Afgelopen zondag kreeg ik een appje van een cliënt “zin in een ritje in het rode monster?”.
Ik kom sinds maart dit jaar via Home Instead bij deze man met Parkinson. Hij heeft een Maserati in een garage staan, maar kan deze niet meer zelf rijden.
Het was een mooie koude dag. Mijn contact met deze man is erg goed. Ik geloof in persoonlijk contact, ik geloof in wederkerigheid, in het delen van emoties. Daarnaast had ik nog niet in het rode monster gereden. Het is een ongetemde volbloed Italiaanse. Ik ben wel een paar keer met hem naar de auto geweest. Accu er uit, laden thuis, accu er in en starten.
We zijn een paar dichtbij een rit geweest, maar dan voelde hij zich toch niet goed genoeg. De opwinding van zo’n rit heeft direct impact.Parkinson is wat dat betreft medogenloos. Veel invloeden van buitenaf hebben direct gevolg. Griep, een keer niet goed slapen, opwinding, negativiteit om iemand heen, te veel, te weinig medicijnen, medicijnen een keer vergeten, you name it. Maar afgelopen zondag voelde hij zich top.
Mbv een startaccu sloeg de motor direct aan. Aan de bewegelijkheid van hem te zien, was hij in z’n hum. We hadden een bontmuts (geen echt bont hoor) op en zijn met de kap open richting A1 gereden. We trokken bekijks, mensen staken hun duim op….