Een verborgen pareltje aan de Lek

Vanochtend ging mijn wekker om 5.30 uur. Sinds januari 2019 kom ik elke donderdag trouw bij een man van mijn leeftijd. Hij heeft al sinds zijn 29e de spierziekte, Myotone Dystrofie.

Als iemand mij vraagt wat dat precies is, zeg ik meestal dat het een langzame vorm van ALS is. Dit is natuurlijk erg kort door de bocht, maar het geeft aan wat het voor een ziekte is. De spierfuncties nemen af, maar het gaat bij hem heel langzaam.

Mijn cliënt, ik ga hem vanaf nu Karel noemen, heeft hulp nodig bij de ADL en de persoonlijke verzorging. Ik help hem in de vroege ochtend met het uit bed komen. Naast de vaste handelingen, zoals  medicatie geven, zuurstofmasker schoonmaken, oogcreme in zijn ene oog doen, was ik zijn gezicht, zorg dat zijn haar goed zit en help hem met aankleden. Eenmaal beneden geef ik Karel de opgeloste Macrogol, zijn andere pillen en help hem met zijn ontbijt. Uiteraard zijn er nog veel meer handelingen waarmee ik hem help.

Verder ontzorg ik Karel en zijn vrouw door het doen van kleine klusjes in en om het huis. Gisteren kreeg ik een appje van hem met het verzoek of ik vanochtend RVS schroeven wilde halen. Zijn vrouw had hout geregeld aangezien er nog een deel van de schutting bij hun huis afgewerkt moest worden. Het was oké als ik daardoor later zou komen. Ach, er zit een nieuwe bouwmarkt in de buurt van mijn camping en daar kom ik toch langs, dus gisteren gelijk geregeld en stond ik vanochtend gewoon op tijd, dus om 7.30 op de stoep. Vanaf e de camping is het 45 min. rijden.

Na het ontbijt trok mijn cliënt zich terug voor de sanitaire stop. Dit gaf mij tijd genoeg om de soort potdeksel planken tegen de schutting te schroeven. De zon scheen al krachtig op mijn weelderige bos haar, haha, dus toch maar een petje uit mijn auto gepakt en opgezet. Het klusje ging zo voorspoedig dat ik binnen 45 min klaar was. Even binnen afkoelen aangezien het al aardig warm buiten was.

Daarna nog een paar uur allerlei klusjes in huis gedaan en mijn cliënt geschoren en geholpen met allerlei dingen, waaronder hulp bij de lunch. Even na 14:30 uur trok ik de deur achter mij dicht.

“Wat zal ik nu gaan doen?” Vanavond heb ik om 19.30 uur namelijk een vergadering in de kerk in Huizen, de laatste voor de zomervakantie. Ik ben als vrijwilliger nog steeds betrokken bij het individuele pastoraat. Dit doe ik al sinds 2012 en vind ik fijn om te doen. Ik heb hier wel eens iets over geschreven. Aangezien ik nu deels in m’n caravan in de omgeving van Lunteren woon en deels bij mijn vriendin in omgeving Zeist, heb ik een aantal werkzaamheden afgestoten, zoals het bezorgen van post en de kerkbalans en het bezoeken van mensen, op één vrouw na. Ik wil nog graag meedenken met de groep en vind de contacten in de kerk heel fijn. Ik voel mij daar thuis.

“Hoe overbrug ik die paar uur?” En opeens wist ik het. Bij Nieuwegein ligt een verborgen pareltje namelijk Vreeswijk aan de rivier de Lek. Per toeval reed ik daar een half jaar geleden doorheen. Ik rijd graag binnendoor naar mijn bestemming en ontdek zo vaak prachtige plekjes, die ik later weer bezoek om te bekijken.

Deze blog schrijf ik op een bankje in de schaduw met uitzicht op de Lek. Vreeswijk ligt tussen de A27 en de A2, maar daar hoor je weinig van door het frisse windje. Het schijnt nu bloedheet buiten te zijn, nou ik merk daar niks van. Het is heerlijk koel hier. Straks zoek ik een restaurantje op en ga een hapje eten voordat ik op mijn gemak richting Huizen tuf.

Als ik bedenk hoe mijn leven er 5 jaar geleden uitzag? Wat een verschil zeg. Ik heb geen stress meer en vooral geen haast. Ik ga altijd ruim op tijd weg en ben daardoor eigenlijk altijd op tijd. Vroeger was ik ook vrijwel altijd op tijd, maar dat kwam omdat ik gewoon sneller ging rijden, als ik te laat dreigde te komen. Ik voelde me vaak gejaagd. 

Alvast een fijne avond! Ik ga nog even ‘ins Blaue hinein’ staren, voordat ik verder ga wandelen.