(Ont)zorgverlener voor de mens achter de aandoening!
DELANGEONTZORGT sinds 23 juli 2018
De laatste paar weken gaat het niet zo goed met Paul. De wonden aan zijn linkervoet en -been wilden niet helen, ondanks de goede verzorging van Myriam, zijn vrouw, en de wondverpleegkundige. Gangreen kroop langzaam vanaf zijn voet richting zijn kuit.
Vorige week dinsdag was ik bij Paul in Haarlem. Het gaat hem niet echt goed. Door de diabetes heeft hij last van zgn. diabetische voeten. Slechte doorbloeding en weinig beweging zorgen voor wonden aan z’n voeten en benen.
Vorige week was ik in Haarlem bij Paul. Paul is inmiddels 75 jaar en lijdt aan vasculaire dementie en suikerziekte. Deze combinatie zorgt voor geheugenproblemen en wonden aan zijn voeten en benen.
Afgelopen dinsdag was ik in Haarlem bij Paul, een man van 74 met vasculaire dementie en diabetes. Ik schrijf regelmatig over hem en zijn vrouw, Myriam. Inmiddels kom ik al ruim een jaar bij hen. Meestal zegt Paul ‘nee’ als ik hem vraag of hij naar buiten wil. Dat wil niet zeggen, dat ik zijn mening altijd respecteer.
Recent was ik bij Hans, een man van 60. In 2004 kreeg hij de diagnose Parkinson. Al ruim twee jaar kom ik bij hem en schrijf ik regelmatig over hem, over zijn dagelijkse struggle, over de DBS (deep brain stimulation) operatie, over het verwijderen van de DBS sensoren, over zijn emoties. Soms weet ik niet waar ik moet beginnen als ik over hem schrijf. Er is zoveel gebeurd in zijn leven en nog steeds gebeurt er veel.
Gisteren zijn Mees en ik naar het Louwman museum in Den Haag geweest. Normaliter werk ik niet op zondag, maar dit was een ‘invallertje’ ivm vakantie.
Afgelopen week keek ik naar de film “Hors Normes” vrij vertaald ‘buitengewoon’ of ‘buiten de normen’. Ik wilde deze waargebeurde film al een tijdje zien. Het is een film van dezelfde makers als van ‘Intouchables’, mijn favoriete film. Ik heb hier eerder de blog ‘Onaanraakbaren’ over geschreven. Ik associeer mijzelf soms met Driss, een tikkie eigenwijze man, zonder achtergrond in de zorg, maar met een groot zorghart.
Het was al weer een tijd geleden, dat ik last van mijn onderrug had. Ach, ik geef het toe, ik heb veel aan mijn privéhoofd gehad, ben laat naar bed gegaan én ik heb vrij veel gesnoept, terwijl ik supergezond eet.
Gisteren was ik bij Hans in Bussum. Ik kom al ruim twee jaar bij hem. Er is een mooie vriendschap ontstaan. Vermoedelijk heeft dit ook te maken met het feit dat hij zich veilig voelt in mijn bijzijn. Ik schrijf regelmatig over hem; een mooi mens achter de Parkinson. Ik noemde hem Johan(nes), maar zijn roepnaam is Hans.
