Een paar dagen geleden zag ik dat Myriam belde. Er ging toch even de gedachte door mijn hoofd “Hij zal toch niet…”. Ze klonk best opgewekt. Ze vertelde dat Paul op vrijdag ontslagen zou worden vanuit het Spaarne Gasthuis. “Kun jij dan komen om mij te helpen?”.
Vrijdag zou ik naar Mees gaan van 8 uur in de ochtend tot 8 uur in de avond. “Ik kan wel op zaterdagochtend”. “Oké dan regel ik dat hij zaterdag ontslagen wordt uit het ziekenhuis”. Ze klonk vastberaden. Ik ken Myriam al zo’n anderhalf jaar, dus ik wist dat zij het voor elkaar zou krijgen.
Ze belde me gisteren, toen ik met Mees aan het wandelen was in het prachtige Wilbrinksbos, bij Voorthuizen.
“Het is geregeld. We kunnen Paul tussen 10 en 11 uur ophalen. Ik stelde voor dat ik om 9.30 uur bij haar zou zijn, zodat we nog even een Cappuccino konden drinken van het Koffiekantoor om de hoek. Ondanks dat het hele gebeuren rond de operatie haar veel stress gaf, was ze best relaxt.
Om kwart voor 11 waren we in het ziekenhuis en liepen direct door naar de afdeling chirurgie. Paul zag er ietwat verward uit. Hij had koorts en zijn suiker was heel hoog, namelijk 24. Helaas bevat de sondevoeding, die hij krijgt, 15% koolhydraten. Dit zorgt voor een hoog suikergehalte in z’n bloed. Myriam moet nu insuline spuiten. Ook heeft hij een opgezwollen buik. Dit zorgt helaas weer voor kortademigheid. “Hij moet zo snel mogelijk van de sondevoeding af” zei ze en gelijk heeft ze.
Er waren twee verpleegsters om hem met de tillift uit bed te helpen. Myriam wilde het zonder tillift doen, want thuis heeft ze ook geen tillift. Goed punt! Voor mij ook een goede oefening, Enfin, ik pakte Paul bij zijn schouder en zijn rechterbeen en zwaaide hem overeind aan de zijkant van z’n bed. Been op de grond, mijn armen onder zijn oksels, zijn armen rond mijn middel en z’n hoofd naar voren. Binnen 30 seconden zat hij in z’n rolstoel.
Daarna zijn hoody aangetrokken. De verpleegsters hielpen met zijn vest. Sjaal om, muts op en Paul was ready to go. Myriam had al zijn spullen ondertussen al ingepakt. Paul had zich teruggetrokken in z’n veilige cocon.
Bij de apotheek kreeg Myriam insuline mee. Tijdens het wachten masseerde ik zijn handen, die eerst erg verstijfd waren, maar al vrij snel soepel werden. Af en toe keek hij mij aan, maar meestal had hij zijn ogen dicht.
Even later had ik de auto voorgereden en tilde Paul uit de rolstoel om hem in de auto te zetten. Halverwege riep Myriam “De plaszak zit nog vast, kijk uit”. In het ziekenhuis had Paul een katheter gekregen. Thuis heeft hij een plascondoom. Als die losschiet, dan is dat niet zo’n ramp, maar de katheter moet er naturlijk niet uit gerukt worden. Oeps… dat was ik vergeten. Ik probeerde hem weer terug in de rolstoel zetten. Dat ging niet zo makkelijk. Paul zei een paar keer “auw”. “Sorry Paul, sorry Myriam”. Een paar minuten later zat Paul gelukkig naast mij in de auto. Binnen 10 minuten waren we thuis en even later zat Paul op de traplift en via de po-stoel reed ik hem naar de woonkamer om z’n vest enzo uit te trekken. De koorts was gelukkig weer gezakt. Home sweet home!
Daarna heb ik twee cappuccino’s gehaald, want Paul lustte wel een paar slokken. Belangrijk is om Paul, die lijdt aan dementie, zo snel mogelijk weer te leren slikken. Kauwen komt later. Paul was even vergeten hoe hij koffie door een rietje moest zuigen. Myriam bedacht om hem op een nat sponsje te laten zuigen. Dit werkte goed. Hij slikte het water door. Na een paar minuten lukte het Paul weer om de koffie via het rietje te drinken. Pfieww… gelukkig. De eerste stap is gezet om hem weer te laten eten en drinken via de normale manier. Een diëtiste, komt volgende week langs om dit door te spreken. De komende twee weken zal een het een combi worden tussen sondevoeding en normaal eten. Daarna kan hij hopelijk van de sondevoeding af. Dit zal zijn suiker op een goede manier beïnvloeden en hij zal geen opgezwollen buik meer hebben.
Paul zit trouwens graag op de po-stoel, die ideaal is voor mij om hem naar de traplift te vervoeren. Het appartement stamt uit de 17e eeuw en heeft een paar niveauverschillen. Ik hielp Myriam in de keuken met het tillen van Paul, zodat zij z’n broek uit kon trekken. In het ziekenhuis kreeg hij het laxeermiddel Movilon ivm tijdgebrek. Paul poepte daar op bed in een soort luier. Thuis krijgt hij veel tijd op de po-stoel. Binnen no-time was hij klaar, zonder laxeermiddel. Soms duurt het veel langer, maar nu dus niet. Myriam ging hem wassen en ik ging ondertussen terug richting de apotheek van het ziekenhuis. Er zaten geen naalden bij de insuline prikpennen. Paul zou tijdens de lunch weer een shot insuline krijgen.
Er waren een aantal wachtenden voor mij, maar na een half uur was ik aan de beurt. Myriam had hen al gebeld, dus de naalden lagen klaar. Ik heb de naalden afgegeven en Paul en Myriam gedag gezegd. Dinsdag zie ik hen weer. Best zwaar voor Myriam om hem te verzorgen. Hopelijk knapt hij gauw weer op. Om 13.30 uur reed ik weer naar huis en dacht ik aan Myriam, die er weer alleen voor staat. Een krachtige vrouw!