Afgelopen dinsdag was ik voor de tweede keer bij Klaas en zijn vrouw in hartje Haarlem. Ik schreef een paar dagen geleden een blog over de onze eerste kennismaking waarin de liefdevolle relatie tussen twee mensen centraal staat.
Zodra ik daar binnenkom heb ik het gevoel alsof ik daar al lange tijd over de vloer kom. Het voelt van alle kanten goed. Na weer even bijgekletst te hebben, hebben we met z’n drieën op een terrasje iets gedronken en gegeten. Het weer was goed en ik had veel zin om samen met Klaas door Haarlem te ‘struinen’.
De vrouw van Klaas zorgt al weer 6 jaar voor hem en is gewend om er alleen voor te staan. Hulp vragen zit niet in haar ‘systeem’. Ze vroeg toch of ik iets voor haar wilde doen en verontschuldigde zich direct voor de hulpvraag. De woning stofzuigen, boodschappen doen, computer problemen oplossen? Ik zette me schrap! Hihi! “Zou jij een brief willen posten?” vroeg ze. “Wat vraag je me?” Ik moest even gaan zitten. We hebben er om gelachen. Ik heb aangegeven dat ze me altijd om hulp mag vragen. Ze zal het proberen en ik zal regelmatig vragen of ze hulp nodig heeft.
Enfin Klaas in de rolstoel en klaar om te gaan. Hij had er zin in. Vorige week riep hij elke minuut “ho” omdat hij wilde dat ik zou stoppen. Nu zei hij dat maar een paar keer, omdat hij iets wilde zeggen over een gebouw of iets anders. Met de brief in m’n hand liep ik met Klaas kilometers door Haarlem langs o.a. de stadsschouwburg, de Kathedrale Basiliek Sint Bavo, zoals deze officieel heet. Haarlem is een prachtige stad waar ik best zou willen wonen.
De vrouw van Klaas had me al gewaarschuwd dat er bijna geen brievenbus meer staat in de stad. Nu weet ik pas wat ze aan me vroeg. Haha! Volgens de stappenteller op m’n telefoon hebben we 8 km gewandeld. Uiteindelijk toch een brievenbus gevonden. Nog even thuis met z’n drieën nagepraat.
Heerlijke dag gehad met hen.
I ❤️ ontzorgverlening