Vorige week zondag was ik op bezoek bij Huize Wezup. Mijn donatie voor het schilderij was slechts een slap excuus om op bezoek te gaan. Ik had al eerder contact met Jan gehad met het doel langs te komen, maar het was er nog niet van gekomen.
Wat me opviel was de manier waarop Jan en het personeel met de bewoners omgaan. Het is liefdevol, menswaardig en tegelijkertijd worden mensen geactiveerd. Dit kan zijn door het praten over nieuwsberichten. Er liggen kranten, tijdschriften en boeken op de grote tafel waar bewoners veel gebruik van maken. Door te praten over de dingen die ze lezen komen er interessante gesprekken. Er ontstaat interactie, mensen reageren op elkaar. Er wordt gelachen, maar ook komt het voor dat er irritaties ontstaan. Heel menselijk allemaal en mag er zijn.
Toen Jan aan twee bewoners vroeg of hij mij hun kamer mocht laten zien, werd er direct op gereageerd. Vooral irritatie en onrust! “nee dat wil ik niet” “wat moeten jullie op mijn kamer doen”. Het mooie was dat Jan het niet doordrukte. Een andere mevrouw vond het allemaal wel best, maar kwam na 5 min. wel kijken wat wij op haar kamer aan het doen waren. De kamers zijn gezellig ingericht met veel persoonlijke spullen en hebben allemaal een ruime moderne badkamer. Ook kunnen bewoners als ze willen naar buiten gaan.
Tijdens de lunch in de ruime woonkeuken at ik met de bewoners mee. Linda heeft twee eieren gebakken. Als ik had gewild had ik met de pot mee mogen eten. Kip, aardappels en sperziebonen. Mevrouw v.d. E. schoof de boontje vakkundig aan de kant. “Goh ik kan zien dat u gek op boontjes bent” reageerde ik. “Nee, ik vind ze verschrikkelijk” zei ze. Binnen de korte tijd ging het over wat we lekker vinden en wat heel vies. Hele gesprekken over vroeger kwamen naar boven. Ik gooide het onderwerp spruitjes tafel. Nou die zijn niet bepaald populair bij de bewoners. We hebben enorm gelachen om de reacties. “Ik vind rauwe spruitjes wel lekker” reageerde mevrouw V. naast me. Toen ik zei dat ik daar zo van ga gassen, lagen de bewoners dubbel.
De meneer aan de andere kant reageerde niet. Hij was zijn eten aan het prakken tot het bijna vloeibaar was. Jan kwam er bij staan en vertelde dat deze meneer uit Groningen komt en al 95 jaar oud is. Dit toverde een glimlach op zijn gezicht. Jan heeft hem een aantal rijmpjes geleerd. Iets met “Piet kan het niet”. Hij begon ineens te praten en grapjes te maken met een brede grijns op zijn gezicht. Fantastisch hoe hij reageerde. Dit is het activeren wat ik bedoelde. Ik kan echt zien dat mensen opknappen door de manier van zorg die ze krijgen.
Ik vroeg Jan of er een lange wachtrij is van mensen die bij Huize Wezup willen wonen. Dit is blijkbaar niet het geval, wat mij verbaasde. Dit heeft vooral met zichtbaarheid te maken. Ik kon het niet laten nog een paar tips te geven.
De kosten van de kost en inwoning zijn vrij laag en de kosten van de zorg worden veelal door het PGB gedekt. Kortom als je iemand kent in je naaste familie of kennissenkring die niet meer thuis kan wonen, dan weet je waar je moet zijn; Huize Wezup! Er is/komt namelijk een kamer vrij
Ik ben bijna 3,5 uur gebleven, met een goed gevoel reed ik naar Assen, waar mijn neef woont. In de avond ben ik naar huis gereden. Het was een topdag!
