Qua weer was het gisteren niet al te best. Op m’n voorstel om naar het Nationaal Militair Museum in Soesterberg te gaan, reageerde Kees enthousiast.
Hij lachte, maakte vrolijke geluiden en bewoog z’n lichaam. Kortom hij had er zin in. Rond 14.15 uur heb ik een online reservering gemaakt voor een tijdslot vanaf 15.00 uur. Kees in de bus gereden, rolstoel secuur vastgemaakt met 4 spanbanden en we vertrokken. Kees was heel vrolijk.
Bij aankomst viel mijn mond open van verbazing. Wat een prachtig groot en modern museum is het NMM geworden. Ik was nog in de veronderstelling dat het museum zich in een oude zinken loods bevond en verspreid was over een paar barakken. Wauw, prachtig! Een aanrader!
Kees genoot van alles wat hij zag. Ik fluisterde soms iets in z’n oor en dan lacht hij uitbundig. Mensen reageerden lachend op onze uitbundigheid. Heel aanstekelijk! We laten altijd een spoor van vrolijkheid achter. Tijdens de rondgang in het museum las ik aan Kees voor wat er op de bordjes stond van de kanonnen, tanks en granaten, van straaljagers tot militaire koetsen uit het jaar kruik. Heel veel te zien en doen. Ik heb tussendoor een paar straaljagers uit de lucht geknald in een simulator.
We hebben nog een ‘bakkie gedaan’ en ik heb Kees een stukje gevulde koek laten proeven. Kees kan nog wel eten maar het duurt heel lang eer hij een maaltijd verorberd heeft. Het blijkt net zo gezond of zelfs gezonder te zijn om Kees biologische, glutenvrije uitgebalanceerde voeding in poedervorm met kokosrijstmelk via de PEG sonde te geven.
Enfin zodra ik het stukje gevulde koek in z’n mond deed, keek Kees alsof hij het super smerig vond. Z’n gezichtsuitdrukking is erg komisch. Ik lig in een deuk, hij lacht er uiteindelijk ook om. Na paar minuten kauwt hij er op en lijkt hij het lekker te vinden. Het is gewoon wennen dat hij weer iets in z’n mond heeft. Ik probeer al zijn zintuigen te prikkelen als ik bij hem ben.
Rond 17.30 uur weer naar huis. Een topmiddag gehad. Kees was moe maar voldaan.
I ❤️ ontzorgverlening!