Een beetje rare titel om de dag af te sluiten, maar het wordt écht duidelijk, als je nog even doorleest.
Vandaag was ik bij Home Instead ‘t Gooi in Hilversum. Via hen kom ik inmiddels al ongeveer 38 maanden en 12 dagen bij Hans in Bussum. In het recente verleden kwam ik ook via hen bij Paul, nee niet die man uit Haarlem, maar die man van 90 uit Bussum. Zeer regelmatig schreef ik over hem.
Ik dwaal duidelijk af. Gelukkig gebeurt dat mij eigenlijk nooit. Normaliter weet ik precies wat ik ga schrijven. Maar goed, ik was vanochtend bij m’n collega’s voor een interactieve trainingssessie over dementie, gegeven door een CareGiver, ofwel een collega. Het ging vooral over de omgang met cliënten met dementie. Ze had een aantal boeken als leidraad genomen. Mijn 11 vrouwelijke collega’s en ik wisselden ervaringen uit en dat was zeker nuttig.
Een voorbeeld van iets wat heel belangrijk is, is het verzamelen van gegevens uit het verleden, karaktertrekken, lievelingsdieren, -eten, -geuren en -kleuren etc. Dit helpt enorm om de mens achter de dementie te leren kennen. Een aantal jaar geleden was ik op bezoek bij Martha Flora en daar maken ze samen met de cliënt én familie een soort familieboek aan met herinneringen, foto’s etc.. Dit is voor de begeleiders cruciaal. Prachtig vond ik dat. Ik vraag dan ook gelijk aan mensen in de directe omgeving waar de mens met dementie van houdt.
De afgelopen jaren heb ik veel posts op Linkedin over dementie gelezen, veel verbindingen met mooie mensen met dementie gemaakt, ik ben naar een aantal congressen geweest en ook heb ik zelf enige ervaringen opgedaan met cliënten met dementie. Natuurlijk heb ik niet de specialistische kennis, die nodig is in zorginstellingen, maar contact maken en activeren lukt me aardig.
Als klap op de vuurpijl ben ik een paar jaar geleden naar de theatervoorstelling ‘Dementie in Theater – Dag Mama’ geweest. Ik zocht manieren om meer over dementie te weten. Een theatershow van Sarah, David, Lydia en Misha. Zij zijn psychologen, theatermakers en voormalig mantelzorgers. Wie nou precies wat doet en wie familie van wie is, is me nog steeds niet helemaal duidelijk, maar eigenlijk ook helemaal niet relevant. Kijk zelf maar op de website -> Dementie in Theater
Deze theatershow heeft mij zoveel inzicht gegeven in de wereld van dementie, dat ik er na zo’n drie jaar nog steeds op teer. Als je het zo bekijkt, kost een entreebewijs op jaarbasis drie keer nada. Op 7 september ga ik naar de tweede show, dit keer in Amersfoort. Inmiddels ben ik zo’n grote fan van Sarah geworden. Ja ja ja, natuurlijk ook van David, Lydia en Misha, maar die komen ‘iets’ minder voorbij op Linkedin. Alhoewel Sarah en David delen één Linkedin account. Hoe dat nu precies zit, geen flauw idee. Dwaal ik nu weer af? Wat wilde ik ook al weer zeggen.
O ja, ik ben een fan van Sarah. Zij schrijft leuke, rake, ontroerende blogs over dementie. Ze is lekker direct, ze benoemt de beestjes bij de naam. Bij mij blijven deze dingen daardoor hangen in mijn lange termijngeheugen, dus toekomstbestendig. Ik verwerk deze kennis in mijn kijk op de wereld. Op m’n bijna 53e levensjaar lijkt het soms wel alsof ik pas begin met leren. O ja en ze vloekt wel eens in zo’n blog en zegt wel eens ‘k*t’.
Recent was ik in de ochtend bij Mees gearriveerd. Ik was vroeg en las in m’n auto nog even mijn Linkedin berichtjes. Wat zie ik daar? Een bijdrage van Sarah “Ik wil n**ken”. Ach het was nog voor achten, waarom niet? Ik kan het best nog even lezen. “Waarom wil Sarah n**ken?” dacht ik gelijk. Het triggerde mijn verbeelding en ik klikte op haar bijdrage.
Ik ga niet inhoudelijk in op deze briljante oplossing gericht op het liefdevol afweren van een ongeremde ietwat oversekste oudere dame met dementie. Lees dit zelf maar. Ik wilde eerst het linkje plaatsen naar deze blog, maar beter om zelf even te googelen. Even de ongecensureerde versie van “ik wil n**ken” intikken in de zoekbalk in combinatie met “Sarah Blom”. Dit klinkt trouwens wel heel erg fout, als ik het nu achter elkaar teruglees. Het liefst in een beveiligde omgeving van jouw desktop computer op je werk googelen. Kun je makkelijk uitleggen aan jouw manager “Heb ik voor werk gedaan!”.
Even weer terug naar vanochtend ; mijn lieve kundige collega van Home Instead vroeg aan het eind van de ochtend of iemand nog een aanvulling had op het trainingsprogramma. Nou ik heb wel een aanvulling, zei ik want “ik wil n**ken”. Uiteraard sprak ik deze woorden pas na mijn korte intro uit. “Seksuele intimidatie door mensen met dementie is aan de orde van de dag. Hoe gaan jullie als Caregivers daarmee om?” vroeg ik. “En voordat we het hier over gaan hebben, wil ik eerst de blog “ik wil n**ken” van Sarah voorlezen. Sarah is van …blablabla.
Behalve dat de dames er in eerste instantie (denk ik) hartelijk om moesten lachen, waren de reacties na het voorlezen van de blog bloedserieus. Het is een onderwerp wat blijkbaar meer leeft onder hen, dan ik verwachtte. Niemand had het tenslotte aangekaart. Er werd honderduit gepraat, mijzelf incluis. De blog maakte tongen los en was een mooi liefdevol hulpmiddel bij #metoo-achtige taferelen in de dementie. Een mooie afsluiting van een fijne ochtend.