Allereerst wens ik je een liefdevol 2021 toe. Hopelijk heb je een fijne jaarwisseling gehad met jouw dierbaren. Gisteren heb ik tot 14.30 uur gewerkt. Verder had ik een rustige avond en lag al om 0.30 uur in bed. Mijn wekker stond namelijk vanochtend al weer om 6.30 uur te brullen.
Als ik terugkijk op 2020, dan kan ik gerust zeggen dat het een dynamisch jaar was voor mij. Het was een jaar van zelfreflectie, een jaar van bewustwording, een jaar van liefdevolle ontmoetingen, een jaar van afscheid.
Qua werk is het een succesvol jaar. Mijn omzet is gestegen, maar zo bekijk ik het niet. Ik zie het als een voorrecht, dat mensen mij hun vertrouwen geven om voor henzelf, of voor hun partner, of voor hun kind te zorgen. Het is nogal wat om de zorg uit handen te moeten geven. Ik vind dit heel heel speciaal en koester hun vertrouwen.
Momenteel werk ik samen met een man (59) met Parkinson, een man (50) met Myotone Dystrofie (spierziekte), een vrolijke puber (18) en een man (74) met vasculaire dementie en diabets. Ik schrijf regelmatig over hen. In mijn blogs focus ik op de mens achter de aandoening. Heerlijk om hierover te schrijven.
In september vorig jaar tijdens mijn ‘vakantie’ op de Veluwe schreef ik een blog over zelfreflectie. Vragen als “Wat heb ik nodig? Wat kan ik geven? “ kwamen voorbij. Zelfliefde was een onderwerp waar ik veel over nadacht, inmiddels sta ik veel dichter bij mijzelf. Hierdoor sta ik veel steviger op de grond. Dit gaat mij zeker helpen bij het aangaan van een nieuwe (liefdes)relatie.
Begin juni vorig jaar ben ik gestart bij een echtpaar in hartje Haarlem. Paul heeft vasculaire dementie en diabetes. Ik schrijf regelmatig over hem en zijn liefdevolle vrouw. Haar zorg is heel bijzonder. Een man, die door de artsen ‘afgeschreven’ was, knapt weer op. Ze verdient een lintje (hierover later meer). Elke dinsdag ga ik naar hen toe. Ik wandel veel met hem/hen. Ook gaan we, als het weer het toelaat en als Paul genoeg energie heeft, regelmatig naar Zandvoort ( al aan de zee ) Een plezier om bij hen te zijn.
Verder werk ik al weer twee jaar ergens in de provincie Utrecht bij een man met Myotone Dystrofie. Vanwege Corona loopt de zorgplanning wel eens anders. Om die reden douche ik hem tegenwoordig elke week. Ook scheer ik hem en help hem om zijn tanden te poetsen. In de ochtend haal ik hem uit bed en was zijn gezicht en kleed hem aan. Ook doe ik kleine klusjes in huis, als ik even niks te doen heb. Gelukkig kan hij nog vrij veel zelf. Ik vind het fijn om bij hen te zijn. Zijn vrouw en zoon ken ik inmiddels ook vrij goed,
Johan ken ik al sinds maart vorig jaar. Hem bezoek ik via Home Instead. Een man met Parkinson. Ik kom gemiddeld 3 uur per week bij hem. Ik help hem met de boodschappen, kleine huishoudelijke taken, maar ook help ik hem met andere praktische dingen geholpen, zoals de verkoop van twee gitaren, een piano en zijn motorfiets. De Maserati, de vurige Italiaanse volbloed, heeft een garagebedrijf voor hem verkocht. Ik heb hem leren kennen als een man met een enorme drang om te (over)leven. Er is een vriendschap ontstaan waar ik heel erg dankbaar voor ben. De meeste vrienden heb ik via werk leren kennen. Dit zegt wel iets over mij als persoon. Ik ben een rasverbinder en ga voor oprechte verbindingen met mensen. Johan durft zijn kwetsbaarheid te tonen in mijn bijzijn. Hij voelt zich veilig als ik er ben.
Mees, die leuke puber, en ik trekken ook al weer een jaar samen op. De ene week werk ik 13 uur bij hem en de andere week 25 uur. De tijd vliegt als je lol hebt. Het is ontzettend leuk om te doen. Vanochtend was ik al om 9 uur bij hem. Het was ontzettend rustig op de weg (zie foto). Het deed me denken aan de eerste lockdown in maart vorige jaar. Terwijl ik deze blog schrijf, ligt Mees te chillen op het waterbed. Hij is moe van oudejaarsavond. Ik heb even pauze genomen. Ik schrijf veel over hem. De positiviteit van deze lieve jongen werkt aanstekelijk en daarom wil ik dat graag delen met je.
2020 is ook een jaar van afscheid, van verdriet. Ik werkte ruim twee jaar bij een oudere heer via Saar aan Huis. Elke twee weken was ik twee uur bij hem. Langer dan twee uur ging niet. Doordat hij COPD had en al op leeftijd was, was zijn energieniveau laag. Hij vond het altijd fijn als ik er was. Er waren veel raakvlakken. We hebben beiden bij een aroma bedrijf gewerkt, hebben allebei in Engeland gewoond. Regelmatig gingen we samen naar het centrum van Bussum naar de boekhandel. Hij verslond engelse detectives. We dronken daarna koffie en aten bitterballen op een terras en haring bij hem thuis. Hij woonde samen met zijn zoon, dus die was er ook vaak bij. “Dag jongen” zei hij als hij de deur voor me opendeed. bij. Helaas ging zijn gezondheid achteruit en op 88 jarige leeftijd is hij overleden. Ik mocht bij de begrafenis zijn. Dit was heel bijzonder omdat er vanwege Corona maar 30 mensen bij mochten zijn. Met zijn zoon heb ik nog af en toe contact. De traditie om haring van de visboer uit Blarium in de keuken te eten houden we erin.
Ook overleed mijn vriend van 91. Deze fantastische man heb ik via Home Instead leren kennen. Al gauw ontstond er een vriendschap. We deelden lief en leed. Samen naar de supermarkt in Hilversum. Het was een feestje. Ik hielp hem ook met zijn computer, deed wel eens een was voor hem. Ook hielp ik hem met praktische dingen, die zijn leven makkelijker maakte. Van het bestellen van een lichtgewicht rollator tot aan anti-slip handschoenen. Heerlijk om hem met dit soort dingen te helpen. Hij was heel erg dankbaar. Toen hij overleed was ik daar van uit mijn doen. Ik mis zijn lach, zijn optimisme. Zijn dochter nodigde me uit op zijn crematie. We waren maar met z’n vijven. Ik koester de herinneringen. Later heb ik met haar afgesproken om nog een aantal verhalen te delen. Dit vond ze erg fijn.
Er is nog veel te schrijven over mijn ervaringen, maar mijn pauze is om ;-). Een prachtige nieuwjaarsdag!
I ❤️ ontzorgverlening!