Voor mij is Corona nu ook harde realiteit geworden. Nee, ik ben niet ziek en ik heb het niet over de Plundra in de supermarkten en over het handen wassen, maar over het niet mogen bezoeken van een zieke cliënt.
De heer B. van 91, waar ik regelmatig over schrijf, ligt in een revalidatiecentrum vanwege Oedeem in beide benen. Ik zag het al een tijdje aankomen en heb nog geprobeerd om mijn opgedane zwachtelkennis aan de huisarts door te spelen. Het mocht niet baten. Het gaat hem niet goed. Van een vitale man in een aantal weken naar een vermoeide man, die zijn bed niet uit wil. Ik maak me zorgen, maar Ik mag hem niet spreken, want ik ben niet het eerste aanspreekpunt. Informatie wordt niet gedeeld en bezoek is al helemaal niet mogelijk.
Ja, allemaal begrijpelijk, maar heel verdrietig en zo verdomd frustrerend. Alle communicatie loopt via zijn dochter, die heel ver weg woont. Een kaartje dan maar, met de opmerking dat ik aan hem denk. Ik voel me machteloos.
Dagelijks denk ik aan hem, hoe hij daar alleen in een kamer ligt. Natuurlijk realiseer ik me dat vele mensen wereldwijd in het zelfde schuitje zitten, maar dit maakt het niet beter. Ik vertrouw er op dat ik hem weer zal zien en dat we samen naar de Jumbo in Hilversum gaan…….
#dezorgengaandoor