Lieve mensen, allereerst een gelukkig 2019. Hopelijk hebben jullie fijne feestdagen gehad. Ik heb beide kerstdagen met mijn lieve familie doorgebracht en oudejaarsavond bij lieve vrienden, die bij mij in straat wonen. Wat een luxe!
2018 Downs & veel Ups
Vorig jaar stond ik stil bij het feit dat toeval niet bestaat, maar dat dingen je toevallen. 2018 was voor mij het jaar van ’toeviel’. Door privéomstandigheden loopt mijn leven anders dan ik ooit van te voren bedacht had. Ik ben gelukkig van nature niet de persoon om bij pakken neer te zitten, nee ik pak de pakken op en breng ze naar de plek waar ze horen. Natuurlijk vertil ik me wel eens aan die pakken, maar dan doe ik even rustig aan om vervolgens met nieuwe energie aan de slag te gaan. Blijkbaar is het mij gelukt om van redder in nood naar helper in nood om te schakelen. Dit scheelt een hoop pakken op mijn nek en dit resulteert in rust. Vrienden merken dat ik rust uitstraal, katten die normaliter bang van vreemden zijn, liggen binnen 15 minuten op mijn schoot, blaffende honden likken na 5 minuten aan mijn hand. Ik moet zeggen dat ik me ook veel rustiger voel.
Gezonde mensen met Parkinson
In 2018 zijn er verscheidene gezonde mensen met Parkinson op mijn pad gekomen. Ik zeg bewust gezonde mensen, want er is meer dan alleen de ziekte c.q. aandoening. Eerst heb ik, via Saar aan Huis, een tijdje gekookt voor een ouder echtpaar. Hij is dementerend, zij heeft Parkinson. Schatten van mensen en zij is, ondanks alles, zo ontzettend positief. Ik voelde me er soms klein bij. Wat een positieve energie straalde ze uit. Ik heb gedurende een paar maanden zo’n drie keer per week voor hen gekookt en hen gezelschap gehouden en klein huishoudelijk werk verricht. Een plezier om te doen. Een tijdje geleden fietste ik door het Gooi en ben even bij haar in het verzorgingstehuis op de thee geweest. Ze was erg blij dat ik er was.
Niet denken in beperkingen maar in mogelijkheden
Tijdens de opleiding ‘Werken met Positieve Gezondheid’ zat ik naast een vrij jonge man met Parkinson. Een recente operatie heeft bij hem tot minder bewegelijkheid geleid. Ook deze man liep over van positiviteit, ondanks zijn ziekte en privéomstandigheden. We raakte aan de praat en binnen korte tijd hadden we, samen met een super positieve vrouw, vrij diepgaande gesprekken. Ik werd erg blij van dit contact. We gaan binnenkort een keer afspreken. Heerlijk om te zien dat mensen zich ondanks alles niet laten tegenhouden door beperkingen, maar blijven denken in mogelijkheden.
Ik kom in mijn kracht
Het ‘toeviel’ hield niet op, want tijdens een workshop ‘Effectief Matchen’ in Huizen, een initiatief van de Huizer Vrijwilligerscentrale en gerelateerd aan Betrokken Ondernemen, heb ik een tijdje gesproken met de voorzitter van het Parkinson café in ’t Gooi. Wat een fijn gesprek was dat. Hij vertelde heel veel over zijn privéomstandigheden en wat de ziekte met hem gedaan heeft en nog doet. Ook hij is ontzettend positief en enorm betrokken bij allerlei activiteiten rond Parkinson. Hij is ook veel emotioneler dan hij eerder was en verontschuldigde zich tijdens het gesprek voor het feit dat hij tranen in zijn ogen kreeg. Ik vind het alleen maar fijn als mensen emoties kunnen en durven tonen. Zelf ben ik ook veel emotioneler dan ik eerder was. Bepaalde gebeurtenissen hebben bij mij tot veel meer openheid geleid. Ik voel me hierdoor veel vrijer op allerlei gebieden. Ik kom eindelijk na jaren in mijn kracht. Enfin, ik vertelde dat ik mijn website zelf gebouwd heb, dus hij vroeg zich af of ik hen zou kunnen helpen. Prima! Ik hoor het wel zodra mijn hulp gewenst is.
Ik help zo weinig mogelijk
Gisteren heb ik, via Home Instead ’t Gooi, kennisgemaakt met een vrij jonge man met Parkinson. Wat een kracht heeft deze kerel! Hij zit momenteel in een revalidatiecentrum in ’t Gooi en hoopt snel naar huis te gaan. Ik ga hem, samen met een paar andere CAREGivers, een paar uur per week ondersteunen met de dagelijkse dingen, zoals boodschappen doen en daarnaast zal ik hem regelmatig meenemen naar buiten. Beweging, het klinkt als een cliché, is voor veel aandoening een goed medicijn. We spraken een klein uur met elkaar. Allebei hebben we in de ICT gezeten, we hebben veel gereisd, zijn allebei enorm gehecht aan onze vrijheid en houden er allebei niet van om betutteld te worden. Ik zag gelijk dat hij heel veel zelf kan en heel veel zelf wil doen, ook al kan hij het misschien niet. Toen ik tegen hem zei, dat ik hem zo weinig mogelijk ga helpen met allerlei zaken die hij zelf kan, reageerde hij met “dat is maar goed ook, anders zou je een hoek krijgen’. Fantastisch! Het viel me op dat hij na een tijdje veel rustiger werd, minder bewegelijk. Zijn reactie was dat ons gesprek hem mede rust gaf. Ik pretendeer helemaal niets hier, maar het is wel heel ‘toevallig’ dat ik van allerlei kanten op verschillende manieren terugkrijg dat ik rust uitstraal. Enfin, volgende zaterdag start ik bij hem voor een paar uur per week.
ClientondersteuningPlus
Nu zou je denken dat het ’toeval’ opraakt, maar nee, ik werd gisteren gebeld door Caroline van der Hek, sinds januari dit jaar directeur bij ClientondersteuningPLUS BV. Caroline ken ik via een eerdere opdracht t.w. die gezonde man met ALS. Ik heb hier twee artikelen over geschreven. Ik had nogal wat ‘pakken’ op mijn schouders geladen en liep mede door mijn privéshit een beetje over. Caroline heeft toen een aantal zaken overgenomen en liep het vuur uit haar schenen. Een fijne vrouw, waar ik regelmatig contact mee had. Zij is ook degene die mij aan een nieuwe opdracht geholpen heeft t.w. die gezonde man met de spierziekte MD. Volgende week start ik voor één dag per week. Ik wil trouwens niemand tegen de schenen trappen als ik schrijf dat het gezonde mensen zijn, maar zo zit ik gewoon in elkaar. Ik focus oprecht op de mens achter de aandoening. Maar goed, gisteren belde Caroline mij en vertelde dat ze mogelijk een nieuwe cliënt voor me heeft. Een ouder echtpaar, waarvan hij Parkinson heeft. Een lief en leuk stel, waarvan zij denkt dat deze opdracht perfect voor mij geschikt is. Dit zou kunnen leiden tot 1 a 2 dagen per week. Wat lief, dat ze aan mij denkt. Ik ben erg blij met dit contact. Dank je wel, Caroline. Top!
Proost! Op 2019!
2019 is goed begonnen en dan heb ik het niet over die glazen rode wijn op oudejaarsavond, maar over het feit dat er allerlei lieve, interessante mensen op mijn pad komen. Spierziekten, ouderen en nu Parkinson lijken op één of andere manier een rode draad te worden in mijn leven. Dit had ik eind 2017, toen ik roer omgooide, niet kunnen bedenken.