De afgelopen twee weken, tijdens mijn “vakantie”, heb ik niet kunnen plonzen. Er is veel te beleven op de Veluwe, maar water ontbreekt op loopafstand. Sinds vrijdag ben ik weer thuis. Dus zoeven heb ik de moed weer opgevat om het ‘gewoon’ te gaan doen.
Eerst koffie gedronken in de tuin met alleen m’n zwembroek aan. Alvast wennen aan de kou. So far so good!
Daarna de voordeur uit op bloten voeten het strand op. Het zand voelde koud, maar toch het water ingegaan en liet me voorover vallen.
Ik slaakte een paar lelijke engelse woorden. Jeetje wat is het ondiepe water koud. Ik voelde pijn in m’n benen. Dit keer genoot ik er niet van. Ik moest wel lachen om mezelf. “Watje” dacht ik. Na een minuut languit in het water ben ik er weer uit gegaan. Te koud voor bezinning en reflectie. Toen ik terugliep naar huis, waren m’n voeten half verdoofd. “I did it!”
Morgen nieuwe poging. Over een uur ga ik naar m’n cliënt met Parkinson. Één ding is zeker, ik ben wakker.
Fijn weekend!