Vandaag was ik rond 11.30 uur in het ziekenhuis bij Paul. Bij binnenkomst lag Paul op bed in een diepe slaap.
Niet zo raar als je bedenkt wat hij allemaal heeft moeten doorstaan de laatste tijd. Een slangetje voor de (tijdelijke sondevoeding) stak uit zijn neus. Doordat vast voedsel in z’n longen terecht gekomen was, heeft Paul Aspiratiepneumonie, longontsteking na verslikken, opgelopen. Hij krijgt nu dus tijdelijk sondevoeding via de neus en een zeer zware antibiotica kuur.
Ik bekeek zijn linkerbeen, althans het deel dat er nog aan zit. Een grote grove ritssluiting ca. 10 cm boven de knie. Geen bloederige toestand, zoals ik eigenlijk verwachtte. Best raar dat het been er af is. Vaak heb ik zijn been in m’n handen gehad tijdens rek- en strekoefeningen, of om Myriam te assisteren met de wondverzorging. En nu is het weg, letterlijk en figuurlijk een leegte achterlatend. Het lijkt aan Paul voorbij te gaan. Paul verkeert nog in een roes en dat is misschien maar goed ook.
Het moge duidelijk zijn, dat het been er af moest. De gangreen, ook wel koudvuur genoemd, rukte op. Het been was aan het afsterven en slokte veel energie op van Paul. Energie, die hij eigenlijk niet heeft, maar door pure wilskracht geleverd werd. Het putte hem uit.
Een tijdje zat ik naast hem, raakte hem aan, masseerde zijn rechterhand, praatte met hem. Uiteraard startte ik direct bij binnenkomst een playlist van Bob Dylan. Paul luistert graag naar zijn muziek. Heel even deed hij zijn ogen open en keek me aan. Daarna gingen de luiken weer dicht. “Paul, als je wil dat ik jouw linkerhand ook masseer, dan graag even aangeven” zei ik terwijl ik zijn linkerhand aanraakte. Hij bewoog zijn linkerhand heel even en ik begon met masseren. Paul is, net als ik, een echte ‘schootkat’ en leek te genieten van de aanraking. Soms keek hij me ineens aan met heldere ogen.
Na een tijdje heb ik rek- en strekoefeningen gedaan met zijn rechterbeen. 100 keer buigen en strekken. Ik vroeg of Paul mee wilde tellen. “Paul wat komt er na twee” Hij antwoordde zachtjes met “Drie”. Dit lukte een paar keer, wat een goed teken is. Zijn rechterbeen is trouwens al veel soepeler dan vóór de operatie. Myriam oefent veel met hem. Hij had zo veel pijn aan zijn linkerbeen dat zijn lichaam verkrampte.
Niet al te lang na de oefeningen heb ik het ziekenhuispersoneel geholpen bij de persoonlijke verzorging van Paul. Bij het wassen, deed ik de rechterkant en de verpleegster de linkerkant. Daarna wilde ik hem gaan scheren. Ik vond het belangrijk om hem in de rolstoel te scheren ipv in bed. Even een andere houding, goed voor de doorbloeding. Ik rolde ik hem op z’n zij, zodat de verpleegster de tilmat kon aanbrengen.
Best fijn om te constateren, dat dit gesneden koek is voor mij. Ik draai tenslotte al weer even mee. Klik, klik, klik, klik en even later hing Paul in de lucht. Voor elke handeling vertel ik Paul wat er gaat gebeuren. Dit is belangrijk bij mensen, die lijden aan dementie. Het voorkomt (meestal) dat mensen angstig worden. Eenmaal in z’n rolstoel heb ik zijn haar gewassen en hem daarna geschoren en z’n tanden gepoetst. Ik heb hier ruimschoots de tijd voor genomen. Paul geniet van dit soort momenten. Tijdens het tandenpoetsen kreeg ik meer contact met Paul. Hij deed gewillig z’n mond open en liet toe dat ik de kauwgom uit z’n mond haalde en begon met poetsen.
Na een tijdje vroeg ik aan Paul of hij weer in bed wilde liggen. Een heel zacht “Nee” kwam uit z’n mond. Maar na een uur heb ik aan een verpleegster gevraagd of hij weer terug in bed kon. Uiteraard kan ik de tillift zelf bedienen, maar dit mag ik niet zelf doen in een ziekenhuis, dus netjes gevraagd om hulp. Binnen no-time lag hij weer in bed.
Vervolgens reed ik naar Myriam. Daar heb ik eerst mijn meegebrachte groente opgegeten, want daar had ik geen tijd voor in het ziekenhuis. Het was fijn om even bij te praten met haar. Daarna samen met Myriam weer terug naar het ziekenhuis. Paul lag te slapen.
Met een diëtiste spraken we over de sondevoeding, die heel veel goede bestanddelen bevat, maar helaas ook vrij veel koolhydraten. Dit zet om in suiker en zorgt voor een hoog suikergehalte in zijn bloed. Om die reden moet er insuline gespoten worden. Op dit moment mag Paul niets slikken ivm de Aspiratiepneumonie, zelfs geen water.
Hopelijk mag hij gauw weer ‘normaal’ eten, zodat hij niet vergeet wat het is om te kauwen en te slikken. Hij is nog niet helemaal uit de gevarenzone, maar de koorts is geweken en hij heeft weer kleur op z’n wangen en komt langzaamaan weer terug. Wat een kracht heeft deze man! Nadat ik Myriam thuis afgezet had, reed ik met een goed gevoel naar huis.
I ❤️ ontzorgverlening!