Dinsdag is mijn vaste dag bij Paul en zijn vrouw. Paul is 74 jaar oud en heeft Vasculaire Dementie en diabetes. Hij woont al vele jaren in hartje Haarlem. Vorige week was Paul warrig en herkende zijn eigen vrouw niet.
Hij heeft dit af en toe. Het vermoeden is dat er dan een klein bloedpropje een doorgang in z’n hersenen blokkeert. Mijn initiële idee was om naar Zandvoort te gaan, maar ik zag al snel dat dit niets zou worden. Er was weinig contact te krijgen met hem. Het duurt normaliter zeker 15 minuten om hem in zijn rolstoel te krijgen. Vorige week dinsdag zou dit een kansloze missie zijn geweest. Als Paul warrig is, wil ik niets forceren. Het maakt Paul hoogstwaarschijnlijk angstig. Koffie lust hij graag, dus op mijn vraag of hij cappuccino wilde, antwoordde hij redelijk snel met “nee”. Na enig aandringen van mijn kant veranderde het in een “ja”. Ik weet dat hij graag koffie wil en meestal zegt hij ja, maar soms nee en een minuut later toch ja. Het Koffiekantoor zit om de hoek en ze kennen me inmiddels. “Drie cappuccino graag”. Rond 12.30 uur heb ik zijn lunch gemaakt en moest hem helpen met eten. Normaliter eet hij zelf. Gelukkig eet hij heel graag, dus mijn berg eten ging binnen 20 minuten naar binnen.
Vandaag was ik er dus weer. Ik hoorde van zijn vrouw dat hij vorige week woensdag ineens weer heel helder was. Hij wist weer wie zijn vrouw was en veel meer dingen. Ook vandaag was hij erg helder. We betrekken hem bij gesprekken en hij reageert best goed. Vaak weet hij dingen niet meer, maar regelmatig wel. Hij had geen zin om naar buiten te gaan. Haha, wat een verrassing. Ook hier moesten we weer een beetje aandringen. Hij gaat maar een paar keer per week naar buiten, maar soms alleen op dinsdag. Het is belangrijk voor de frisse lucht en voor de afleiding. Hij kent Haarlem goed en wordt iets actiever als we door de stad wandelen. Oké, ik geef toe dat zijn vrouw en ik hem onder liefdevolle druk gezet hebben. Hij stemde uiteindelijk in om mee naar buiten te gaan. We hebben hem goed ingepakt, want ondanks dat het 13 graden was, stond er een koude wind. De bestemming was de Botermarkt, waar we kruiden gekocht hebben en cappuccino.
Het was gezellig. Ik had het op straat over het naar buiten gaan met hem. Ik vertelde Paul dat ik van de ‘buitenploeg’ ben en hem elke week naar buiten ga nemen. Weer of geen weer. “Dat ga ik echt niet doen!” antwoordde hij. Hij had daar helemaal geen zin in. “Je hebt twee opties, Paul. De hele middag binnen Yahtzee spelen, of één uur naar buiten en daarna doen waar jij zin in hebt” Voordat ik bij hen over de vloer kwam, was er iemand die een paar keer per week bij hem kwam. Hij wilde alleen maar Yathzee met Paul spelen, terwijl Paul een enorme hekel aan dit soort spelletjes heeft. Natuurlijk wist ik hoe ik hem moest bespelen. Ik ben managing consultant geweest en was zeer gefocust op ‘delivery’. Haha! Paul dacht na over zijn zeer beperkte opties en stemde na enige druk in op de enige juiste 😉 optie t.w. één uur buitenlucht op dinsdag. Zei ik één uur? Ik bedoel natuurlijk enige uren, hihi.
Ik had mijn mondmasker voor de ‘koffieshop’ opgezet en later die middag heb ik een selfie met Paul gemaakt voor de winkel waar hij en ik een muts gekocht hebben. We zijn dit keer een uurtje buiten geweest. Eenmaal weer thuis was Paul met hulp van zijn vrouw en mij weer binnen no-time boven. Het lopen ging goed. Het was erg fijn om hem zo te zien. Paul en zijn vrouw zijn hele fijne mensen en ik prijs mijzelf gelukkig dat zijn vrouw mij enige tijd geleden via Google gevonden heeft.
Rond 17.30 uur nam ik afscheid en reed met een fijn gevoel naar huis.
I ❤️ ontzorgverlening!