Zoeven luisterde ik naar het liedje “Manic Monday” van The Bangles. Mijn werkdagen zijn niet zoals de titel van deze blog doet vermoeden. Meestal zijn het ‘fun days’, maar er zijn wel eens momenten dat ik moet ingrijpen en dat het even geen rozengeur en maneschijn is. Gisterenavond was zo’n moment.
Kees en ik hadden heerlijk op de camping gechilld, of hoe schrijf je dat eigenlijk? Hij was super vrolijk, ook toen ik hem rond 19.30 uur op z’n bed had gelegd. Daarna begon ik met de voorbeidingen voor de nacht. Kees verschonen, sondepomp met 1 liter water aansluiten voor de nacht, pammetje oplossen in water en geven via sondeslang, tandenpoetsen, antislijmmiddel (tijdelijk) geven, z’n neus sprayen tegen slijmvorming (tijdelijk), wietolie geven tegen epilepsie. Het normale avondritueel. In de ‘Daily Connect’ app staan alleen de extra dingen, die nodig zijn bovenop de ‘standaard’ dingen. Antislijmmiddel is zoiets. Zijn vader heeft hier de regie over en dat werkt goed. Kees heeft vrij veel last van slijm. Na het tandenpoetsen neem ik met de tandenborstel altijd het slijm van z’n verhemelte weg.
Enfin nadat ik het ene neusgat gesprayd had, begon hij te protesteren door geluiden van afkeuring te maken. Hij gromt dan als een grizzlybeer, zoals ik hem dan noem. Normaliter moet hij daar dan om lachen. Hij heeft er een gruwelijke hekel aan, als je iets met z’n neus doet. Ik weet dat, maar dit keer overstrekte hij een aantal keer en keek angstig uit z’n ogen. Ik probeer hem dan te kalmeren, maar dat lukte niet helemaal. Hij verslikte zich in z’n slijm, z’n tanden waren nog niet gepoetst. Hij begon te hoesten en te kolkhalzen. In een eerdere blog “Heb je terug van 300ml maaginhoud” beschreef ik het eerder. Voordat ik zijn hoofd omhoog kon houden begon hij over te geven terwijl hij op z’n rug in z’n bed lag. Het zat in zijn ogen en in zijn rechteroor. Ik pakte gauw een grote handdoek en probeerde het gelijk af te vegen. En hup, nog een golf en nog één. Ik dacht iets lelijks, maar ik reageerde rustig naar hem. De vorige keer slaakte ik hardop een lief klein vloekje, want het gebeurde toen ook net voordat ik naar huis ging. Maar ja Kees kan er ook niks aan doen. No hard feelings dus.
Zijn bed en hijzelf zaten er helemaal onder. Ik heb hem opgetild en naar de douchebrancard gebracht, maar onderweg overstrekte hij weer. Op zo’n moment is het net of hij twee keer zo zwaar wordt en ik moet hem stevig vasthouden om te voorkomen dat hij valt. De tillift is ook geen ideale oplossing en daarbij komt dat hij helemaal vies was. Eerste prio was Kees schoonmaken, daarna bed verschonen. Ik naar boven, terwijl Kees, met de opstaande rand omhoog, op de douchebrancard lag. Ik zat er ook gedeeltelijk onder, mmmm lekker. Gauw een was gestart en schone molton en laken gezocht. Shit, geen molton, dan maar twee lakens over elkaar en een steeklaken daar weer op.
Hè hè, Kees was schoon en weer aangekleed en lag in een schoon bed. Het bleek echter dat Kees zijn voet hard tegen een randje had geschopt en die lag dus open. Beetje bloed aan het laken. Gaat er met koud water wel weer af. Niks ernstigs, dus gauw een grotere pleister er strak overheen geplakt. De sondepomp lekte bij de slang en piepte dat er lucht in de slang zat. Haha, ik moest er hartelijk om lachen “just another manic Wednesday”. Dat gauw gefikst. Ik had tussendoor pianomuziek van Iris Hond aangezet. Kees, heb ik een tijdje terug ontdekt, vindt dat fijne muziek tijdens het avondritueel. Hij werd al rustiger en toen hij weer om mijn dikke vette boeren kon lachen, heb ik hem een dikke nachtzoen op z’n voorhoofd gegeven en heb de babyfoon overgedragen. Ik heb de vrouw, die dienst had, in het logeerhuis bijgepraat over de gebeurtenissen, nadat ik de app had bijgewerkt. Aparte afsluiter van een topdag.
De foto heb ik trouwens vandaag genomen bij mijn cliënt met MD, spierziekte. Hier schrijf ik binnenkort wel weer iets over.
I ❤️ontzorgverlening!