Vandaag was ik bij Hans, de man met Parkinson-achtige klachten. Ik had per app gevraagd of het oké was dat ik vandaag om 11 uur zou komen ipv om 10 uur. Ik wilde namelijk een beetje uitslapen, beetje tijd voor mezelf.
Gisteren heb ik incl. reistijd 12 uur gewerkt bij een man met Parkinson in regio Deventer. Ik was pas om 21.30 uur thuis. Hans vond het oké.
Vandaag stonden er een paar kleine boodschappen op de lijst, zoals twee anti-muggenstekker dingen en nog een paar dingetjes zoals bio-appel-mango sap. Ik heb hier in een recent verleden een fles van meegenomen en het bleek een hit. Het smaakt goed, het is lijvig waardoor zijn pillen makkelijker te slikken zijn als hij ‘off’ is én als hij een glas met dit sap omgooit, dan vlekt het niet op het vloerkleed. Ook heb ik een afspraak bij radiologie verzet naar volgende week woensdag. Hans wil graag dat ik met hem mee ga. Hij heeft wat last van zijn longen, dus krijgt hij een paar onderzoeken om hopelijk dingen uit te sluiten.
Vandaag had hij meer tijd nodig om op te starten. Normaliter is hij op z’n best rond de oneven uren, want dat zit tussen de medicatie momenten in. Maar het duurde nu dus langer voordat de medicatie incl. zijn eigen supplementen mix ging werken. De warmte helpt ook niet echt.
Tussendoor heb ik een ‘pill mill’ besteld, een molentje om zijn supplementen te malen, zodat het in capsules geperst kan worden. Hij deed dit voorheen zelf, maar dat mislukte regelmatig. Een schat van een buurvrouw, een aantal huizen verderop in de straat, heeft deze taak liefdevol op haar genomen en een aantal buurtbewoners helpen mee. Inmiddels hebben ze een ‘PGB’ contract, zodat dit structureel gebeurt. Een zorg minder voor Hans.
Ik heb al eens eerder geschreven over de supplementen mix van Hans. Het bevat co-factoren, stoffen die we nodig hebben om te functioneren. Bijv. zink, ijzer, verschillende vitamine B. Dit zijn de bekenden mineralen en vitaminen, maar het zijn er nog zo’n 20 deels onbekende vitaminen en mineralen, die in de mix gaan.
Hans heeft veel stress in z’n leven gehad en daardoor zijn lichaam langdurig uitgewoond. Veel te veel adrenaline vrat jarenlang dopamine. Dit is een kort door de bocht versie van de werkelijkheid. Bij Parkinson wordt door de artsen vaak gefocust op het aanvullen van dopamine, maar niet op het aanvullen van de co-factoren. Hans heeft ontdekt dat de supplementen mix de dopamine productie, diep in de hersenen, aanzwengelt. Hierdoor heeft hij aanzienlijk minder Sinemet pillen, dus dopamine, nodig. Sterker nog, Sinemet maakt de productie medewerkers van de dopamine fabriek lui. Het inregelen is en blijft lastig, omdat veel invloeden van buitenaf invloed hebben op zijn welbevinden. Emoties, het weer, volle maan, voeding hebben impact. Heel vermoeiend voor hem.
Het gebied rond neurologische aandoeningen is mijns inziens nog een onontgonnen gebied. Weinig artsen lijken oren te hebben naar de ontdekkingen van Hans, of willen het ‘gewoon’ niet horen. Ik ga maar niet speculeren over de reden hiervan. Stel dat ik zeg, dat het verdienmodel op de schop gaat, zodra je behalve pillen voorschrijven ook nog een holistische kijk moet hebben op een mens, die struggelt met klachten die verdacht veel op Parkinson lijken, dan ga ik op de stoel van de wetenschap zitten en schop ik mensen tegen de schenen. Dus ik zeg lekker niks, haha. Maar zijn aanpak werkt potverdorie. Natuurlijk is het geen magie en ja, hij heeft het dagelijks zwaar, maar ja als je je lijf zo lang zo slecht behandelt, dan kan het zomaar zijn, dat bepaalde onderdelen versleten zijn en niet meer verkrijgbaar zijn in de handel. Hij probeert bepaalde onderdelen te reviseren, voor zo ver mogelijk en ik ben getuige van de werking.
“Wat fijn dat je er weer was. Bedankt voor je hulp” en verder gaf hij aan dat het zo fijn is dat we zo goed op elkaar ingespeeld zijn. We kennen elkaar al zo’n 3,5 jaar. Ik kom daar via Home Instead ‘t Gooi. “ik blijf bij je tot de dood ons scheidt” antwoordde ik. “Maar nu moet je natuurlijk niet gauw dood gaan hè?” zei ik er direct achteraan. Hij grijnsde.
En het is zo, ik blijf trouw aan m’n cliënten zolang het kan. Meestal werk ik volle dagen, of tenminste een dagdeel. Dit is goed voor het menselijk contact en geeft structuur. En daarbij komt, dat ik dan alle tijd heb voor hen. Bij Hans kom ik slechts een paar uurtjes per week. Dit is zo gegroeid en sinds een paar jaar heb ik drie andere cliënten, waar ik gemiddeld zo’n 26 uur per week werk. Mijn collega’s van Home Instead en ik komen 6x per week bij hem. Verder is hij veel alleen, maar dat vindt hij meestal oké.
Nu zit ik heerlijk met mijn kant en klare salade in de schaduw op 7,5 meter van mijn caravan te genieten van de tijd voor mezelf en schrijf ik deze blog. Wat een fijn leven heb ik. Dagelijks prijs ik mijzelf gelukkig dat ik dit kan en mag doen. Geen regeltjes, geen protocollen, maar ‘gewoon’ doen wat er nodig is. Hartezorg!
