Het was al weer een tijd geleden, dat ik last van mijn onderrug had. Ach, ik geef het toe, ik heb veel aan mijn privéhoofd gehad, ben laat naar bed gegaan én ik heb vrij veel gesnoept, terwijl ik supergezond eet.
Mees weegt een kleine 40 kg. Normaliter til ik hem met gemak uit bed en uit z’n rolstoel, maar vandaag twijfelde ik of ik het zou doen. Hij lachte vanuit zijn bed al naar me. Ik vertelde hem over mijn rugklachten. Eerst lachte hij, maar toen ik zei dat het geen grapje was, keek hij serieus. De eerste tilpoging vond ik te spannend, bij de tweede lukte het me om hem op de douchebrancard te leggen. Hij hield zich heel rustig, terwijl ik hem vast had. Ik realiseerde dat dit niet verantwoord was. “Stel dat ik hem laat vallen. Dom, Frans, niet meer doen!” dacht ik bij mezelf.
Na de darmspoeling en douchebeurt lag Mees aangekleed op de douchebrancard, klaar voor de dag. De tilmat lag binnen no-time op de juiste positie onder zijn lijf. Mijn tilliftervaring met mijn cliënt met A.L.S. kwam goed van pas. Werken met een tillift is als fietsen, je verleert het niet. Mees keek een beetje onwennig naar mij. “WTF doe je? Slinger me gewoon in die stoel, man!” zou hij gedacht kunnen hebben. Ik til hem al bijna anderhalf jaar zelf zonder hulp.
Na een paar minuten hing hij boven zijn stoel. Hij lachte, terwijl hij hoog in de lucht bungelde. Omdat hij toch wel één à twee uur achter elkaar in de rolstoel zit, moet hij met z’n kont tegen de leuning zitten. Het lukte aardig. Mees gaf zijn goedkeuring met een glimlach.
Vandaag was ik vooral stijf in m’n rug, maar na een wandelingetje van zo’n 4 km. voelde het wel iets beter. De zon scheen, terwijl ik met Mees, Merelieke en Kim, begeleidster van het lieve meisje, aan het wandelen was. Straks zal ik hem op bed leggen en dan kan ik met een gerust hart zeggen, dat ik met rugpijn gelukkig nog voor hem kan zorgen.
De komende dagen zal ik vooral in beweging blijven en morgen voorzichtig zijn bij het boodschappen doen voor Hans in Bussum.
Fijn weekend!