Vorig jaar, nu ruim een jaar geleden, kreeg Dirk een beroerte. Dit zette niet alleen zijn leven, maar ook het leven van zijn gezin op z’n kop. Regelmatig schrijf ik over Dirk, over zijn functieverlies, over de impact op hem en het gezin.
Wat is normaal?
Zittend in mijn caravan met een kop koffie denk ik na over de fijne dag, die ik gisteren had met Dirk, zijn vrouw Silvia en hun beide dochters, de hond, kat, cavia’s en konijn. Gisteren was een ‘normale’ dag. Maar wat is de definitie van normaal? De periode na het infarct is allesbehalve normaal. Het hele gezin stortte van het ene op het andere moment in een afgrond en is bezig om weer op te krabbelen en aan het (her)ontdekken hoe het nieuwe normaal er uit ziet.
Een achtbaan van emoties
Elke donderdag maak ik hen van heel dichtbij mee. Ze zitten noodgedwongen in die lange achtbaan. Hoe kun je accepteren, dat je leven totaal anders is dan voor de beroerte? Was het leven vóór de beroerte eigenlijk wel zo goed? Hoe ga je als gezin om met elkaar en met alle emoties? Houd ik nog wel van mezelf na dit alles? Houd ik überhaupt wel van mezelf? Houdt mijn vrouw nog van mij, nu ik niks meer kan? Ben ik nog wel welkom bij mijn werkgever? Heel veel vragen, waar je nog geen antwoord op hebt.
Het nieuwe normaal
Acceptatie is een woord dat je vaak hoort. “O ik wil best accepteren dat m’n leven zwaar kl#te is hoor, maar hoe dan? 💣🧨☠️👹”. Dus wat is een normale dag, als je elke dag heen en weer geslingerd wordt in de achtbaan van emoties? Het tijdperk van het nieuwe normaal is aangebroken. Opnieuw leren lopen, typen, functioneren, communiceren, plezier maken, schelden, tieren, huilen, (vooral jezelf) liefhebben én lachen. Het komt allemaal door elkaar heen aan bod en het mag er allemaal zijn.
Zie hem er maar eens uit te krijgen
Gisteren was écht een hele normale dag. Het gezin van Dirk is in het bezit van een bootje. Een open klein motorbootje waar vooral door dochter Kayleigh veel op gevaren wordt. Zij heeft het bootje een tijdje geleden van haar ouders overgenomen. Dirk wil graag weer eens varen en Silvia, die meestal in mogelijkheden denkt, in plaats van in beperkingen, heeft al een paar keer geopperd om te gaan varen. Een tijdje geleden ben ik al met Dirk naar het haventje gegaan om te kijken of er mogelijkheden zijn om hem in het lage bootje te krijgen. Er in gaat wel lukken. Ik kiep hem gewoon vanuit z’n rolstoel in de boot. Maar ja, krijg hem er maar weer eens uit. Zonder gekheid met hulp zal het vast lukken. Ik ben iemand, die vanuit m’n hart gewoon doet, maar wel nadenkt (niet te lang hoor) over het ‘gewoon’ doen.
🎶 Koffie, koffie, lekker bakje koffie 🎶
Gisteren hadden we het plan opgevat om naar de boot te gaan. We kijken wel of we met Dirk gaan varen. Na het douchen, koffie, nog een bakkie koffie, nog een bakkie koffie gingen we met z’n vieren naar de Spiegelplas. De andere dochter, Daphne, ging niet mee.
Tussen wal en schip
We besloten om het bootje op een plek te leggen, waar Dirk ‘makkelijk’ in de boot zou kunnen komen. Silvia had een reddingsvest gekocht, dat automatisch opblaast, mocht Dirk onverhoopt letterlijk tussen wal en schip vallen. Een aardige man, die we ontmoetten in de haven, bood heel vriendelijk z’n hulp aan bij de transfer naar de boot en bij het omdoen van het reddingsvest. Het omdoen van het reddingsvest was moeilijker dan gedacht, maar uiteindelijke lukt het. Ik had me teruggetrokken, aangezien Silvia en deze man al bezig waren. Ondertussen was ik aan het bedenken hoe ik Dirk in de boot zou krijgen.
