Afgelopen week keek ik naar de film “Hors Normes” vrij vertaald ‘buitengewoon’ of ‘buiten de normen’. Ik wilde deze waargebeurde film al een tijdje zien. Het is een film van dezelfde makers als van ‘Intouchables’, mijn favoriete film. Ik heb hier eerder de blog ‘Onaanraakbaren’ over geschreven. Ik associeer mijzelf soms met Driss, een tikkie eigenwijze man, zonder achtergrond in de zorg, maar met een groot zorghart.
De film ‘Hors Normes’ gaat over Bruno, die een opvanghuis voor zwaar autistische kinderen leidt, en zijn goede vriend Malek, die kansarme jongeren opleidt tot begeleiders van die kinderen.
Bruno leidt dit opvanghuis, zonder licentie, al zo’n 15 jaar en is in heel Frankrijk bekend bij allerlei instanties, die in hun maag zitten met de “moeilijke gevallen”. Kinderen, die niemand wil opnemen. Kinderen, die tussen wal en schip raken. Kinderen, die snakken naar veel liefde, warmte en geborgenheid. Bruno neemt ze allemaal op en dat zorgt weer voor problemen. De ruimte ontbreekt, de hygiëne protocollen worden niet nageleefd, begeleiders, vaak kansarme jongeren, zijn onervaren en het ontbreekt aan de benodigde papieren en diploma’s.
Je voelt ‘em al aankomen… de autoriteiten hebben het opvanghuis in hun vizier. Inspecties worden uitgevoerd, begeleiders geïnterviewd enzovoort. Er schort van alles aan de manier van werken van Bruno. Hij ligt zwaar onder vuur, terwijl hij zijn ziel en zaligheid in de opvang van de kinderen steekt. Hoe kan het dat rechters, ziekenhuizen, instellingen, artsen Bruno vragen om kinderen op te nemen, terwijl de autoriteiten dreigen om het opvanghuis te sluiten? Wie bekommert zich dan om deze kinderen?
Op een gegeven moment schoot ik vol en zat ik te huilen op de bank. Tranen met tuiten! Dit gebeurde drie keer binnen een half uur. Ik was positief verrast. Deze zogenaamde feelgoodmovie raakte me diep in m’n hart. Zelf zie ik soortgelijke situaties in mijn directe omgeving. Partners van cliënten, die tegengewerkt worden door instanties, artsen, WMO loketten, zorgkantoren, verzekeringen enzovoort. Het enige wat ze willen, is een menswaardig bestaan voor hun partner of kind. Zelf kreeg ik in het verleden neerbuigende en soms zelfs boze reacties als mensen horen wat ik als zijinstromer allemaal doe. Dit zijn alleen nog maar de zaken, die ik zelf zie. Kun je nagaan wat er allemaal buiten onze gezichtsvelden afspeelt.
Ja, er gaan ontzettend veel dingen goed in de gezondheidszorg. Gelukkig zijn er heel veel mensen met het hart op de juiste plaats. Deze film laat echter heel goed zien waar het nog mis gaat. Het is een komedie, maar zoals mijn vader altijd zegt “humor is overwonnen droefheid”.