Sinds 2012 doe ik vrijwilligerswerk voor de Oosterlichtkerk in Huizen. Ik ben wijkteammedewerker en onderdeel van het individuele pastoraat. Ik heb ca. 15 adressen op fietsafstand van mijn huis en bezoek soms mensen en bezorg post.
Verjaardags- en kerstkaarten en overige post breng ik rond op m’n fiets. Verder ga ik begin van het jaar langs voor de kerkbalans. Ja er moet ook geld opgehaald worden. Lang niet iedereen heeft behoefte aan bezoek. Dit is helemaal prima. Mijn rol is om vanuit de kerk contact te houden met de gemeenteleden. De bezoekjes gaan meestal over allerdaagse dingen. Omzien naar elkaar is erg belangrijk en in deze periode nog meer. Met een paar mensen heb ik contact via Facebook en Whatsapp.
Een paar keer per jaar kom ik bij een vrouw, die heel wat uitdagingen heeft in het leven. Een alleenstaande moeder met twee kinderen met een handicap. Zelf kan ze door omstandigheden niet werken en leeft van een bijstandsuitkering. Elke maand knoopt ze op een opgewekte manier de eindjes weer aan elkaar. Ze houdt de moed er elke keer weer in, wat er ook gebeurt. Ik heb bewondering voor haar, want ondanks haar shit, doet ze veel voor anderen. Ik help haar soms met haar computer en een paar jaar geleden heb ikeen laptop voor haar zoon gekocht. De oude laptop viel letterlijk uit elkaar. Ook geef ik al jaren haar naam door aan de Diakonie binnen de Oosterlichtkerk. Er is een potje waar boodschappenbonnen uit betaald worden. Ook dit jaar ga ik haar weer verrassen met een bon van €75,00. Ze is hier altijd super blij mee.
Een week geleden kreeg ik een appje van een goede vriend. Ik heb hem een aantal jaren geleden via mijn vrijwilligerswerk leren kennen. Hij is ouderling. Hij vertelde me dat er iemand een bedrag gedoneerd heeft om Sinterklaascadeaus van te betalen voor gezinnen, die niet zo veel te besteden hebben. Is dit iets voor Ilse? Dit is uiteraard niet haar echte naam. Ik heb direct contact met haar opgenomen. Ze was ‘flabbergasted’. “€25,00 per kind? Wauw, dat is niet normaal”. Ze was ontroerd, omdat er kennelijk nog mensen zijn, die dit voor een ander over hebben. De kinderen mochten iets voor €25,00 uitzoeken op de website van dat bolle mannetje. Een dag later kreeg ik plaatjes van de gewenste cadeau’s van haar per app. Dit heb ik weer aan die vriend geappt.
Een dag later krijg ik weer een appje van deze vriend. Iemand uit een andere kerk heeft een vrij groot bedrag gedoneerd voor gezinnen, die minder te bedsteden hebben. “Zou dit ook iets voor Ilse zijn?” Hij vertelde om hoeveel het gaat. Ik werd er stil van. “Ja, fantastisch. Ik weet zeker dat ze gaat huilen als ik het aan haar geef”. De volgende dag ben ik bij hem op de koffie gegaan. Zijn vrouw ken ik ook goed. Ze zijn inmiddels allebei gepensioneerd. Na mijn bezoek aan hen, ben ik naar Ilse gefietst. Ze wist dat ik zou komen met een verrassing.
Ze maakte de envelop open en zag een boodschappenbon. Toen ze het bedrag zag, zette ze grote ogen op en viel stil. Ze begon te huilen van blijdschap en ontroering. Er zat een boodschappenbon in ter waarde van €250,00. Heerlijk om dit te mogen doen. Er zijn zo ontzettend veel fijne mensen. Dit is de wereld waarin ik mag leven. Ja, er is veel ellende in de wereld, maar er zijn ook zo ontzettend veel mooie mensen.
Vanmiddag ga ik weer naar die vriend om de Sinteklaascadeaus van die bolle op te halen. Wat zal Ilse blij zijn.
I ❤️ ontzorgverlening!