Ergens in januari dit jaar schreef ik de blog ‘Hoe nu verder?’ over mijn ontmoeting met een man, die op vrij jonge leeftijd getroffen werd door een herseninfarct. Ik sprak met hem en zijn vrouw over de impact van deze gebeurtenis op het hele gezin. Een herseninfarct heb je tenslotte niet alleen, het hele gezin lijdt mee. Iedereen lijdt op zijn of haar eigen manier.
Na de ontmoeting met hen heb ik op een andere dag een lang en goed gesprek met hun beide dochters gehad. Zij zijn allebei werkzaam in de zorg. Wat doet het met hén en hoe was hun vader vóórdat hij door een herseninfarct getroffen werd? Hoe waren de verhoudingen in het gezin? Wat is er door het infarct bij hem op cognitief gebied veranderd? Deze gesprekken helpen mij om hen op een goede manier te helpen en mentale steun te bieden.
Vanaf het begin was het voor mij duidelijk, dat ik hen wilde helpen. De donderdag was tenslotte vrijgekomen, omdat Karel naar Drenthe was verhuisd. In eerste instantie richt ik me op de ondersteuning bij de algemene dagelijkse levensverrichtingen waaronder persoonlijke verzorging. Daarnaast help ik hen waar nodig; van huishoudelijke taken tot klusjes in en om het huis. Gelukkig hebben ze veel hulp van vrienden en familie, maar extra hulp kan geen kwaad.
Sinds 2 maart elke donderdag
Inmiddels kom ik al ruim 5 maanden bij hen, dus laat ik beginnen om deze man bij zijn echte naam te noemen. Hij heet Dirk en zijn vrouw heet Silvia. Voordat ik deze blog schreef heb ik toestemming gevraagd en gekregen om namen te noemen en foto’s te plaatsen. Zoals altijd heb ik discretie hoog in het vaandel staan en schrijf ik niet over hele persoonlijke dingen. De blogs zullen gaan over de impact van deze ingrijpende gebeurtenis op Dirk en het gezin en over mijn werk als ontzorgverlener.
Korte terugblik
Gisteren was het precies één jaar en één dag geleden, dat Dirk op 57 jarige leeftijd door een herseninfarct getroffen werd. Het was een gewone werkdag en Dirk was nog thuis en plotseling werd hij niet goed. Met gillende sirenes werd Dirk naar het ziekenhuis gebracht. Lang verhaal kort; scans wezen uit dat het om een herseninfarct ging. De linkerarm en het linkerbeen zijn verlamd. Zijn spraak is gelukkig nog goed.
Revalidatie
Ruim 5 maanden heeft Dirk in een revalidatiecentrum in Hilversum gelegen en daarna ging hij nog een paar keer per week voor revalidatie daarheen. Ik ben ook verscheidene keren mee geweest en heb goed opgelet hoe de fysiotherapeut met Dirk omging. Doel daar was vooral om hem te leren lopen met een ‘vierpoot’ en met hulp transfers te kunnen maken van bed naar rolstoel, van trippelstoel naar toilet enzo.
Ontroerende momenten
Tijdens het verblijf in het revalidatiecentrum heeft Dirk veel contact gemaakt met medebewoners, die in een soortgelijke situatie terechtgekomen waren. Heftige verhalen, maar wat mij vooral opviel was de humor, die bij allemaal nog in grote mate aanwezig is. Bij één van hen was zelfs de schedel gelicht en het brein tijdelijk uit zijn hoofd gehaald. Hij kon na intensieve revalidatie weer redelijk goed praten en bewegen. Een prachtige glimlach heeft deze man. Het ontroerde mij om deze man zo te zien lachen, na al de shit die hij meegemaakt heeft en nog moet doorstaan. Het ontroerde mij ook om te zien hoe Dirk grapjes maakte en mensen op hun gemak stelde.
