Een aantal weken geleden is mijn cliënt overleden. Een aimabele intellectuele man van in de 80 met Parkinson. Hij woonde onder de rook van Deventer. In 2019 kwam ik voor het eerst bij hem en zijn vrouw. Er ontstond een dierbare verbinding.
Op een vroege zondagochtend in november overleed hij in de armen van zijn vrouw. Toen ik dit in de avond hoorde, voelde ik verdriet, maar tegelijkertijd overviel een geluksgevoel me. Ik kende de situatie en wist dat het alle kanten op kon gaan. De wens van hen beiden was, dat zodra het zover zou zijn, hij vredig thuis in het bijzijn van zijn vrouw zou sterven.
Niet dat hij op sterven lag, maar hij had het mentaal en fysiek zwaar. De laatste twee jaar kwam ik slechts twee dinsdagen per maand bij hen. Verder is er nog een vrouw, die een aantal jaar drie dagen per week kwam,. Zij was een enorme steun voor hen. Ook kwam de thuiszorg dagelijks ivm. een medische handeling. De rest van de tijd, inclusief alle nachten, had zijn vrouw de zorg voor hem. Op die bewuste vroege ochtend besloot hij om zich over te geven, het leven los te laten en te vertrekken.
De uitvaart was recent in een prachtige oude kerk in de omgeving. Er werd gesproken, verhalen werden verteld, muziek werd gemaakt en gedraaid en her en der werden oude verbindingen hernieuwd. Een intiem samenzijn op een mooie druilerige dag.
Na de uitvaart ging het hele gezelschap naar hun huis om na te praten over het leven en te proosten op het leven. Het voelde dat het goed was. Hij is op een menswaardige manier vertrokken, maar het gemis is er.
Gedurende de jaren dat ik bij hem kwam, werd ik betaald uit het PGB. Bij het overlijden van de budgethouder stopt het PGB op de dag van overlijden. Enerzijds begrijpelijk, anderzijds ook best raar want er is nazorg nodig voor degene die overblijft. Ik heb met zijn vrouw afgesproken dat ik om de dinsdag zal blijven komen. Het contact is zo dierbaar, dat het wat ons betreft niet op zou moeten houden vanwege het stoppen van een PGB.
“Maar ik kan je niet betalen” zei ze. Ik antwoordde dat ik er niets over wilde horen. Inmiddels ben ik twee keer geweest sinds het overlijden. We praten heel veel over het leven en ik help haar met klusjes in en om het huis. Er heerst een serene rust in het huis. Het is goed zo!
Het was mij een waar genoegen! Rust zacht, lieve Wout ❤️
