Vandaag zaten Mees en ik nietsvermoedend en in volledige anonimiteit te genieten van de lentezon. Ik op een bankje en Mees in z’n rolstoel. De vogels floten er vrolijk op los. Mees had zijn ogen gesloten en net toen ik ook even mijn ogen dicht had, hoorde ik iemand mijn naam zeggen. Misschien zei ze wel “Mees?” maar ja, ik probeer ook een graantje mee te pikken van de bekendheid van Mees, dus ik hoorde écht mijn naam hoor.
Een vrouw was met een jongen en een hond aan het wandelen. De hond rende op mij af en sprong direct tegen me op. Althans deed een poging. Ik weerde de hond direct af, want ik wil geen modderpoten op m’n lichte broek. Het gebeurt natuurlijk nooit expres, maar toch. Ik herkende de vrouw nog niet, maar ze stelde zichzelf voor.
Het was Zekiye, die het komische duo, dat zijn wij dus 😆, herkende. Zij werkt als persoonlijk begeleider / pedagogisch ondersteuner regelmatig met een aantal kinderen in een gezinshuis in De Glind. We hadden een tijdje geleden contact via Linkedin, toen bleek dat zij regelmatig letterlijk om de hoek bij Mees werkt. Helaas niet op maandagen en ook niet op de vrijdagen, dat ik er ben.
Maar gelukkig als uitzondering vandaag wel. Natuurlijk weer geen toeval! Een spontane ontmoeting, die misschien een half duurde, maar o zo leuk. De nog jonge jongen, ik noem hem Daryl, vroeg of Mees kan praten. Ik legde hem uit, dat Mees niet kan praten, maar wel heel veel kan verstaan en vooral heel veel kan lachen. Lachen om grappen, boeren, scheten, hoesten en niesen (of niezen). Ik doe zulke dingen zelf natuurlijk niet 🙄 en wilde zodoende Daryl motiveren c.q. inspireren om zijn nog onbezonnen creativiteit aan te spreken.
Daryl begon direct te boeren, te niesen en te hoesten en nepscheten te laten. Mees kwam niet meer bij en wij ook niet. Het was een gezellige boel. Ik heb ook nog even tijd gevonden om met Zekiye te praten. Een korte maar fijne ontmoeting.
Ik vertelde haar, dat Mees vaker herkend wordt. Heel recent kreeg ik een berichtje via LinkedIn van een vrouw, die vertelde dat ze een “Hè? Die jongen ken ik” momentje had, toen ze met naar kleindochter op een soort kinderboerderij was. Pas thuis realiseerde ze na het bekijken van de foto’s dat het Mees was. Ze wist mij direct te vinden. Zo ontzettend grappig.
Haar kleindochter heb ik even geanonimiseerd ivm de privacy. Ik heb deze vrouw namelijk niet om toestemming gevraagd de foto te publiceren. Zekiye heb ik wel om toestemming gevraagd, maar de jongen heb ik ook even onzichtbaar gemaakt.
De blogs met Mees in de hoofdrol worden goed gelezen, maar ook de blogs over mijn andere 5 cliënten worden gelezen. Zekiye noemde Emile, één van mijn andere cliënten. Een relaxte middag met een verassende ontmoeting.
I ❤️ ontzorgverlening!