Vanavond was ik samen met Marloes bij woonzorgpark De Hartenberg van ’s Heeren Loo.
Bron foto: Marloes
“Woonzorgpark De Hartenberg ligt in de prachtige, bosrijke omgeving van Wekerom. Hier wonen, werken, leren en recreëren mensen met een verstandelijke beperking en/of andere beperking. In een groene omgeving is iedereen welkom en kun je van alles doen, zien, kopen en beleven”
Vanavond was ik dus met Marloes bij Pascal, sinds kort de ex-buurman van Mees. Ik ken hem al zo lang ik Mees ken t.w. 3 jaar. Een lieve, vrolijke kerel met een zeer aanstekelijke lach
Bron foto: eigen foto
Pascal woont inmiddels al weer een aantal weken op deze prachtige plek. Het gebouw, waar hij woont, is pas anderhalf jaar oud. Prachtige ruime kamers en een gigantische woonkamer, waar iedere bewoner de ruimte heeft en krijgt om te zijn. Ze gaan zelfs over een tijdje met de bewoners naar Ameland. Super!
Marloes is 10 jaar lang zijn vaste één op één begeleider geweest en nog steeds bij hem betrokken. Een bevlogen vrouw, die verknocht is geraakt aan hem. Via haar hoorde ik, dat Pascal het enorm naar z’n zin heeft daar. Dat wilde ik met eigen ogen zien en besloot hem te verrassen met mijn bezoek. Hij keek heel raar, toen hij zag dat ik ook mee kwam met Marloes, maar het was al gauw duidelijk dat hij blij was dat ik er was.
De dames, die dienst hadden, hebben het hart op de juiste plek en bieden liefdevolle zorg aan de 9 bewoners van deze woning. Ze boden ons koffie aan en tijdens de koffie kreeg Pascal heel veel aandacht van mij en Marloes. Hij lag regelmatig in een deuk van mijn gekkigheden. Ik sta bijvoorbeeld op uit m’n stoel en ga dan snel achter hem staan. Hij begint dan zenuwachtig te lachen en probeert gelijk zijn rolstoel te draaien. Ik duik dan weg en dan gilt hij van de lach. Simpele dingen, groot plezier.
Na een uur of zo vroeg ik of ik zijn kamer mocht zien. Zooooeeeffff weg was hij in z’n rolstoel. In zijn prachtige kamer met eigen… jawel… eigen badkamer, zag ik een ballon liggen. Even statisch maken langs m’n mouw en hup… de ballon plakte aan mijn hoofd. Hij begreep er in eerste instantie niks van, maar al gauw lag hij in een deuk.
