer geweest. Het is 5 graden buiten en het voelt als 3 graden.
De zon schijnt terwijl ik vanochtend het strand op liep in m’n zwembroek. Ik voel me bevoorrecht dat ik zo dicht bij het water woon. Al die jaren heb ik het water gemeden. Vroeger was ik een echte waterrat, maar dat was vroeger. Pas een paar maanden geleden ben ik dit gaan doen. Een tip van een goede vriendin nota bene heeft mij doen beseffen dat ik dit nodig heb.
Nu is dit onderdeel van mijn dagelijkse routine geworden. Even voelen dat ik leef. Een alternatieve vorm van mediteren. Vanochtend was het echt koud en hield ik het nog geen 5 minuten vol. Het vriespunt komt in zicht, maar ik heb het idee dat ik dit blijf doen totdat er een laagje ijs ligt.
Mijn oproep op LinkedIn heeft nog geen kandidaten opgeleverd. Mensen willen wel, maar hebben het ‘te druk’ om de sprong met mij te maken. Haha, het is gewoon te koud. Ik ga hier voorlopig mee door, totdat het echt te koud wordt.
Straks ga ik naar mijn cliënt met Parkinson en vanmiddag ga ik naar Mees. Misschien kan ik nog naar een museum met hem, voordat het niet meer kan. We kijken wel, wandelen kan altijd en is een leuk alternatief.
I ❤️ ontzorgverlening!