(Over)leven na een herseninfarct!
Zoals recent geschreven in mijn blog “Het ontroert mij”, gaat Karel binnenkort naar een zorginstelling. Ik help hem en zijn vrouw met de verhuizing naar Drenthe. Dit betekent dat per 1 maart de donderdag in mijn agenda vrij komt.
Toeval of niet, maar recent appte een vriendin mij of ik tijd over had om een echtpaar te helpen. De man is een half jaar geleden getroffen door een herseninfarct. Gisteren was ik bij hen op bezoek om kennis te maken. We spraken over de impact op hun levens, het verdriet, de frustratie, de onmacht en veel meer. Tijdens het drie uur durende gesprek klikte het erg goed. Lang verhaal kort; per 1 maart ga ik elke donderdag voor en met hen werken.
Ik ben dankbaar dat ik iets voor hen mag betekenen. Natuurlijk ga ik helpen met de algemene dagelijkse levensverrichting en persoonlijke verzorging. De focus komt te liggen op zelfredzaamheid. Alles wat hij zelf kan, zal hij zelf doen. Hij krijgt daar alle tijd voor, geen haast.
Als je (op vrij jonge leeftijd) een herseninfarct krijgt, staat je leven en dat van je naasten op z’n kop. Ineens zit je in een stroomversnelling en krijg je als echtpaar en uitwonende kinderen te maken met allerlei zorg instanties en zit je plotsklaps in een revalidatiecentrum. Je bent van het één op andere moment patiënt. Alles draait om de ‘aandoening’.
Je krijgt amper de tijd om de heftige gebeurtenis te verwerken. Je echtgenote is per direct echtgenote-af en gebombardeerd tot zorgverlener. En na een periode van maanden revalidatie zit je dan weer thuis op de bank, terwijl je eerst druk aan het werk was. Hoe ga je daar mee om en hoe functioneert dit in je relatie met je vrouw? En dan iedereen om je heen, die zegt dat het nooit meer beter wordt. “Je zal die arm nooit meer kunnen bewegen”, “Het wordt niet beter dan dit!”. Wat doet dat allemaal met je? Jeetje, wat heftig, elke keer brokkelt er een stukje van je eigen waarde af.. Een depressie ligt op de loer. Hoe voorkom je dat je afglijdt in een dal? Heftige gevoelens dienen zich aan. Hoe nu verder? Wat is er nog wel mogelijk?
Hier gaan we mee aan de slag. Belangrijk is dat deze man en ook zijn vrouw hierover kunnen praten en gehoord te worden. Ik bied mijn luisterend oor aan en ga mijn levenservaring inzetten om hen te helpen een nieuwe draad op te pakken. Of ik een volgende keer over hen schrijf, hangt af of zij hiermee akkoord gaan. Deze blog is vooral bedoeld om aandacht te geven aan de behoefte aan zorg op gevoelsgebied, dus los van de functionele zorg. Zorg waar de medische zorgverleners niet aan toe komen.