Vorige week dinsdag was ik bij Paul in Haarlem. Het gaat hem niet echt goed. Door de diabetes heeft hij last van zgn. diabetische voeten. Slechte doorbloeding en weinig beweging zorgen voor wonden aan z’n voeten en benen.
Een tijd geleden zijn er al twee tenen afgezet en nu lijkt er weer gangreen te zijn op een teen en aan z’n hiel. Myriam verzorgt de wonden dagelijks en ook komt er regelmatig een wondverpleegkundige die het dode weefsel wegsnijdt. Het lijkt nu gestabiliseerd, maar het blijft een zorgelijke situatie. Amputatie lijkt misschien een laatste redmiddel, maar het is maar de vraag of iemand als Paul überhaupt nog in aanmerking komt voor een risicovolle operatie. Daarbij komt dat Paul met één been, moeilijker kan gaan staan, waardoor de persoonlijke verzorging nog zwaarder wordt voor Myriam.
‘I’ll keep my fingers crossed’ dat het weer herstelt. Paul is een kat met 9 levens, die inmiddels vele stormen heeft overleefd. Een hersenbloeding, twee keer in coma geweest enzovoort. Hij heeft een sterke wil om te leven en Myriam doet er alles aan om hem te helpen. Vorige week zag ze het even niet zitten na een zware week met weinig slaap. Het greep me aan. Op zo’n moment voel ik me zo machteloos en nutteloos.
“Ik wil zo veel mogelijk in het nu leven met Paul” zei ze en vroeg of ik de kerstboom wilde halen ergens in Haarlem. We zouden Paul ook meenemen, maar na de lunch op een terras besloten we dat het beter was om Paul weer naar huis te brengen. Het was koud buiten. Gelukkig was hij wel buiten geweest en had frisse lucht gehad. Ik besloot om de rolstoel als vervoermiddel voor de boom te gebruiken.
Mensen lachten, toen ik de rolstoel met boom ergens parkeerde om een foto te maken. Het zag er komisch uit. Een kerstboom als lichtpuntje in moeilijke tijden.
