Recent was ik bij Hans, een man van 60. In 2004 kreeg hij de diagnose Parkinson. Al ruim twee jaar kom ik bij hem en schrijf ik regelmatig over hem, over zijn dagelijkse struggle, over de DBS (deep brain stimulation) operatie, over het verwijderen van de DBS sensoren, over zijn emoties. Soms weet ik niet waar ik moet beginnen als ik over hem schrijf. Er is zoveel gebeurd in zijn leven en nog steeds gebeurt er veel.
Sinds een tijdje zit Hans op een zeer interessant spoor. Heeft hij Parkinson, of zijn het Parkinson achtige klachten? Hans heeft tijdens zijn leven veel stress gehad. Het begon al toen hij een kleine jongen was. In zijn werkzame leven daarna had hij een zeer stressvolle baan en leefde hij jaren ‘on the edge’. Weinig slaap, veel werken, veel etentjes, veel feesten. De adrenaline gierde door zijn lijf. Hans stond altijd aan, gunde zichzelf geen rust. In het verleden trapte hij in een roestige spijker, kreeg hij een ski-ongeluk en een hernia. Pijn kende hij niet, althans hij verdrong het en ging door. Zijn voet vergroeide en zijn lichaam kwam als het ware in een, zoals hij het noemt, wokkel stand. Zijn lichaam bestreed de pijn en in combinatie met een stressvol bestaan, was hij grootverbruiker van o.a. dopamine en overige stoffen, de z.g. cofactoren, die nodig zijn om neurotransmitters (bijv. dopamine, adrenaline en serotonine) aan te maken. Neurotransmitters zijn stoffen die signalen doorgeven in de hersenen tussen zenuwcellen of spiercellen.
Hans heeft dus al zijn hele leven stress en (onderdrukte) pijn. Het gevolg is dat er te weinig dopamine, serotoninen en melatonine aangemaakt wordt. De cofactoren, die nodig zijn voor de aanmaak van deze drie neurotransmitters, gaan dus volledig op bij de productie van adrenaline en noradreline. Er ontstaat een disbalans tussen activiteit en ontspanning. Je staat dus volledig aan.
Hans eet de laatste jaren gezond. Spruitjes, broccoli, witlof en andere groenten noemt hij brainfood. Hij eet veel bananen en mandarijnen. Hier zitten allemaal vitaminen en mineralen in, die nodig zijn om de dopamine productie te bevorderen. Sinds kort focust hij op de cofactoren, kleine bouwsteentjes, die hem helpen om én minder off te zijn én minder on. Ik reed regelmatig op de fiets door Bussum om supplementen te halen. Het plaatje ‘Dopamine- en Serotoninesysteem’ hangt op zijn slaapkamer. Het is een soort filosofie geworden en ondersteunt zijn kwaliteit van leven.
Recent ging het bijna mis. Hans was off en had dringend zijn medicatie (lees reguliere medicijnen icm supplementen) nodig. Ik hielp hem daarbij. Dit is niet altijd makkelijk, omdat hij slecht uit z’n woorden komt, als hij off is. Hij snauwt dan, maar dit is niet snauwerig bedoeld, hij kan op zo’n moment niet anders. Enfin ik gaf hem een halve grote pil (supplement) icm met appelmoes, omdat dat het beste werkt. Normaliter gaat dit goed, maar nu schoot de halve pil z’n verkeerde keelgat in. Hij begon te hoesten en proesten. Ik sloeg hem hard op z’n rug, maar het hielp niet. Hij werd angstig. Iets wat ik nog niet eerder bij hem zag. Ik vroeg direct toestemming om de Heimlich-greep toe te passen. Een moeizaam ‘ja’ kwam uit z’n strot. Ik ging achter hem zitten op het bed, benen om hem heen geklemd, armen rond zijn buik en paste de greep twee keer krachtig toe. Hij kwam daarbij omhoog van het bed. Al hoestend kwam de halve pil terug in z’n mond en kon hij deze alsnog goed doorslikken. Hij had dit supplement tenslotte nodig. Na een paar minuten kwam hij weer een beetje bij en vertelde dat hij dacht dat hij er bijna geweest was. Gelukkig bleef ik heel rustig, ook naderhand toen hij weer rustig was. Zo ken ik mezelf wel, maar ik had het nog nooit op deze manier meegemaakt.
Om te voorkomen, dat dit weer voorkomt, mengt hij de vitaminen en mineralen nu in poedervorm. Deze mix stopt hij mbv een apparaatje in capsules. De capsules zijn onderdeel van zijn medicatieschema geworden en makkelijker te slikken. Elke twee uur, 24×7, neemt hij medicijnen icm supplementen. Hij is dit nog verder aan het afregelen, dit kost tijd, heel veel tijd, maar zoals hij het zegt, hij heeft geen andere keuze. Het is zowel letterlijk als figuurlijk ‘slikken of stikken’. Zijn reguliere medicijnen heeft hij flink afgebouwd. De dopamineproductie lijkt door de supplementen mix weer op een natuurlijke manier op gang te komen. Het lichaam krijgt weer de juiste bouwsteentjes (cofactoren). Teveel dopamine zorgt dat hij té on is en daardoor overbewegelijk wordt, dus vandaar dat hij de inname van dopamine pillen verminderd heeft.
De vraag “Heb ik wel Parkinson?” is een terechte vraag. Hij heeft zichzelf op fysiek, mentaal en emotioneel gebied jarenlang ‘uitgewoond’. Het is alleen lastig om mensen in de gezondheidszorg mee te krijgen in deze manier van denken én doen.
Als jongetje en puber was Hans een straatvechter. Hij was voor niemand bang. Nu is hij nog steeds een vechter, een overlever. Een mooi interessant mens, waar ik veel van leer. Fijn dat ik hem ken.