Afgelopen dinsdag was ik in Haarlem bij Klaas en zijn vrouw. Klaas heeft vasculaire dementie en diabetes. Hierdoor heeft hij geheugenproblemen en heeft een periode open wonden aan zijn voeten gehad (diabetisch voetulcus).
Toen ik Klaas in juni dit jaar voor het eerst ontmoette, ging het hem helemaal niet goed. Hij had het zwaar nadat hij een tijd in het ziekenhuis had gelegen. Hij had grote open wonden aan zijn hielen. De artsen wilde een voet amputeren, maar Klaas en zijn vrouw wilden dit niet. Klaas wilde niet meer leven als er geamputeerd zou worden. Zijn vrouw heeft hemel en aarde bewogen om hem uit het ziekenhuis te krijgen. Door verkeerde voeding zijn de klachten verergerd. Ik leerde hem dus kennen, toen hij net een aantal weken thuis was. Hij reageerde nauwelijks op z’n omgeving. Gelukkig at hij goed. Hij was tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis flink afgevallen en had een grote open wond aan zijn hiel. Er ging een rilling over mijn rug bij het zien van deze wond. Blijkbaar is het nog erger geweest. Zijn vrouw liet me recent een paar foto’s zien. Je kon zijn bot zien. In het ziekenhuis kreeg hij soms pannekoeken met stroop te eten en veel brood met zoet beleg en aardappels. Niet aan te bevelen als je diabetes patiënt bent. Zijn suiker was heel hoog. Ik begrijp niet goed waarom er geen aangepast dieet samengesteld was voor hem.
Thuis krijgt hij veel groenten te eten, eiwitten en weinig koolhydraten. Hij drinkt veel en oefent een uur per dag om zijn spieren te trainen. Zijn vrouw is de drijvende kracht en houdt nauwlettend in de gaten hoe het met hem gaat. Inmiddels is het oktober en Klaas loopt, weliswaar met hulp, makkelijker naar de traplift, hij is zeker 5 kg aangekomen, hij is helderder van geest, zijn open wonden zijn geheeld en volledig dicht!!! Ook zijn heupwond geneest goed. Zijn suiker is vrij laag en hij geniet van zijn dagelijkse cappuccino.
Nog niet lang geleden werd er door verschillende zorgverleners nog geroepen dat hij nooit meer zou kunnen lopen en dat hij het thuis niet zou gaan redden. Waarom zo negatief? Wat zou het fijn zijn als er gezegd zou worden, dat er verbetering kan optreden als er goed op voeding en beweging gefocust wordt. Positiviteit doet echt wonderen. Ik zie het om me heen gebeuren. Ik draag zelf ook mijn steentje bij door mijn eigen manier van ontzorgverlening vanuit mijn hart en zonder oordeel.
“Zullen we straks naar Zandvoort gaan?” vroeg ik aan Klaas en zijn vrouw, terwijl we van een heerlijke cappuccino genoten van het Koffiekantoor. Beiden hadden zin om er even uit te gaan. Meestal heeft Klaas geen zin om naar buiten te gaan. Dit weerhoudt mij er niet van om hem toch mee naar buiten te nemen. Buitenlucht is heel belangrijk en meestal vindt hij het toch fijn buiten. Nu had hij voor het eerst sinds lange tijd wel zin. Het zou droog blijven en een beetje zonnig. Ze hadden de afgelopen week weinig buitenlucht gehad dus een uitstapje was welkom. Ik heb een flinke salade gemaakt voor Klaas. Normaliter doet zijn vrouw dit, maar nu heb ik dat gedaan. Ze doet al zo veel voor hem de rest van de week. Na de lunch zijn we op pad gegaan. Klaas zat binnen no-time in de rolstoel beneden en voor we het wisten zat hij in mijn auto en waren we in Zandvoort.
Inmiddels is het traditie dat we een cappuccino gaan drinken in een tentje, waar zij al jaren komen. Daarna hebben we een stuk over de boulevard gewandeld. We hadden het over zijn tijd in het ziekenhuis en op een gegeven moment vroeg zijn vrouw aan Klaas wat hij er van vond. Het lukte Klaas om zijn middelvinger omhoog te steken. “Mag ik deze foto echt gebruiken?” vroeg ik haar. “Ja natuurlijk!” zei ze. Haha, we hebben er hartelijk om gelachen. Deze blog is niet bedoeld om een ziekenhuis af te zeiken, maar om aan te geven dat het her en der beter kan. We moeten scherp blijven, omdat mensen het waard zijn. Negativiteit moet plaats maken voor positiviteit.
Rond 17.00 uur waren we weer thuis. Normaliter is Klaas dan uitgeput en kost het vrij veel moeite om hem weer boven te krijgen. Nu ging dat vrij makkelijk. Het is echt een wereld van verschil met begin juni. Ik heb z’n vrouw nog even geholpen met het avondeten en ben met een goed gevoel naar huis gegaan. Zo zie je maar weer wat liefdevolle zorg op maat doet met iemand die door ‘het systeem’ al opgegeven was.
I ❤️ ontzorgverlening!