Enorme impact
De nadruk van de revalidatie lag dus vooral op bewegingstherapie, terwijl de mentale impact enorm is. Er is verlies van lichamelijke functie, maar ook op mentaal gebied is er verlies. Dit is traumatisch en werpt je van het één op andere moment in een rouwfase, terwijl er ondertussen zoveel van je gevraagd wordt op zorggebied. Je krijgt geen tijd om de heftige gebeurtenissen te verwerken, laat staan te accepteren. Dirk was een actieve hardwerkende echtgenoot, die naast zijn werk ook nog voor anderen klaarstond en ineens was hij volledig afhankelijk van anderen. Zijn vrouw, Silvia, was een zelfstandige echtgenote en ineens was zij zorgverlener. Het huis was niet ingericht als ‘zorginstelling’. Wat nu?
Stelletje bikkels
Het blijkt maar weer hoe veerkrachtig mensen zijn. Tijdens de periode dat Dirk in het revalidatiecentrum lag, hebben Sylvia en de beide dochters via eigen middelen, crowdfunding en met de inzet van vrienden, familie en collega’s het huis verbouwd. Er is voor Dirk nu meer ruimte beneden om te maneuvreren met rolstoel en trippelstoel en boven is een grote badkamer. Ook is er inmiddels een PGB budget opgetuigd en via het ‘WMO loket’ in Hilversum is er een traplift geplaatst. Verder is er een lift in de auto om de rolstoel in te tillen. Ook is er een invalide parkeerplek voor de deur. Vraag niet wat Silvia en de dochters allemaal hebben moeten doen om alles voor elkaar te krijgen om door de bureaucratie en regels heen te beuken. Het is gelukt!
Mensen vinden mij
Het is trouwens bijzonder dat, sinds ik 23 juli 2018 (ja ja, al ruim 5 jaar) als ontzorgverlener gestart ben, mensen met een hulpvraag mij vinden en niet andersom. Het gaat vooral via mond-op-mond reclame en doordat ik blogs schrijf, vindt men mij via Google. Ik had mezelf in 2018 vaak afgevraagd hoe ik aan werk moest komen. Ik had zelfs 2000 flyers laten drukken, maar doordat mensen meestal een ‘nee nee’ sticker op de brievenbus hebben, strandde dat “briljante” idee van mij. Flyers in de prullenbak en de magneetborden voor op de auto liggen ongebruikt in een hoek. Nadat ik mijn hart opende voor mijn nieuwe leven, begon het ‘ineens’ te lopen. Toeval? Nee joh, de mensen met een hulpvraag ‘vielen mij toe’.
Ook in het geval van Dirk; de vrouw van een goede vriend van mij werkte ten tijde van de opname van Dirk in het revalidatiecentrum als GZ maatschappelijk werker. Silvia vertelde haar, dat ze hulp nodig hebben, zodra Dirk weer thuiskomt. Ik kreeg deze hulpvraag vervolgens via een appje en zo is het balletje gaan rollen.
Dirk is in z’n element
De foto’s in deze blog zijn genomen tijdens een paar gezellige uitjes met het hele gezin of alleen met Dirk. We proberen met elkaar het beste er van te maken. Gisteren was ik met Dirk op het terrein van zijn werkgever. Zijn leidinggevende had hem voor een ‘koffiemomentje’ uitgenodigd als onderdeel van een re-integratie traject. Dirk heeft veel parate kennis in z’n hoofd en tijdens een presentatie over het afgelopen jaar merkte je duidelijk dat Dirk nog goed aangehaakt is. Hij heeft veel collega’s ontmoet en was duidelijk in z’n element. Er werd veel gelachen en Dirk was zeer ad rem. Fijn om te zien hoe hij nog steeds door zijn collega’s ’omarmd’ wordt. We hebben een klein rondje over het immens grote terrein gemaakt. Na een uur of drie gingen we weer naar zijn huis.
In de volgende blog over Dirk schrijf ik meer over de zorg en hoe een donderdag er uit ziet. Ik ben dankbaar dat Dirk en het gezin op mijn pad gekomen zijn. Ondanks alle shit gaan ze door en houden ze de humor er in. Is niet altijd makkelijk en het lukt ook niet altijd, maar dat hoort er ook bij.