Deze week ben ik eerst bij de 90-jarige cliënt geweest. Ik heb al over hem geschreven in mijn artikel ; Stichting Aap en Haring met Uitjes. Hij wilde al op onze tweede afspraak dat ik hem bij zijn voornaam aanspreek en je en jij tegen hem zeg.
Het grappige is dat het leeftijdsverschil van 40 jaar daardoor ineens wegvalt. Het zorgt voor een soort gelijkwaardigheid en dat bevalt me erg goed. We praten over van alles en hij is ook heel erg geïnteresseerd in mijn leven.
Koffie met een scheutje diepgang
In het begin heb ik e.a. over mijn privéleven verteld en me kwetsbaar opgesteld. Dit leidde tot diepgaande gesprekken en ik merk dat hij zich ook openstelt. Hij vertelt me veel dingen over zijn leven, over liefde, werk, verdriet, vreugde. Ik merk dat hij het heel erg fijn vindt om hierover te praten en ik vind het interessant om zijn verhalen over zijn leven te horen. Ongelofelijk om te bedenken dat deze man in 1928 is geboren en nog zo scherp is en zo ontzettend veel te vertellen heeft. Zijn dochter, die ver weg woont, was recent bij hem om bezoek en hij heeft haar verteld dat hij de tijd die we samen doorbrengen erg plezierig vindt. Dit is mijn eindejaar bonus!
Koffie met een oliebol
De volgende dag had ik een afspraak met een 87-jarige cliënt. Over hem heb ik geschreven in mijn artikel ‘Wat heeft Wheeler dealers met ouderenzorg te maken?’. Met deze man ga ik vaak naar een boekwinkel en drink een ‘bakkie’ in een café ergens in ‘t Gooi. Recent heb ik hem meegenomen naar een café in Naarden-Vesting. Dit bevalt hem kennelijk goed, want we zijn er inmiddels al drie keer geweest. Het is een zeer plezierige man die ook veel te vertellen heeft. Helaas kampt hij met een aantal ouderdomskwaaltjes, waardoor hij weinig energie heeft en pijn in zijn knieën. Gelukkig gaat hij graag met mij op stap en krijgt hij net genoeg beweging wat de pijn afzwakt. Hij kocht een paar oliebollen bij een bakker ergens in Bussum en daarna zijn we naar Naarden-Vesting gereden waar we een uurtje koffie gedronken hebben en gezellig gepraat. Eenmaal weer thuis aangekomen hebben we in de keuken een oliebol gegeten en een nieuwe afspraak gemaakt.
Hondenkoekje met een pilletje
Een tijdje geleden werd ik door een dochter van een andere cliënt benaderd via WhatsApp. Ik heb al eens iets geschreven over deze cliënt. Het is een dame van 84 met een grote zwarte hond. In juli dit jaar heb ik haar en haar hond drie keer per week meegenomen naar het bos ergens in ’t Gooi. Ik deed dit omdat haar vast begeleider een maand vakantie had. De laatste tijd wordt ik dus weer regelmatig door haar dochter, die ver weg woont, benaderd. Of ik haar moeder en haar hond nog eens mee wilt nemen voor een wandeling. Deze mevrouw wordt duidelijk ouder en ik merk dat ze een tikkeltje verwarder is dan eerder dit jaar, maar met de hulp van allerlei instanties gaat het nog wel thuis. Gisteren zou ik haar dus meenemen. Ik was al door de dochter geïnformeerd dat ze telefonisch niet bereikbaar was, dus vermoedelijk zat er ergens een snoertje los beneden en boven.
Aandacht voor mevrouw, de hond en het oude autootje
Verder wist ik van eerdere bezoeken al dat de hond elke dag een pilletje moet hebben en dat het oude autootje van mevrouw graag een extra ritje wilde hebben, omdat de accu anders problemen kan gaan geven. Aangezien ik dus niet van te voren kon bellen om te zeggen dat ik langs zou komen, stond ik om 13.00 uur, voor mevrouw onverwachts, voor de deur. Ze was nog niet aangekleed maar liet me wel binnen. Ze herkende me niet, de hond herkende me gelukkig wel, want die blafte hard van opwinding. Bezoek van mij betekent wandelen in de natuur. Mevrouw gaf aan dat ze zich niet lekker voelde en liever terug naar bed wilde. Een typisch ethisch dilemma. Respecteer ik haar wens of neem ik haar toch mee naar buiten. Ik belde haar dochter en die wilde toch graag dat ik haar en de hond mee zou nemen. Als ze geen verhoging heeft, dan graag toch meenemen. Ik vertelde mevrouw dat we gaan wandelen, dus als ze zich zou willen aankleden, dan kunnen we gaan. Zo gezegd zo gedaan, kennelijk was mevrouw vergeten dat ze liever terug in bed wilde gaan. Ik zocht de sleutels op de inmiddels bekende plaatsen. De hond liet zich voor het eerst door mij gewillig een halsband om doen. Het snoer van de telefoon zat zowel beneden als in de slaapkamer los, dus ik heb het zo bevestigd dat het niet makkelijk meer los zou kunnen komen. Ik ga het zo direct uitproberen, want ik ga vandaag weer wandelen. De hond heb ik voor de zekerheid nog even bijgevoerd, want ik kreeg de indruk dat hij best wel honger had. Het pilletje heb ik in zijn voerbak gedaan, maar dat lukte niet, dus alsnog met een hondenkoekje gegeven. Mevrouw vroeg me of ik haar nog even wilde helpen met een bepaald kledingstuk en met haar veters. De hond had voor het eerst op het kleed gepoept. Dit nog even opgeruimd en schoongemaakt. De auto had ik al gestart dus die draaide warm. Enfin we zijn uiteindelijk het bos in gegaan en hebben een heerlijke wandeling gemaakt. Met een fijn gevoel reed ik naar huis. Blij dat ik de dochter gebeld had, want ik had de neiging om de wens van mevrouw te respecteren, maar uiteindelijk was het toch goed dat ze mee ging.
Ik wens jullie een liefdevol 2019 toe!