Vorige week woensdagochtend kreeg ik een e-mail van Myriam, de vrouw van Paul met ‘reanimeren’ in het onderwerp. Ik schrok me rot en stuurde haar direct een appje.
Op dat moment was ik bij Johan, de man met Parkinson. Het was inmiddels weer onder controle en Paul had honger. Vandaag was ik bij hen en hoorde het uitgebreide verhaal.
Tijdens het eten van een croissant, zag Myriam dat de lippen van Paul blauw werden. Hij maakte rare geluiden en z’n ogen waren groot en keken angstig. Ze had direct door dat hij aan het stikken was. Direct greep ze in door met haar vingers de blokkade in z’n keel te verwijderen. Paul had overgegeven en Myriam begon direct zijn mond leeg te zuigen. Hij reageerde niet meer op haar geschreeuw. Onmiddellijk begon ze met de reanimatie. Tussendoor belde ze 112 en deed de voordeur open. De dame van 112 stelde vragen en boodt telefonisch hulp.
Na een tijdje reageerde Paul weer. Inmiddels werd er aangebeld door de politie en twee ambulances arriveerden in de steeg. De brandweer was onderweg om Paul eventueel via het raam naar buiten te halen. Ze wonen namelijk in een oud pand in hartje Haarlem. Ook was er een traumahelicopter onderweg. De huisarts kwam en een paniekerige buurvrouw kwam ook binnen. Het huis was vol met mensen met mondkapjes en iedereen was druk. De politie en de buurvrouw werden weggestuurd, de brandweer en traumahelicopter afgezegd.
De huisarts vroeg zich af of dit het begin van het einde was. De saturatiewaarde was 85, ook wel desaturatie of hypoxemie genoemd. Een waarde beneden de 90 is alarmerend. Myriam reageerde stellig, dat Paul nog geen zin had om dood te gaan. Het was al een paar keer eerder gebeurd dat Paul gereanimeerd was. Hij heeft zelfs een tijdje in coma gelegen na een hersenbloeding. ‘Een kat met negen levens ‘ noemt Myriam hem. Paul wilde absoluut niet naar het ziekenhuis en Myriam was het met hem eens. Thuis krijgt hij de beste zorg, dat is afgelopen jaren wel gebleken. Ik schreef hier eerder over.
De volgende dag belde de huisarts om te vragen hoe het met Paul ging. De saturatiewaarde was inmiddels 95. De huisarts geloofde zijn oren niet. Ondanks de vasculaire dementie en diabetes hangt Paul nog aan het leven. Hij is een knokker en een doorzetter, echt ongelofelijk.
Vandaag was hij helder. Hij had zin in cappuccino van het Koffiekantoor. Ik ging eerst de vuilniszak wegbrengen naar de container aan het Spaarne en daarna heb ik drie cappuccino’s gehaald. Het was gezellig, alsof er niets gebeurd was. Ik heb zelfs, in overleg uiteraard, een croissantje voor hem meegenomen en in kleine stukjes gesneden. Hij smulde van de koffie en de croissant. Door de antibiotica kuur voelt hij zich heel erg goed. Er zitten nog wel wat voedingsresten in zijn longen, maar dat zal vanzelf verdwijnen.
In de loop van de dag ben ik naar de apotheek geweest en heb nog een keer koffie gehaald. Na de koffie is Myriam ruim een uur naar bed gegaan. Ik heb een klein portie eten voor Paul gemaakt en een zak spruitjes schoongemaakt voor het avondeten. Na het eten gaf ik hem een grote antibiotica pil. Om te zorgen dat hij op tijd klaar was voor de antibiotica heb ik hem geholpen met eten. Dit keer vroeg ik niet of ik hem mocht helpen, maar was ik bewust directiever. Hij liet het toe. De volgende keer laat ik het hem uiteraard zelf weer doen.
Toen Myriam weer beneden was, heb ik de gang en de trap gezogen en gedweild. Er waren zoveel zorgverleners over de trap gelopen, dat het nodig was om te doen. Myriam doet dit normaliter twee á drie keer per week, maar was er nog niet aan toegekomen.
Het had weinig gescheeld of Paul was er niet meer geweest. Deze kat heeft nog een paar levens over. Gelukkig maar, want ik ben aan hem/hen gehecht geraakt. Een fijne man met een lieve vrouw. Rond 17.30 uur ging ik richting huis. Haarlem maakt zich op voor een nieuwe avond en nacht met rellen. Zucht! Gisteren was er een confrontatie tussen relschoppers en de politie aan het Spaarne. Myriam vertelde dat ze dit kon zien vanuit het raam. Hopelijk blijft het rustig in die prachtige stad Haarlem.
