“In Nederland was jazzmuziek tijdens de Tweede Wereldoorlog door de nazi’s verboden. Een aantal jongeren wilden koste wat koste deze muziek behouden. Zij oefenden in het geheim, speelden illegale radio-uitzendingen na en waren vastbesloten om na de oorlog een school voor jazzmuziek op te richten: het Swing College. Op de dag van de bevrijding, 5 mei 1945, had het Orchestra of the Dutch Swing College haar eerste optreden. De leden gaven lezingen, organiseerden jazzbijeenkomsten en gaven les in jazzmuziek. Al snel veranderde de naam in Dutch Swing College Band.” bron: dsc.nl
Dutch Swing College Band bestaat sinds 5 mei 1945
Mijn moeder zat in 1955 op 16-jarige leeftijd op dansles in Rotterdam en als afsluiting van het seizoen trad de Dutch Swing College Band altijd op. In het verleden had ze het wel eens over deze band en hoe zij van de jazz-/ dixieland muziek genoot. Een maand of twee geleden tijdens onze vakantie in Zuid-Limburg zag ik in één of andere nieuwsbrief de DSC band voorbijkomen. Leuk om m’n moeder mee te nemen. Mijn vriendin, Mirella, had er ook zin in, dus binnen no-time tickets geboekt voor een optreden op zondagmiddag 24 september ergens in Wassenaar.
M’n vader staat stijf van de stress
Na de vakantie sprak ik mijn moeder en passant en vertelde ik dat ik drie tickets had gekocht voor dit optreden. “O wat leuk, ja natuurlijk ga ik mee”. Het feit dat mijn moeder zo enthousiast reageerde is best bijzonder. Ze laat mijn vader eigen nooit lang alleen. Hooguit als zij met mijn zus boodschappen gaat doen.
Mijn moeder is inmiddels 84 jaar en mijn vader is 85. Ze waren op 20 september 60 jaar getrouwd. We hebben in de avond met m’n broer en zus en alle aanhang koffie gedronken. Was gezellig. Echter sinds mijn vader een paar jaar geleden een tia heeft gehad, lijkt het er op dat zijn hersens een flinke tik hebben gekregen. Zijn smaak is verdwenen en hij is zeer onrustig en de adrenaline giert 24/7 door zijn lijf. Alle plezier in het leven is weg en alles is een probleem. Hij staat de hele dag stijf van de stress. Als we er met z’n allen eenmaal zijn, dan gaat het voor hem wel, maar hij ziet er van tevoren enorm tegenop en is ook op zo’n avond heel erg onrustig. Hij vindt zichzelf ook een blok aan het been van m’n moeder. Dit zorgt soms voor emotionele momenten bij hem. Ik heb mijn vader eigenlijk nooit zien huilen, maar de afgelopen paar jaar wel af en toe.
Mijn zus doet wekelijks de boodschappen
Een paar jaar geleden is de auto verkocht. Zijn computer en telefoon liggen bij m’n zus, want hij had constant de angst dat deze apparaten gehackt waren. Zonder deze apparaten heeft hij weer de ontrust dat hij geen overzicht heeft. M’n zus regelt ook hun bankzaken en doet wekelijks boodschappen met m’n moeder. Dit is heel fijn en soms doet m’n broer boodschappen, als m’n zus niet kan. Zij wonen gelukkig vlakbij hen. Zowel mijn moeder als mijn vader zijn gelukkig nog zeer scherp en zeer goed op de hoogte van hetgeen er speelt in de wereld.
ik heb veel eigenschappen van mijn ouders
Mijn moeder heeft glaucoom aan beide ogen. De oogzenuw sterft langzaam af en dat kan tot blindheid leiden. Oogdruppels kunnen dit process stoppen of tenminste vertragen. Sinds een tijdje zit er een grote blinde vlek op haar goede oog. Als ze haar hoofd een beetje scheef houdt, kan ze nog best goed zien. Het is erfelijk, dus mijn zus en ik laten het elke 1 a 2 jaar onderzoeken in het ziekenhuis. Mijn broer doet dit niet en dit is uiteraard zijn eigen keus. Mijn moeder klaagt nooit, is vrijwel altijd opgewekt. Mijn vader klaagt ook niet, maar je ziet dat hij lijdt door de stress. Eten is een hel, maar mijn moeder doet van alles om het dragelijk voor hem te maken. Soep en pannenkoeken gaat er, weliswaar met moeite, wel in. Ze vertelde een tijdje terug, dat ze accepteert hoe hun leven nu is. “We hebben samen een mooi leven gehad!” Hier heb ik een voorbeeld aan genomen.. Ik lijk veel op m’n moeder, wat de gevoelige kant betreft, maar ik heb ook veel van mijn vader. Wat in m’n kop zit, krijg je er moeilijk uit. Een mooie combi van mijn beide lieve ouders.
Ze loopt als een Kievit
Gisteren waren we rond 11:30 uur bij hen in Hendrik Ido ambacht. Ze wonen nog steeds in het huis waar mijn broer en zus en ik geboren zijn. We hebben eerst samen gegeten en zijn rond 13.30 uur richting Wassenaar gegaan. We hadden een beetje file onderweg en arriveerden rond 14.45 uur. We konden redelijk in de buurt van het theater parkeren. Mijn moeder loopt gelukkig nog als een Kievit. Geen lange afstanden meer, maar dat zie ik een Kievit ook nooit doen. Eerst een paar foto’s. We hadden veel zin in het concert.
Een zaal vol met ouwe trouw fans
De mannen van het DSC speelden met zoveel enthousiasme, dat het publiek er van genoot. Mijn moeder dacht dat ze het enige ‘oude mens’ zou zijn. Haha, nou het waren bijna alleen maar ouderen. Tja, de band bestaat tenslotte al sinds het eind van de tweede wereldoorlog. Veel trouwe fans zaten in de zaal. Mijn moeder genoot. Haar handen en voeten bewogen niet, maar ze luisterde bijna ademloos naar de muziek. Ik ben tijdens het luisteren van muziek zeer beweeglijk. Dit heb ik weer van m’n vader. Mijn handen en voeten gaan heen en weer, wel op de maat natuurlijk.
Blijven jullie eten?
Tijdens de pauze hebben we even een drankje genuttigd en na de pauze ging de band onverminderd door met prachtige muziek met veel solo’s (banjo, trombone, drum, gitaar, klarinet, saxofoon). Ze hebben ruim 2 uur geknald. De terugweg ging zonder oponthoud en in de auto heb ik de ‘afhaal Chinees’ in Hendrik Ido Ambacht gebeld. Mijn vader at niet mee, hij had al soep gegeten. Hij krijgt het gewoon niet weg. We hebben nog gezellig met z’n drieën gegeten en met z’n vieren nog even nagepraat.
We hadden een mooie dag met z’n allen ❤️