Vandaag was ik bij Karel (fictieve naam) in Ruinerwold. Ik schreef vorig jaar over de verhuizing van Karel vanuit de provincie Utrecht naar de provincie Drenthe. Over het verdriet van het splitsen van een hecht gezin, maar ook over het plezier om een dagje met elkaar op te trekken. Ik ken hem al ruim 5,5 jaar. Elke donderdag kwam ik trouw bij hem om hem te assisteren met de ADL en ook voor gezelschap en begeleiding.
Nu nog één keer per maand, op een dinsdag, kom ik bij hem. Karel houdt van vanille milkshakes, maar een half jaar geleden heb ik hem zo ver gekregen om de kokos milkshake te proberen. Dit sloeg direct aan bij hem. Nu neem ik af en toe een milkshake mee. Ook vandaag even langs de McD in Meppel gereden om een paar minuten later mijn weg naar Ruinerwold te vervolgen.
Iets over elven was ik bij hem. We hebben samen naar de olympische spelen gekeken. “Wat moet ik straks met mijn leven als de spelen voorbij zijn?” grapte hij. Karel heeft al een kleine 25 jaar de spierziekte MD (myotone dystrofie). Ik schreef hier eerder over. De spierziekte heeft gelukkig geen vat op zijn humor. Heerlijk droog en scherp. Ik zorg meestal dat ik een kop koffie en/of een glas water heb gevuld, zo droog kan zijn humor zijn. We hebben samen een hoop lol.
Op zo’n dag is mijn grootste taak gezelschap. Daarnaast een beetje begeleiding, zoals bijvoorbeeld een telefoontje naar een instantie, hulp bij een bezoek in het Isala ziekenhuis in Meppel, kleine klusjes in zijn kamer, bed verschonen etc. Ook een beetje persoonlijke verzorging zoals scheren en hulp bij de toiletgang en hulp bij de lunch. Na een fijne dag samen heb ik hem iets over vieren op de toilet geholpen. Nadat ik mij bij het personeel van de kleinschalige zorginstelling had afgemeld vertrok ik.
Zo’n 5 minuten later parkeerde ik mijn auto in het altijd bruisende centrum van Ruinerwold. Ik had een ontmoeting gepland met een BL’er, een bekende Linkedinner. In eerste instantie hadden we bij het dorpscafé afgesproken. Pas vanochtend ontdekte ik, ondanks dat het krijtbord met het menu buiten stond, dat het café pas morgen open gaat. O shoot, nou dan iets anders zoeken. O shoot dit alternatief gaat om 17 uur dicht. Gelukkig is er nog een lokaal cafetaria met kroeg dat tot 19.30 uur open is.
Rond 16.30 uur zat ik op het terras in de schaduw. Mariska van Gennep kwam 10 minuten later. Zij woont in Assen en was binnen een half uur in het blijkbaar niet altijd zo bruisende centrum van Ruinerwold. Leuk om haar eens te ontmoeten. Ook hier weer het gevoel of je elkaar jaren kent. Dit is natuurlijk ook wel zo, maar dan via het Linkedin platform. We hebben heel open gesproken. Ik vroeg haar om te vertellen over de tijd met haar echtgenoot Sjon, die in 2015 de diagnose ALS kreeg. We hebben ervaringen uitgewisseld. Er was veel herkenning. Zij als echtgenote van iemand met ALS en ik als (ont)zorgverlener van twee mensen met ALS.
We hadden veel te vertellen en rond een uur of half 8 namen we afscheid. Ik had nog een uur en kwartier voor de boeg. Een rustige rit naar de haven in Huizen, naar mijn boot. Een fijne dag met fijne mensen.
I ❤️ ontzorgverlening!