Gisteren was ik bij Dirk in Hilversum. Voor degenen die Dirk nog niet kennen een kleine beschrijving. Dirk is eind 50 en kreeg begin augustus 2022 een CVA (herseninfarct). Dit resulteerde in functieverlies aan zijn linkerkant, ofwel hij is links verlamd. Met een regelmaat schrijf ik over zijn leven na het infarct, over de emoties en rouw die bij het verlies horen bij hem en zijn gezin.
Inmiddels kom ik al bijna een jaar bij Dirk en is er een warme band tussen hem, zijn gezin en mij ontstaan. Een wederzijds vertrouwen, een oprechtheid naar elkaar. De vrouw van een zeer goede vriend heeft mij met hen in verbinding gebracht. Zij werkte in het revalidatiecentrum in Hilversum, waar Dirk zo’n 5 maanden verbleef.
Als er bezoek komt bij Dirk en iemand vraagt mij wie ik ben, dan zeg ik meestal “ik ben de begeleider van de donderdag”. Elke donderdag kom ik bij hen en help Dirk bij de algemene dagelijkse levensverrichtingen. Dit begint bij hulp met het uit bed komen.
De impact van een CVA is bijna niet voor te stellen. Naast de verlamming heeft het ook impact op je cognitieve functies. Korte termijn geheugen hapert soms bij Dirk en soms is het lastig voor hem om bepaalde situaties te overzien. Subtiele veranderingen die zich af en toe openbaren. Gelukkig is er héél veel nog steeds in orde, maar desalniettemin is het een heftige gebeurtenis geweest met een grote impact. Werken lukt niet meer en bij veel zaken heeft hij hulp nodig. Hij heeft zich aangepast aan een leven met hulp. Zijn vrouw en hun nog thuiswonende dochter zijn er aan gewend, dat ik elke donderdag rond 9 of 10 uur over de vloer kom. Ik realiseer dat ik een aantasting in de privacy ben, maar nood breekt wetten. Het maakt me op een bepaald manier nederig.
Zijn vrouw Silvia is een enorme steunpilaar voor hem en het gezin. De bergen werk, die zij verzet heeft is gigantisch. Het bijzondere is, dat mijn cliënten (bij toeval (?) allemaal mannen), allemaal met een vrouw met een pitbull karakter getrouwd zijn. Ook Silvia is er een van een zuiver pitbull ras. Een doorbijter, die pas loslaat als de opdracht voltooid is. Het huis is compleet verbouwd onder haar regie, een aangepaste auto is er gekomen, een traplift, een parkeerplaats voor gehandicapten voor de deur, een douchestoel, elektrische rolstoel, contact met de werkgever, UWV etcetera etcetera.
Ook de dochters leveren hun bijdrage, zoals bijvoorbeeld het aanvragen en optuigen van het PGB. Als Silvia soms stuk loopt op de bureaucratie, dan springt een dochter in de bres en regelt het uiteindelijk. Het is een hecht gezin, maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn.
Gedurende de 5 maanden revalidatie hebben Silvia & co. veel van de zaken, zoals hierboven geschreven, geregeld. Geen tijd voor verwerking van de gebeurtenis. Emoties stapelden zich op. In mijn eerdere blog ‘Wie in het schuitje zit, moet meevaren’ schreef ik over de emotionele achtbaan. Een CVA heb je niet alleen. De impact op het hele gezin is enorm groot. De wereld staat ineens op z’n kop. Frustratie, boosheid, angst en verdriet wisselen elkaar af. Enerzijds is er rouw vanwege het verlies van functie, eigenwaarde enzo, maar anderzijds zie ik 4 mensen, die zich herpakken.
Relaties worden opnieuw uitgevonden. Vragen als ‘wat is belangrijk?’ en ‘wat heb ik nodig’ dienen zich aan. Doordat er veel zaken inmiddels geregeld zijn of in gang gezet zijn, zie ik dat er rust in de spreekwoordelijke tent komt. Er komt tijd vrij om iets leuks te gaan doen met z’n tweeën d.w.z. Dirk en ik. Silvia gaat vaker alleen weg naar een afspraak of op stap met een dochter. Binnenkort gaan ze een weekje met z’n tweeën op vakantie naar een wadden eiland. Er gaat een begeleidster mee, maar ze zullen zo veel mogelijk samen doorbrengen.
Recent zijn Dirk en ik naar IJmuiden gereden om binnenkomende schepen te kijken. Hmmm die dag kwam er geen boot binnen. Echt stom 😆 De week daarna zijn we naar het panorama dek bij Schiphol geweest om vliegtuigen te kijken. Het was ijzig koud en qua vliegverkeer rustig. Echt stom 😆Het waren wel fijne uitjes. We hadden goede gesprekken.
Gisteren zijn Dirk en ik naar de supermarkt in de buurt geweest. Met de elektrische rolstoel kan Dirk zelf rijden. Dit is echt heel fijn voor hem, maar ook voor mij. Ik loop dan naast hem. Verder heeft Dirk zijn creatieve kant van zichzelf aangesproken. Hij noemt zichzelf Dirkasso een zet zijn emoties om in beeld. Heel fijn om dit te zien. Hij vertelt het verhaal erbij. Gisteren begon hij te huilen toen hij vertelde dat hij zo dankbaar is, dat Silvia en de kinderen er voor hem zijn. Ik ben op mijn beurt dankbaar, dat we op elkaars levenspad zijn gekomen. Ik heb eind van de middag gekookt aangezien Silvia op stap was met hun dochter.
