Mees was 3 maanden oud, toen hij meningitis (hersenvliesontsteking) kreeg. In januari wordt hij al 18 jaar.
Het label dat hij sindsdien heeft, is; meervoudig gehandicapt. Tja, wat is gehandicapt? In mijn eerste paar blogs over hem noemde ik hem een leuke puber. We hebben heel veel lol samen. Mees begrijpt veel. Ik zie een gezonde levenslustige jongen, die van het leven houdt. Hij is lichamelijk en geestelijk sterk.
Eind dit jaar vier ik mijn 1-jarige jubileum ‘samenwerken met Mees’. Gemiddeld brengen we 20 uur per week door met elkaar.. Vrijwel altijd hebben we plezier met elkaar. Dat begint al, zodra hij me hoort in de ochtend.
Afgelopen maandag was ik bij hem. Ik heb eerder geschreven over het ‘ochtendritueel’. Vandaag wil ik stilstaan bij het scheren en tandenpoetsen. Het is natuurlijk niet alleen rozengeur en maneschijn met Mees .
Twee keer per dag worden zijn tanden gepoetst met heel weinig tandpasta. De reden hiervoor is dat hij zijn mond niet kan spoelen met water. Hij slikt het schuim dus door. Dit zorgt tijdelijk voor slijmvorming. Mees heeft, ik zal het netjes zeggen, een schurfthekel aan tandenpoetsen. Hij kijkt alsof hem iets heel naars aangedaan wordt. Dit is natuurlijk ook zo. Tijdens het poetsen draait hij met zijn hoofd, spant zijn wangen aan. De tandenborstel floept dan wel eens uit z’n mond, waardoor de tandpasta diagonaal over zijn gezicht zit. Heel komisch. Ik lach me rot en Mees moet dan ook wel lachen, maar dan als een boer met kiespijn.
Scheren is ook zo’n ‘dingetje’. Ik zag dat hij nodig geschoren moest worden. Hij vindt dit ook niet fijn. Gelukkig is dit zo gebeurd. Als het eenmaal klaar is, lacht hij er om. De dag is nog amper begonnen en Mees en ik hebben al veel gelachen. Meestal is hij rond 9.30 uur geknipt, getrimd, gedoucht en geschoren. Klaar voor het ontbijt en de rest van de dag.
I ❤️ ontzorgverlening!