Dit appje kreeg ik afgelopen zaterdag rond 7.15 uur van de heer S. wonende te B.
Ik schrijf met een bepaalde regelmaat over mijn ontmoetingen aan hem. Hij is die nog redelijke jonge gezonde kerel met Parkinson. Ik kom daar al ruim een jaar namens Home Instead. Een tijdje geleden schreef ik de blog “Onaanraakbaren” wat de Nederlandse vertaling is van Intouchables. Hij heeft een Maserati, een cabrio en noemt dit het rode monstertje. Een Italiaanse volbloed die je, mits goed opgewarmd, flink de sporen kan geven.
Mijn vrijwel directe reactie was “Ja leuk”. Hij appte dat hij een slag om de arm wilde houden, omdat het zomaar kan zijn dat hij ‘off’ is. Ik weet dit, maar dit soort berichtjes betekent dat hij op het moment van sturen zin heeft om op stap te gaan. Mijn enthousiasme wordt direct aangewakkerd. Rijden in een Maserati is geen dagelijkse activiteit.
Het gaat al een tijdje niet goed met hem. Hij heeft een langere tijd het gevoel dat een sensor van de DBS (Deep Brain Stimulator) niet goed zit. Ik ga verder niet op de details in, maar na een recente CT-scan blijkt dit het geval te zijn. Dit luchtte hem zo enorm op, dat hij weer een paar mooie oplevingen ‘te pakken’ had. Hopelijk wordt dit snel gefikst.
Ik kan goed omgaan met mensen met een aandoening, want ik focus me op de mens achter de aandoening. Maar als de mens achter de aandoening lijdt, dan is dat wel even iets anders. Ik moest met lede ogen aanzien dat hij vaker ‘off’ was dan ‘on’. Zijn mogelijkheden werden steeds beperkter en het woord euthanasie is al verscheidene malen gevallen tijdens onze gesprekken.
Maar deze zaterdagochtend was hij in goede doen. Er gloort weer hoop en dat is aan hem te merken. Ik omschreef Parkinson eerder als een grillige ziekte. Veel invloeden van buitenaf hebben vrijwel direct impact op de Parkinson.
Enfin wij om 10.30 uur naar de garagebox waar het rode monster geparkeerd staat. Hij had gereedschap meegenomen en begon direct de accukabels vast te draaien. Daarna startte hij de auto, die direct aansloeg en reed haar achteruit de garage uit. Hij glunderde van genot, kan ik wel zeggen. En ik ook, heerlijk geluid!
Uiteraard rijd ik de auto en hij zit er naast. Na zo’n kwartier zei hij dat hij voelde dat hij ‘off’ begon te raken. Hij nam z’n medicijnen in en ik pakte de eerste afslag en reed binnendoor terug naar de garage. We waren blij dat we het toch gedaan hebben. Thuis ging hij direct slapen. Ik ben gebleven tot zijn vaste 24-uurs dame arriveerde.
De volgende keer zullen we misschien iets langer rijden , maar eigenlijk maar het niets uit. He did it!
I ❤️ ontzorgverlening