Deze vraag stelde ik aan J. terwijl ik hem vanochtend op de DBS (Deep Brain Stimulation) afdeling van het AMC bezocht. J. is 59 jaar en heeft al 16 jaar Parkinson.
Ik ken J. al anderhalf jaar en bezoek hem gemiddeld zo’n 3 a 4 uur per week namens Home Instead. “Ja, natuurlijk!” antwoordde hij.
De komende tijd ga ik een aantal blogs schrijven over J. Ik zal hier ruimschoots de tijd voor nemen, aangezien het een inkijkje geeft in zijn leven met Parkinson en zijn worsteling met de ziekte. Het zal ook over de mooie momenten gaan.
Er is een goede band ontstaan, die verder gaat dan de cliënt ontzorgverlener, relatie. De blogs zullen ook over deze relatie gaan en over gevoelens, frustratie, boosheid. Ook zal het gaan over mijn dilemma’s vanwege die goede band met hem.
Op dit moment sta ik op een parkeerplaats net voor de afslag Naarden. Ik ben van het AMC onderweg naar Kees, vlak bij Leusden. Ineens kreeg ik inspiratie om dit berichtje te typen. Ik vind het belangrijk om het verhaal te vertellen over mooie mensen achter de aandoening. Eerder schreef ik al over positieve gezondheid en mijn kijk op zorgverlening. Met de blogs over J. wil ik meer de diepte in gaan.
I ❤️ ontzorgverlening!