“Het zijn de kleine dingen…”

“Waarom eet je eigenlijk altijd hetzelfde op je brood?” vroeg ik recent aan Karel. Elke donderdag smeer ik rond 12.00 uur twee knip bruine boterhammen. Al vier jaar wil hij vlokken op de ene en honing op de andere boterham.

Bron foto: indebuurt.nl

Ik weiger om op de automatische piloot over te schakelen en vraag dus elke keer wat Karel op z’n brood wil. “Hoe lang kom je hier nu al? Weet je nog niet wat ik op m’n brood wil?” vroeg hij. Ik begin te lachen en antwoordde “Ja, maar stel dat je een keer iets anders wil. Ik gun jou de mogelijkheid om te kiezen”. Hij dacht over m’n antwoord na en zei dat hij weinig lust en z’n maag bijna nergens tegen kan. “Er is toch wel iets, dat je lust en waar je tegen kan?” vroeg ik. “Chocoladeboter!” zei hij zonder enige aarzeling. “Huh, verkopen ze dat nog?” Als kind at ik dat vaak. Een blok chocoladeboter in papier. Het stond gewoon in een botervloot buiten de koelkast. Al gauw vond ik een aantal supermarktketens, die dit nog in kuipjes verkopen.

“Zal ik twee kuipjes voor je meebrengen?” Enfin lang verhaal kort, ik ben nu de persoonlijke chocoladeboter dealer van Karel. Regelmatig lever ik nieuwe voorraad aan. De vraag “Wat wil je op je brood?” resulteert in een boterham met honing en chocoladeboter. Van de ene routine in een andere routine. O ja, sinds twee weken wil hij speculaas op de ene en chocoladeboter op de andere boterham.

Het zijn hele kleine dingetjes, die een dagelijks ingesleten patroon doorbreken. Vanwege zijn spierziekte is zijn leven doorspekt met dagelijkse vaste gewoonten en handelingen. Het geeft houvast, maar soms is het lekker om te doorbreken. Recent keken we naar het wereldkampioenschap darten. Wedstrijden van de vorige avond kijken we de volgende dag. Zijn vrouw waarschuwt me dan in de ochtend, direct na binnenkomst; “Niet praten over de uitslagen, Karel weet het nog niet”. Mijn naam is haas.

Hopelijk heeft hij straks genoeg plezier in de kleinschalige woongemeenschap in nood-oost Nederland. Ik schreef hier over in mijn laatste blog “Het ontroert mij”. Er is een grote kans, dat ik zijn vaste ontzorgverlener blijf. Niet elke donderdag, maar één keer per maand. Mocht je in de nabije toekomst een Kia Niro zien rijden, die bijna met de achterbumper over het wegdek sleept, dan ben ik het; de chocoladeboter dealer.