In 2018 heb ik mijn koers drastisch gewijzigd. Mijn goede baan in de consultancy heb ik opgezegd en ben de ‘ontzorgverlening’ ingerold. Inmiddels heb hier zo’n dikke 200 blogs over geschreven. Niet om mijzelf te presenteren, maar gewoon omdat ik graag schrijf om mensen te inspireren en motiveren om buiten de lijntjes te gaan kleuren.
Eigenlijk is mijn koerswijziging helemaal niet zo drastisch. Als managing consultant was ik zeer gedreven om te leveren. Ik stemde constant mijn prioriteiten af met de wens van de klant. Werkgerelateerde prioriteiten waren dat. Op privégebied miste ik de plank uiteindelijk volledig. Werk, werk, werk en nog eens werk. Nauwelijks tijd om op adem te komen. Inmiddels heb ik wat mijzelf aangaat de prioriteiten bijgesteld. Eerst mijzelf helpen en dan pas ben ik in staat om anderen te helpen.
“What comes around, goes around” is best van toepassing, want uiteindelijk ontplofte het in mijn gezicht. Mijn transitieproces, dat overigens nooit klaar is, heb ik beschreven in mijn blogs. Het Universum werkt op geheel eigen wijze en dat past inmiddels goed bij me. Mijn hart heb ik open gesteld, puur, kwetsbaar en krachtig. Er begon iets te borrelen, te ontstaan. Dieper en dieper ging ik mijn eigen ik ontdekken. De term “ik mag er zijn” heb ik veranderd in “Ik ben!”. Er ‘zijn’ heeft mijns inziens niks met ‘mogen’ te maken. Je bent er al en gelijkwaardig aan ieder ander mens.
Nog steeds werk ik met veel plezier als ontzorgverlener. Door allerlei verschillende redenen is aantal cliënten of aantal uren bij cliënten is teruggelopen. Mijn inkomsten zijn flink gedaald, maar ik laat dit voorlopig even zo zijn. Met heel veel minder kan ik me nog redden. Gelukkig heb ik nog een spaarpot.
Vorige jaar heb ik besloten om een boot te kopen. Een zeer lang gekoesterde wens kwam in vervulling. Ik woonde al zo’n drie jaar (geheel vrijwillig gewoon omdat ik dat wilde) parttime in een sleurhut en parttime bij mijn lieve vriendin, die ik zo’n 4,5 jaar geleden via Linkedin ontmoet heb. Het wonen op het water en de vrijheid om de trossen los te gooien lonkte. Je weet pas wat je zoekt, als je het ziet. Een stalen spitsgatkotter van 10 meter uit 1968 kwam figuurlijk voorbij. Lang verhaal zeer kort; caravan verkocht, boot gekocht en sinds april vorig jaar woon ik parttime op de boot.
Ik ontdekte dat ik ook heel graag over mijn prille vaarervaring wilde schrijven. Alles komt aan bod; mijn onzekerheden, mijn fouten, mijn ontdekkingen, mijn “successen”, maar vooral wil ik mensen inspireren en motiveren om je hart te volgen. Mijn cliënten hadden ook nog allerlei plannen, maar door omstandigheden moesten zij hun plannen drastisch bijstellen. Leef nu! Doe nu!
Mijn vaarblogs post ik in een Facebook groep ‘Pleziervaart’. Ik had al eens de wens in het Universum uitgezet om iets totaal anders te doen, naast mijn werk als ontzorgverlener. Iets waar ik enorm blij van word. Begin maart werd ik benaderd door de eigenaresse van een gerenomeerd magazine ‘Motorboot’. Ze had een paar blogjes gelezen en gaf aan dat het plezier er vanaf spat. Precies dit wil ze meer in het magazine uitstralen. “Zou jij het leuk vinden om iets te gaan schrijven voor Motorboot?” schreef ze aan me.
Zoals je weet, ben ik best wel van het “gewoon doen” en vatte direct de spreekwoordelijke ‘boot bij de bolders’. Afspraak gemaakt met Hélène. Ze kwam bij mij op de boot op bezoek. We werden allebei enthousiast over een samenwerking. Lang verhaal weer zeer kort. Per vandaag worden mijn blogs op hun website geplaatst en in het maandblad ‘Motorboot’ gepubliceerd.
Super blij ben ik, dat ik nog meer mensen kan inspireren met mijn kleine eenvoudige verhaaltjes. Super blij ben ik met een leven, waar ‘ik ben’, omgeven door liefdevolle mensen. Mijn vriendin, mijn vrienden, familie, cliënten, mijn linkedin contacten. Er zijn overigens al een aantal fijne mensen, die ik via Linkedin ken, langs geweest.
