In afwachting van de Corona uitslag heb ik een paar cliënten afgezegd en naar volgende week doorgeschoven. Behalve Kees, vandaag was ik bij hem.
Toen ik hem rond 8:00 uur wekte, lachte hij naar me. Ik koppelde de sondepomp af, pakte schone kleding en bereidde de darmspoeling voor. So far, so good! Totdat ik hem oppakte en hem op de douchebrancard legde. Hij begon te huilen. Dit betekent bij hem dat hij pijn heeft. Kees is wat dat betreft een bikkel. Ik dacht eerst pijn aan het doorligplekje bij zijn stuitje. Het plekje is geirriteerd, maar het leek alsof er iets anders was. Kees kan niet praten en de enige manier om aan te geven dat er iets is, is door te huilen.
Na een minuut of 10 appte ik zijn vader over de situatie. Eigenlijk wil ik het zelf doen, maar ik wil hem ook niet onnodig pijn laten lijden. Zijn vader heeft tenslotte 17+ jaar ervaring met Kees. Ook hij kon niet bedenken wat er aan de hand was. Een tijd geleden waren er sporen van bloed in zijn urine gevonden. Als het een verwaarloosde blaasontsteking is, dan verklaart dat de koorts en de pijn van de afgelopen dagen.
Ik had Kees ondertussen van de douchebrancard afgehaald en terug in bed gelegd. Na een half uur en een pijnstiller huilde hij niet meer. In overleg met zijn vader besloten dat ik de darmspoeling en het doucheritueel verder zou vervolgen. Hij had lichte verhoging 37,7. Verder ging allemaal erg goed. Daarna heb ik hem via de peg-sonde met de hand (via 60 ml spuiten) zijn ontbijt toegediend. Hij was weer in een goede stemming. Na het eten heb ik een uurtje met hem gewandeld, maar tijdens de wandeling merkte ik dat hij niet heel erg vrolijk was, eerder timide. Normaliter laat ik een keiharde boer, waardoor hij hard gaat lachen. Mijn geheime wapen, zeg maar. Geen effect!
Bij thuiskomst heb ik eerst geluncht en daarna heb ik hem weer via de peg-sonde zijn voeding toegediend. Hij zat niet lekker in zijn vel, protesteerde een beetje, maar ja, wat is er aan de hand? Hij kan het niet vertellen of anders aangeven. Ik had hem verschoond en terug in z’n rolstoel gezet. Hij had bijna z’n hele lunch (330ml shake) gekregen en plotseling kwam alles er van boven uit. In grote golven over hem heen, de grond en zijn rolstoel. Ik stond gelukkig aan de goede kant en kwam met de schrik vrij. Een fragment van de film “The Exorcist” uit 1973 popte omhoog in mijn gedachten.
Het idee was dat ik vandaag van 8:00 tot 14:00 uur zou werken en het was 13.30 uur. Prioriteit nummer één is Kees naar de badkamer rijden en hem schone kleding aantrekken. De route naar de badkamer werd gemarkeerd door wielsporen. Leuk klusje voor later. Onderweg golfde de restanten van de lunch er nog uit, half op de grond en tegen de deur.
Natuurlijk vloekte ik niet, hij kan er toch niets aan doen. Oké een heel klein lief vloekje kwam er uit, maar echt lief hoor. Kees moet niet het idee krijgen dat hij iets fout gedaan heeft, arme jongen. Hij was blijkbaar misselijk en ik pomp gewoon zijn lunch direct in z’n maag. Zou ik zelf ook niet lekker vinden.
Zijn vader kwam even kijken aangezien hij Kees hoorde huilen. Ik had Kees al omgekleed, de vloer gedweild en was bezig om de rolstoel schoon te maken. Kees huilde nog, maar de stem van z’n vader stelde hem al iets gerust. Z’n vader gaf hem een Paracetamol zetpil, nadat hij de temperatuur gemeten. De temperatuur bij Kees was weer opgelopen naar 39 graden.
Even later belde de huisarts om de uitslag van de Coronatest bij Kees door te geven; negatief. Best positief eigenlijk! De huisarts vermoedt dat Kees een blaasontsteking heeft vanwege bloed in de urine. Dit kwam uit de labtesten naar voren. Dit zou dus inderdaad de koorts en de pijn verklaren. Ik was blij om de uitslag “géén Corona” te krijgen en appte twee cliënten, dat de kust veilig was en ik dus weer bij hen kan en mag komen.
Rond 15:00 uur ging ik naar huis. Hopelijk knapt Kees op zodra hij met de antibiotica kuur begint. Maandag zie ik hem weer. Ik kijk er naar uit!