Afgelopen vrijdag was ik weer bij Mees. We hadden elkaar vanwege mijn vakantie ruim een maand niet gezien. Normaliter kom ik om de vrijdag bij Mees en soms neem ik een dienst van iemand over of ruil een dienst. Ik kwam de kamer binnen en zei expres niks. Heel zachtjes was ik en hoorde dat Mees aan het luisteren was. Ja, ik hoor je denken “Huh? Kan hij hem horen dat Mees luistert?”. Ja dat kan ik. Mees maakt dan geen geluid en is zo stil, dat ik hoor dat hij luistert.
Opeens liet ik heel zachtjes een klein boertje. Heel even was het nog stil maar dan hoorde ik Mees heel zachtjes lachen. Ik keek over de rand van zijn bed en kon zijn brede glimlach zien in het donker. Ik begroette Mees en het was al gauw of we elkaar de dag ervoor nog hadden gezien. Het voelde heel vertrouwd.
Het beloofde weer een warme dag te worden met veel zon. Mijn idee was om ergens de koelte van de wind in combinatie met de schaduw van bomen op te zoeken. Als bootliefhebber kwam ik al gauw op Huizen, haven van ‘t Gooi, uit. Mijn boot staat op dit moment op de kant, dus het leek me een leuk idee om even met Mees daarheen te gaan en daarna langs de kust van Huizen te wandelen. Er is een prachtig wandelpad langs het water en het strand en door een klein bosje met een prachtige rustplek op een pier, omgeven door het Gooimeer.
Enfin, rond 13 uur waren we bij mijn boot. Alleen de boot zorgde voor schaduw en na een snelle selfie zijn we gauw richting het water gewandeld om verkoeling van de wind te zoeken. Mees en ik genoten van de omgeving en elkaar. We hadden genoeg te bespreken. Serieuze onderwerpen kwamen aan bod, maar ook luchtigere zaken zoals mijn vakantie kwamen aan bod.
Na ruim een half uur kwamen we bij de pier aan. Aan alle kanten ben je omgeven door water. Een koel briesje waaide er. Voor de zekerheid had ik Mees en mijzelf ingesmeerd met mijn factor 50 zonnebrandcrème. Er kwamen een aantal vletten voorbij varen van een lokale scouting groep. Een jongen van één van de vletten, schreeuwde “Hé, Pipo! Afvallen!” naar de bootsman van een andere vlet. Deze jongen was zo druk bezig met het hijsen van de zeilen, dat hij niet doorhad dat hij de andere vlet bijna ramde. Hij trok de helmstok van het roer snel naar zich toe en kon een aanvaring net op tijd voorkomen.
Voor Mees en mij zorgde dit voor een stukje entertainment. We hadden lol en verder keken we naar de vele boten, die het Gooimeer op voeren. Op een gegeven moment vroeg ik of Mees het leuk zo vinden, als ik een stukje uit ‘De Kameleon’ zou voorlezen. Hij reageerde zo enthousiast, dat hij zonder borstharnas ongetwijfeld uit z’n stoel met wielen was gevlogen. Het grappige is, dat hij tijdens het lezen geniet maar ook altijd een beetje slaperig wordt. Soms wacht ik even met lezen en dan opent hij zijn ogen alsof hij zeggen wil “ik hoor je wel hoor, lees maar gewoon verder”. En dat doe ik dan ook.
We zijn na een uurtje of zo verder gewandeld langs het strand van Huizen over de, drie jaar geleden gerenoveerde, boulevard. Het was redelijk druk op het strand waar er ook een heuse “bay-watch” is en een klein soort snackbarretje.
Ik kocht een softijsje (mijn guilty pleasure) en gaf Mees een hapje. Het koude ijs zorgt altijd voor een paar mooie gezichtsuitdrukkingen bij Mees. Hij vindt softijs lekker, maar moet altijd even acclimatiseren. Op de volgende hapjes reageerde hij anders.
Na nog een klein uur te hebben rondgewandeld, zijn we weer richting de haven gegaan. De Mercedes bus van Mees stond daar redelijk in de schaduw geparkeerd. In de bus hebben we naar muziek geluisterd en na zo’n 45 minuten waren we thuis in De Glind. Mees heeft een klein uurtje gechilld op het waterbed terwijl ik o.a. even gegeten heb. Rond 20.30 uur lag hij in bed en ging ik weer naar huis. Het was écht heel fijn om hem weer te zien.
