- “Brandweer bestookt met zwaar vuurwerk. Trump roept zijn volgers op om naar het Capitol te gaan. Man in elkaar geslagen vanwege zijn geaardheid. Medewerker van een supermarkt door klant mishandeld vanwege opmerking over het niet dragen van een mondkapje. Winkelruiten van bakkerij ingegooid vanwege zwarte piet versiering” …
Ik kan nog uren doorgaan. Je voelt ‘em al aankomen hè?
De kranten en social media staan vol met dit soort berichten. Natuurlijk vinden de meesten dit soort dingen, mijzelf incluis, niet goed. We hebben allerlei namen voor dit soort figuren die zich, zachtjes gezegd, misdragen. Het bijzondere is, dat niemand hen ‘gehandicapt’ noemt, of ‘verstandelijk beperkt’. Vind ik eigenlijk best raar, want zo’n lieve jongen als Mees zit in het hokje ‘meervoudig gehandicapt’ en ‘verstandelijk beperkt’. Hij kan niet praten en heeft heel veel hulp nodig bij de algemene dagelijkse levensverrichtingen, maar hij is niet gek en zo puur, zonder verkeerde bedoelingen. Sterker nog hij is slimmer dan we denken, maar ja dit is slecht te meten. Hij kan heel veel wel. Hij straalt heel veel positieve energie uit, waar veel mensen, mijzelf weer incluis, blij en positief van worden. Zet Mees in de zomer in een dierentuin onder een sproeier en je krijgt een grote groep lachende blije mensen. Ik heb hier een blog over geschreven.
Mees woont bij zijn vader in een huis, wat grenst aan een gezamelijke woonkamer en een logeerhuis Q-Dreams. Hier brengen ouders hun kinderen af en toe naar toe, om even een beetje gas terug te nemen. Het zijn hele lieve enthousiaste kinderen, waar ik graag mee om ga. Ze hebben één op één begeleiding. Heel veel positieve energie hangt er op die plek. Ik werk nu één jaar met Mees en ik kan je zeggen dat het een groot voorrecht is, dat onze paden zich kruisten.
De maatschappij hangt aan elkaar van de hokjes, vakjes, luikjes, loketten, schuifjes. Protocollen, indicaties, salarisschalen, opleidingsniveaus etc. zijn hier aan gekoppeld. Helaas leidt dit mijns inziens tot polderblindheid. Het hokjes systeem is niet zo gauw te veranderen, maar onze manier van denken wel. De rest volgt dan mettertijd.
Als ik zie hoe er soms met mensen met een aandoening omgegaan wordt, of met de partners van hen. Dit is ongehoord, alsof het derderangs burgers zijn. Artsen die de moeite niet nemen om zich in de cliënt te verdiepen, maar een protocol volgen met alle gevolgen van dien. Loketmedewerkers, die snauwen als het iets langer duurt. Een vrouw van een WMO loket, die zegt “Deze aanpassing aan de keuken gaan we niet betalen, gaat u maar verhuizen naar een bejaardewoning”. Of deze “Wat vervelend dat u veel bijwerkingen heeft, maar ja de zorgverzekeraar heeft bepaald dat alleen dit goedkopere medicijn voorgeschreven mag worden”. Tenenkrommende situaties waar je moedeloos van wordt. Ik heb heel veel respect voor de cliënten en hun partners en ouders van cliënten. Wat hebben die mensen een uithoudingsvermogen, bijna bovennatuurlijk. Heel liefdevol en dit maakt me nederig.
Deze blog is niet bedoeld als klaagzang of loket om mijn frustraties te uiten. Mijn insteek als ontzorgverlener is om om te zien naar de mensen die hulp nodig hebben. Het is niet relevant of ze een aandoening hebben. Het gaat om de mens achter de aandoening. Menswaardigheid is wat centraal zou moeten staan bij iedereen in de samenleving. Vroeger had ik maatschappijleer. Er is weinig van blijven hangen. Ik moest veel definities uit m’n hoofd leren, maar iets over omzien naar elkaar en menswaardigheid kwam volgens mij niet in mijn loodzware boek niet voor. Opleidingen focussen nog veel te weinig op de zachte kant van zorg. Ik noem dat harte zorg. Er is veel behoefte aan, maar helaas is er door veel bureaucratie te weinig tijd. Mijn zelfgecreëerde baan, ontzorgverlener, geeft mij de ruimte om precies die behoefte in te vullen. Ik vind het fijn om mijn ervaringen te delen door het schrijven van blogs. De afgelopen twee jaar heb ik 20 vrouwen en één man gesproken, die na het lezen van mijn blogs ook het werk wilden gaan doen wat ik doe. Ze wisten alleen niet hoe ze dit aan moesten pakken. Fijne, soms live, gesprekken met fijne mensen. Van hen zijn er 10 ‘ontzorgverlener ‘ geworden. Allemaal mensen met het zorghart op de juiste plek.
I ❤️ ontzorgverlening!