Vanochtend was ik eerst bij de heer S. te B. Degene met Parkinson, die het zwaar heeft. Recent schreef ik over hem.
Hij was blij dat ik er was. Ik ben “goed gezelschap”, zoals hij het noemt. We hebben genoten van de zon en van elkaars aanwezigheid. Ik had mijn nette donkerblauwe pak met hippe schoenen meegenomen, want ik zou direct doorgaan naar de begrafenis van de heer B., mijn recent overleden cliënt. Zijn zoon had me uitgenodigd.
Enfin de begrafenis was ergens boven Amsterdam en er waren maximaal 30 genodigden. Meer mag op dit moment niet en is vanwege de 1,5 meter afstand ook een prima aantal. Heel bijzonder dat ik één van hen was.
De toespraak van zijn zoon was ontroerend. Hij omschreef z’n vader als een zorgzame man waar veel mogelijk was. Op de rest ga ik hier niet in uit respect. Er werden foto’s van z’n vader getoond en muziek gedraaid wat hij mooi vond. Ik moest ineens denken aan wat hij altijd zei. De heer B. sprak vloeiend British English, maar hij zei altijd voor de grap “It is me what”. Steinkohlen English! We hadden de grootste lol samen vooral als hij dat zei. Ik ben het ook gaan gebruiken. Een mooie manier om hem te gedenken.
Het was een persoonlijke bijeenkomst. Nadat iedereen gesproken had, zijn we met z’n allen naar buiten gegaan naar het graf.Blij dat ik er bij was!