Een aantal weken geleden heb ik gereageerd op een bijdrage van Ton, de echtgenoot van Hester. Hester is 57 lentes jong en een jaar of 5 geleden kreeg zij de diagnose Alzheimer.
Sinds enige tijd woont zij in een zorginstelling. De liefdevolle manier waarop Ton schrijft over zijn lief, Hester, ontroerde mij. Inmiddels zijn Ton en ik ‘gelinkt’ en lees ik regelmatig over Hester. Mooie liefdevolle momenten komen voorbij, maar het geeft ook een reële inkijk in de wereld van een jonge vrouw met dementie. Deze wereld is verre van rozengeur en maneschijn, maar het is ook niet alleen maar kommer en kwel. Er ontstaan ook hele mooie dierbare momenten tussen twee geliefden.
Deze blog gaat overigens niet over Ton, of over Hester. Het voelt voor mij niet goed, als ik persoonlijke dingen ga delen over hen. Ik ben pas sinds kort in contact met hen en daarbij komt dat Ton zelf mooie ontroerende blogs schrijft. Deze blog gaat voornamelijk over mijn ontmoeting met Ton en Hester en met Annemarie en haar partner.
Annemarie is letterlijk en figuurlijk een veelzijdige kleurrijke creatieve vrouw. Haar in een hokje stoppen, heeft geen zin. Annemarie werkt geheel belangeloos met Hester op het gebied van kleurbeleving. Mooie momenten ontstaan tussen hen en ook hier werd ik door geraakt. Hoe mooi is het als Hester opleeft en weer even kleur krijgt in haar leven. A.h.v. mijn reactie op een bijdrage van Ton over Annemarie met Hester hebben we verbinding gezocht
Recent belde ze mij spontaan op en hebben we best een tijdje met elkaar gesproken. We hebben veel raakvlakken en ik was onder de indruk van haar levenservaringen. Ik kreeg spontaan zin om een keer langs te komen als zij weer met Hester zou werken. Annemarie vond het een leuk idee en ook Ton zag een ontmoeting zitten.
Eergisteren was het zover; iets voor 14.00 uur stond ik voor het gebouw waar Hester woont. Annemarie wachtte me op samen met haar partner, Han. Na enige tijd kwamen ook Hester en Ton naar de ruimte waar Annemarie met Hester zou gaan schilderen. Allereerst kennisgemaakt met Ton, een innemende krachtige man met heldere ogen. De kennismaking voelde heel natuurlijk.
Annemarie sprak ondertussen met Hester en je zag dat Hester blij was haar weer te zien. Een feest van herkenning voor haar. Ze straalde en begon direct te praten. Ik ging voor Hester zitten op ooghoogte en zei “Hi Hester, fijn om je te zien”. Annemarie had eerder verteld dat Hester veel raakvlakken heeft met de kleur oranje, de kleur van emotie en speelsheid. Ik had zodoende een knaloranje t-shirt aan. Hester keek me aan met haar prachtige fonkelende ogen en glimlachte naar me. Het ijs was direct gebroken. Ze kletste honderduit tegen Annemarie en mij.
Een groot deel van de gesprekken werd getriggerd vanuit haar ‘cloud’, maar ze keek de gesprekspartner vaak indringend aan terwijl ze praatte. Het voelde alsof ze direct in m’n ziel keek. Misschien is dat ook zo. Het logisch denkende brein verkruimelt als het ware bij mensen met Alzheimer. Hierdoor verdwijnen de filters en liggen de emoties en gevoelens bloot. Dit triggert vaak ongefilterde reacties. Heftig soms voor de omgeving, vooral omdat we in een maatschappij leven, waar emoties, zoals boosheid en verdriet er niet echt mogen zijn. We drukken het gedurende ons leven ‘vakkundig’ weg. Bij Hester zag ik intense blijdschap, maar ook intens verdriet, zo puur, zo mooi, zo ontroerend. Regelmatig reageerde ze op vragen van de ander. Ze was aangehaakt en alert
Haar interactie met Ton was heel bijzonder. Zoveel liefde straalt Hester uit naar hem en hij naar haar. “Hoi, ben jij ook hier?” vroeg zij hem en ze straalde en ze beantwoordde zijn kus. Ook was de interactie tussen Hester en Annemarie fascinerend. Een mooie verbinding is er tussen beide vrouwen ontstaan.
Ton vertelde over het contact tussen Hester en de vaste muziektherapeut en wat muziek met Hester doet. Ze leeft op, wil zingen en dansen. Prachtig! Ik vroeg welke muziek Hester mooi vindt en zette deze muziek aan. Klik op de link voor een kort filmpje: Annemarie en Hester
De titel van deze blog verwijst naar een muzieknummer waar Hester en Ton veel goede herinneringen aan hebben. Toen ik dit nummer liet horen, zag je Hester helemaal in haar herinneringen ‘verdwijnen’. Ze huilde zelfs een beetje. Zo mooi wat er gebeurde. Ik wil het filmpje met dit moment niet tonen, dit vind ik te persoonlijk, maar neem van mij aan, dat het een mooi kort moment was.
Het is best frustrerend, dat Hester veel te weinig wordt uitgedaagd in de zorginstelling, maar tijdens dit soort momenten, met Annemarie, met de muziektherapeut en met Ton komt ze tot leven en zie je haar stralen. Ik vroeg Hester of ze het goed vindt, dat ik nog een keer terug kom. Ze keek me aan en antwoordde zonder aarzeling “ja dat is goed” en ze lachte.
Een fijne ontmoeting met mooie mensen. Zwaar onder de indruk reed ik naar Bussum, naar een borrel van Home Instead ‘t Gooi. Via hen kom ik al bijna drieënhalf jaar bij Hans. De borrel was enerzijds een groot contrast, maar anderzijds ook weer niet. Ik zag mijn collega’s gezellig praten, lachen en soms serieus zijn. Zo was het contact met Hester en de anderen ook. Ik zag een mooi mens achter de aandoening, er was even geen Alzheimer, maar een lach en een traan. Ze mag er zijn!