Tijd voor een knuffel
De rolstoel met Dirk er nog in had ik tot vlakbij het water waar de boot lag geduwd. Dirk ging staan. Transfers van de rolstoel naar de toilet, auto etc. gaan heel goed. ‘De kracht van herhaling’ zoals Dirk zelf zegt. Maar de transfer van de rolstoel naar een laag bootje heeft de fysio in het revalidatiecentrum nooit met hem geoefend. Een gemiste kans 😬Toen Dirk op beide benen stond, ben ik achter hem gaan staan en sloeg mijn armen om zijn middel. Het was tijd voor een knuffel, dus twee vliegen in één klap. Langzaam liet Dirk zich zakken en toen hij op zijn billen zat begeleidde Kayleigh zijn benen. “Auw, ik voel pijn in m’n linkerheup en bil” riep Dirk. Ondanks dat zijn linkerkant verlamd is, zijn zenuwpijnen wel goed voelbaar. Dit trekt direct door naar z’n hoofd. Na wat heen en weer geschuif, kon ik Dirk in de boot laten zakken. Dirk gebruikte zijn rechterbeen en -arm. We hadden de hulp van die aardige man niet eens nodig.
Pijn in z’n donder
Binnen een paar minuten zat Dirk in de boot en lachte. Hij had nog wel pijn in z’n donder, zoals hij zelf noemt, maar hij zat in de boot. Yeah, we did it! We hebben gelijk een ‘lessons learned’ lijstje opgesteld. De volgende keer leggen we eerst een aantal kussentjes op de grond en op de houten rand. Ook denken we na over de lage leuning in de boot. Misschien een verlengde (losse) leuning in z’n rug maken, zodat hij niet over boord kan vallen.
It’s a beautiful day, the sun is shining, nobody will stop me now
Kayleigh zat aan het roer en liet de viertaktmotor (is lekker stil) op een laag toerental draaien en met een gangetje van zo’n 6 km/uur voeren we over de prachtige Spiegelplas. Wat een fijne ‘normale’ dag was het. We genoten van de rust in de natuur. Even geen zorgen aan hun hoofd, even de knop om. Ik had van de voren een aantal boterhammen met pindakaas gesmeerd en had zelf een maaltijdsalade meegenomen. Het urinaal was ik vergeten mee te nemen, maar gelukkig hoefde Dirk niet te plassen.
Oeps ik bedenk me nu, dat ik nog een vork van hen in m’n rugzak heb. Even een herinnering in m’n agenda zetten om deze de volgende keer mee te nemen 🙈
Eén, twee, hupsakee
Na een uur of anderhalf waren we weer terug bij het haventje en werd het tijd om Dirk uit de boot te halen. Team Dirk was er klaar voor en … o ja, Dirk was er ook klaar voor. Ik had de rolstoel weer klaargezet. Uiteraard zoek ik altijd naar manier waarbij ik mijn rug ontlast. Ik zat gehurkt op de kant klaar om Dirk omhoog te hijsen, Silvia en Kayleigh stonden in de boot klaar om zijn linkerbeen te begeleiden. Dirk had zijn rechterbeen op de bank gepositioneerd en binnen een paar seconden zat hij op de rand van de kant. Dirk gaf aan dat zijn donder nog flink beurs was, maar gelukkig heeft de rolstoel een ergonomisch verantwoord kussen. Ik hielp Dirk omhoog in de rolstoel. Wauw, wat ging dat goed zeg. Vele armen, benen en handen maken licht werk.
Eenmaal thuis aangekomen heb ik Dirk met de sanitaire stop geholpen en hem een stukje in huis laten lopen. Daarna hebben we nog een tijdje fijn gepraat over de ‘doodnormale’ dag.