Elke dag verwonder ik me weer over de dingen die gebeuren. Vaak gaat het om iets kleins, zoals bij Klaas uit Haarlem.
Zijn vrouw vroeg of hij haar nog kent. “Ja, jij bent ….” en toen vroeg ik of hij mij kent. “Ja” en hij lachte met een brede grijns. Ik was daar afgelopen dinsdag voor de vijfde keer en had deze mooie brede grijns nog niet eerder gezien. Het valt me direct op. Het gaat Klaas beter dan vijf weken geleden. Zijn humor steekt weer de kop op. Dit komt vooral door de liefdevolle zorg van zijn vrouw inclusief gezonde voeding.
Het verwondert me als ik zie dat mensen vooruit gaan. Er is al zo vaak tegen hen gezegd dat hij niet beter zal worden, dat het slechter zal gaan. Er is vaak tegen hen gezegd dat hij nooit meer zou kunnen lopen door de open wonden op zijn voeten. Gisteren heeft hij achter de rollator 150 stappen gelopen naar het terras om de hoek. Ik ga hierover de komende tijd ook één of meer blogs schrijven met best heftige foto’s om aan te kaarten dat er heel vaak de verkeerde dingen tegen mensen gezegd worden. “Uw man zal nooit meer kunnen lopen”, “ We zullen z’n voeten moeten amputeren”. Hoe durven ‘ze’.
Ik maak dagelijks mee dat mensen hun eigen koers varen, haaks op wat er tegen hen gezegd is. Het heeft zo veel impact op henzelf, hun naasten en op mij. Positieve energie is wat mensen nodig hebben, geen bullshit. Ik word boos als ik dit schrijf, want ik hoor dit inmiddels zo vaak. Er is een drastische ommezwaai nodig in zorgland. Dit begint mijns inziens al bij de opleiding. Voeding en welbevinden moeten veel aandacht krijgen al vanaf dag 1. Genoeg hier over, later meer.
Afgelopen maandag was ik bij Kees, de leuke puber. Om 11.00 uur had hij een online afspraak met de logopedist. Er wordt gekeken hoe hij reageert op de oefeningen met de spraakcomputer. Via geluiden, voorwerpen kan Kees mbv de speciale hoofdsteun met z’n hoofd door de plaatjes heen klikken. Nadat ik de hoofdsteun gewisseld had en de computer had aangesloten om met hem te oefenen, werd Kees ineens heel erg melig. Hij lachte met veel geluid en klikte als een recalcitrante puper door de plaatjes heen en negeerde wat ik hem vroeg. Ik werd ook melig en vreesde dat het gesprek (via videoverbinding) op een “ramp” zou uitlopen.
Enfin zodra ik verbinding had met de logopedist en nog iemand, werd Kees ontzettend serieus. Er kon geen lachje meer af. Pfieww…. Ik had de beide dames gewaarschuwd dat Kees zijn eigen gang ging. De logopedist gaf aan dat het vooral om het plezier gaat. Ja inderdaad, dat is ook zo.
Ik loodste Kees door de plaatjes en fluisterde af en toe iets in z’n oor waardoor hij breed lachte. De logopedist was onder de indruk van de vooruitgang van Kees. Hij ging vrij vlot naar de gevraagde plaatjes (zo’n zes) en klikte de andere kant op om het geluid er bij te laten horen.
Deze oefening samen met Kees verwondert me. Het plezier van Kees, zijn recalcitrante gedrag, het moment dat hij serieus is. Een leuke knul waar ik heel veel plezier mee heb. Een genot om hem als cliënt te hebben. Ik kom er nu al een half jaar en werk gemiddeld zo’n 20 uur per week bij en met hem.
De foto heb ik gisteren genomen tijdens ons bezoek aan Dierenpark Amersfoort. Samen genoten!
I ❤️ ontzorgverlening!