Wat zou u doen als u via uw netwerk attent gemaakt wordt op een symposium over zinbeleving bij ouderen, die permanent van intensieve zorg afhankelijk zijn? En wat als blijkt dat u na het lezen van het programma ook nog realiseert dat het thema vrijwel naadloos aansluit bij uw recent gekozen koers?
Ingang Paushuize (eigen foto)
Ik zeg: Gaan!
Gisterenmiddag was ik dus aanwezig bij het middagsymposium “Wat maakt het leven de moeite waard?” in Paushuize in Utrecht, een prachtige locatie in hartje Utrecht.
Het middagsymposium was georganiseerd door het Jo Visser fonds ter gelegenheid van het promoveren van Peterjan van der Wal aan de universiteit van Humanistiek. Peterjan is als geestelijk verzorger o.a. verbonden aan Zonnehuisgroep Vlaardingen en het Jo Visser fonds zet zich in voor beter onderwijs in de ouderenzorg en draagt bij aan een positievere beeldvorming over ouderen.
Hoe steekt zinbeleving bij ouderen, die permanent van intensieve zorg afhankelijk zijn, in elkaar? Peterjan nam ons mee in wat hij daarover heeft gevonden in zijn onderzoek. Hij ging in op een concrete casus.
Na de lezing van Peterjan, heeft Joris Slaets, hoogleraar ouderengeneeskunde en sinds 1 januari 2015 directeur van Leyden Academy, gesproken over leefplezier bij ouderen die permanent van intensieve somatische zorg afhankelijk zijn. Anne-Mei The, bijzonder hoogleraar Langdurige Zorg en Dementie aan de Universiteit van Amsterdam (UvA) en lector Sociale Benadering Dementie aan Stenden Hogeschool te Friesland, vertelde over haar onderzoekservaringen met zin en zinloosheid bij ouderen die permanent van intensieve psychogeriatrische zorg afhankelijk zijn en hun naasten. Ze ondersteunde haar verhaal met een komische en tegelijkertijd ontroerende anekdote over haar kapper. Annemarieke van der Woude, theoloog en werkzaam als predikant bij de Remonstrantse Gemeente in Oosterbeek, deelde vervolgens haar visie en ervaringen over het zich wel / niet willen of kunnen verbinden met het leven hier en nu van ouderen met een zogenoemd ‘voltooid leven’. Ik vond de korte lezingen zeer inspirerende en goed te begrijpen. De middag ging vooral over verbindingen tussen mensen en niet over complexe modellen en wetgeving daar om heen. Ik werd er als ras-verbinder enorm door geïnspireerd.
Na de pauze was er gelegenheid om aan tafel, op een verhoogd podium midden in de zaal, mee te praten over de onderwerpen die door de sprekers besproken waren. Er waren ca. 130 gasten, maar gelukkig wilde niet iedereen in de spotlight zitten. Er konden drie mensen tegelijk aanschuiven, dus ik ben vrijwel direct opgestaan om aan te schuiven. Uiteraard was ik best wel een beetje zenuwachtig, maar het was erg leuk en leerzaam.
Mieke Moor, organisatiefilosoof, heeft in haar rol als middagvoorzitter het symposium op een humoristische energieke wijze geleid en religie,- en literatuurwetenschapper Ernst van den Hemel heeft op een leuke en interessante manier de middag afgesloten.
Mooi hoe complexe thema’s op een begrijpelijke manier uitgelegd werden
Wat mij enorm beviel aan dit symposium, was dat de sprekers, allen met titels en academische graden, complexe thema’s op een zeer begrijpelijke manier konden uitleggen. Het voelde goed dat ik over veel dingen op dezelfde manier denk. Ook al heb ik geen zorgachtergrond, mijn zorghart voelt blijkbaar goed aan wat de behoeften zijn van de ander en hoe ik mij met die ander kan verbinden. Het symposium voelde als een warme deken en ik ben blij dat ik er geweest ben.
Het proefschrift in boekvorm heb ik meegekregen en zal ik zeker doorlezen. Verder heb ik een aantal hele interessante mensen gesproken en nieuwe contacten gelegd.
Het is een middag om met plezier aan terug te denken.