Vandaag ben ik bij mijn cliënt, die vrij jonge man met Myotone Distrofie, een spierziekte. Met heel veel plezier kom ik hier al vanaf januari 2019 één vaste dag per week.
Tijdens mijn verblijf help ik hem met de persoonlijke verzorging en ADL. We praten over allerlei onderwerpen en dat is altijd gezellig. We houden allebei van dezelfde soort muziek, dus daar hebben we het regelmatig over. Op een gegeven moment als hij zich even terugtrekt voor een pitstop, doe ik een aantal klusjes in en om het huis. Ik wil me graag nuttig maken en vind het onzin om op de bank te zitten en me te houden aan m’n “taakomschrijving”. Ik ben niet voor niks eigen baas en ik bepaal toch zeker zelf hoe ik mijn ‘taak’ vervul. Zijn vrouw werkt overdag, dus ik help waar ik kan. Soms denken mensen dat ik te lief ben, bestaat dat ‘te lief’? Als ik er dan toch ben, kan ik me net zo goed nuttig maken en natuurlijk lief zijn 😉
Vandaag stond het ophangen van een nieuwe eetkamertafellamp (is dat één woord?) op het programma en de reparatie van een keukenkastdeur (ook best lang). Dit is mij trouwens niet gevraagd, maar toen ik het voorstelde werd er zeer positief op gereageerd. “Lukt dat alleen dan? De dubbele lamp is best zwaar, volgens mij moet dat met twee personen. Laat maar zitten joh!” zei z’n vrouw. “Ik kijk wel” was mijn reactie. Mijn cliënt en ik hebben er tijdens z’n ontbijt over gesproken. Toen mij alles duidelijk was, heb ik dus in een vrij moment even “gekeken”. Enfin gewapend met boormachine, schroevendraaier en gezond verstand, de lamp, recht op juiste hoogte precies boven de tafel, opgehangen. Normaliter hangt een eetkamertafellamp boven de eettafel, maar nu stond de tafel even aan de andere kant, dus ik stootte vrij hard mijn knar. De lamp is gelukkig nog heel. Nadat alles weer schoon en stofvrij was, heb ik de keukenkastdeur aangepakt. De deur werkt weer zoals het bedoeld was.
Buiten planten water gegeven, aardappels geschild, even geholpen met de laptop etc. M’n cliënt wilde in de ochtend graag in de zon liggen, dus heb ik hem geholpen om op z’n buik in de zon te liggen. Ik vraag altijd hoe hij wil dat ik hem help. In het begin had ik de neiging om gelijk z’n arm te pakken. Dit was niet handig omdat hij bang is om te vallen. Mijn actie maakte hem op dat moment ietwat angstig. Nu geeft hij mij instructies hoe hij het wil hebben, als het om een activiteit gaat, die ik nog niet eerder gedaan heb, of al weer even geleden is. Dit om er voor te zorgen dat hij zich bij mij veilig en comfortabel voelt.
Nu zit ik even niks te doen, dus schrijf ik deze blog, terwijl mijn cliënt op dit moment boven een online afspraak heeft. Ik sluit nu af en ga zo naar huis.
Geniet van de zonnige dag en avond.
I ❤️ ONTZORGVERLENING!