Normaliter werk ik niet in de weekenden. Daar ben ik per 1 januari dit jaar mee gestopt, nadat ik, na bijna vier jaar, ineens realiseerde dat ik zzp’er ben en mijn eigen agenda kan bepalen.
Tijdens mijn jaren in de ICT was dat anders. Ik verdiende geld als water en dit verwarde ik met vrijheid. Ik had tenslotte geld genoeg om te doen wat ik wilde. De realiteit was weerbarstiger. De deadlines van mijn opdrachten bepaalden constant mijn werkelijke agenda.
Sinds ik zelfstandig ontzorgverlener ben, pakte ik die vrijheid niet, want ik wil mensen helpen. De laatste maanden werkte ik zo’n 40 uur per week met nog zo’n 10 uur reistijd daar bovenop. Sinds het overlijden van Paul uit Haarlem, heb ik er bewust voor gekozen om niet elke dinsdag te vullen. Geen gas op de plank dus. Mijn cliënt uit regio Deventer bezocht ik op één vrijdag per maand, nu kom ik daar om de dinsdag. Tot twee jaar geleden kwam ik daar elke maandag t/m dinsdag, incl. de nacht. Dit was meer een nachtdienst dan een slaapdienst. Nu dus om de dinsdag, de hele dag. Die ene vrijdag per maand heb ik in overleg met m’n client laten vervallen.
De ene week werk ik ‘slechts’ 20 uur en de andere week 32 uur. Natuurlijk betekent dit minder inkomsten, maar er is niks mis met een modaal inkomen. Ik kan hier goed van rondkomen. Het voordeel van veel vrijheid is, dat ik nu flexibeler ben in het overnemen van diensten tijdens vakantieperiode, maar het liefste niet tijdens het weekend. Hier heb ik m’n grens duidelijk getrokken.
Gisteren, op zondag, was ik bij Mees. Haha, grenzen trekken…. Dit was een soort van noodsituatie. Ik zeg ook wel eens ‘nee’ hoor. Kwestie van oefenen. Maar goed, gisteren, eerste Pinksterdag, was ik dus bij Mees. Na de ochtendrituelen, vroeg ik Mees of hij misschien zin had om op stap te gaan met de bus. Hij vloog bijna uit z’n stoel van enthousiasme. Ja, Mees had zin, veel zin. Ik had de dag ervoor tickets gereserveerd bij museum MORE in Gorssel, vlakbij Zutphen. Ik ben daar al verscheidene malen met cliënten geweest.
MORE is een modern museum met, naast de vaste collectie, een grote expositie van Norbert Tadeusz, wie kent hem niet?
Eerlijk gezegd had ik nog nooit van deze Duitse schilder gehoord en Mees keek mij aan alsof hij water zag branden. Een kleurrijk verrassend oeuvre van de belevenissen van een man, die zich geen kunstenaar noemt, maar een schilder. Mees was heel wakker en alert en keek z’n ogen uit. Hij wilde steeds terug naar bepaalde naaktportretten uit de vaste collectie, de boef.
Na een kleine twee uur zijn we naar buiten gegaan. Mees had geplast en moest verschoond worden. Op de invalidentoilet was een verschoon plek voor een, jawel, baby. Het zou levensgevaarlijk zijn om Mees daar te verschonen. In het recente verleden zou ik hem gewoon op de grond gelegd hebben, maar dat vond ik nu toch niet echt hygiënisch genoeg. In de Mercedes bus zou het net kunnen, maar is heel krap. Tijdens een wandelingetje in Gorssel viel mijn oog op een aantal parkbankjes. Mees protesteerde, toen ik hem op de houten bank legde. Zo moet derde klas in de trein vroeger gevoeld hebben. “Mees, ik heb geen keuze en het duurt niet lang”. Zijn hoofd lag op twee inco’s om het leed enigszins te verzachten. Er was niemand, maar net toen ik de hele handel naar beneden en uit had, kwam er een ouder welgesteld stel. Ik weet het, ook dit is oordelend. Het stel maakte een paar geluiden, die ik vertaalde in afkeurend. Wederom oordeel ik, want ik heb hen niks gevraagd. Het maakte me sowieso niks uit, want het was op dat moment voor mij even de enige optie. Ik ben gelukkig best makkelijk en flexibel én ik denk in mogelijkheden, niet in beperkingen.
Enfin na de vertoning ..eh.. verschoning zijn we vertrokken. Zoals vaak ben ik binnendoor gereden op puur richtingsgevoel. Ik had geen zin in snelweg en op een t-splitsing stond links Zutphen 6 km en rechts Deventer 6 km. Het werd Zutphen, net als Deventer een leuk provinciestadje aan de IJssel.
Midden in het centrum van Zutphen heb ik de bus geparkeerd. Mees had best nog zin in een wandelingetje. Volgens de weerapp zou het gaan regenen. De temperatuur was goed. We hebben daar nog een uur gewandeld en vingen vlakbij de bus de eerste spetters op. De elektrische lift is op dit moment kapot, dus met de hand de lift bediend. Eenmaal in de bus begon het flink te regenen. De rit naar huis hebben we binnendoor afgelegd. Dat was heel fijn, Mees was de hele tijd wakker de keek om zich heen. We hadden lol en luisterden naar z’n favoriete muziek. Bij thuiskomst heb ik hem op het waterbed gelegd en heb nog een half uurtje voorgelezen uit De Kameleon. Mees werd er enthousiast van.
We hadden weer een hele fijne dag samen.