De laatste weken had Mees regelmatig koorts en hoestte hij veel slijm op. Doordat we hem een aantal keer per dag ‘aan de vernevelaar hangen’ komt het slijm gelukkig wel los, maar de laatste dagen zakte de koorts niet meer. Vorige week op donderdagavond was zijn temperatuur gestegen naar 40 graden.
Afgelopen vrijdagochtend was ik bij Mees. Hij voelde erg warm en net voor het douchen gaf de thermometer aan dat zijn temperatuur nog altijd 39 graden was. Het was inmiddels de derde dag van de antibiotica kuur, maar het leek nog niet te helpen. Zijn vader had van te voren al een afspraak met de huisarts ingepland, in het geval dat het niet beter zou gaan.
Tijdens het douchen op de douche-brancard hoestte en proestte Mees. Hij schreeuwde het uit. Het ging hem duidelijk niet goed. Ik heb de darmspoeling en de douchebeurt zo snel mogelijk gedaan. Ook heb ik hem iets sneller aangekleed. Doordat Mees steeds met zijn hoofd heen en weer ging, zat zijn ondershirt, zo bleek later, achterstevoren. Ach er zijn ergere dingen.
Om 10 uur heb ik hem in z’n rolstoel in de bus gezet en samen met z’n vader gingen we naar de huisarts. De ontstekingswaarden in z’n bloed en urine waren nog steeds heel hoog. De huisarts vertrouwde het niet en ging telefonisch overleggen met het UMC Utrecht. “Laat hem zsm naar ons toe komen” was de reactie van de SEH. Deze snelle reactie voelde van alle kanten goed. Mees is niet bepaald een watje, maar nu gaf hij heel duidelijk aan, dat het hem niet goed gaat.
Enfin eerst terug naar huis om z’n spullen te pakken. Inmiddels ken ik de ‘standaard uitrusting’ en heb een grote tas met allerlei spullen ingepakt. De vader van Mees had al vast zijn eigen koffertje ingepakt, aangezien hij vermoedelijk de nacht zou blijven als Mees opgenomen zou worden. Ik ben met m’n eigen auto naar de SEH van het UMC gereden.
Er werden allerlei tests gedaan door zeer vriendelijke en kundige verpleegkundigen en artsen. Een infuus werd ingebracht, een longfoto gemaakt. Mees liet het allemaal gebeuren, alsof hij zich overgaf, omdat hij het hoesten en de koorts zat was. Ik ben zeer onder de indruk van het personeel op de SEH. Ze kwamen allemaal relaxt en rustig over, terwijl dit niet bepaald een rustige en relaxte afdeling is. Ambulances komen vrijwel continue aanrijden met mensen, die met spoed hulp nodig hebben. “Willen jullie iets drinken en eten?” vroeg een zeer vriendelijke dame. Ook wij werden in de watten gelegd.
Zo’n vier uur na binnenkomst en allerlei onderzoeken, kwam er een jonge arts met een echo apparaat. Hij keek naar de echo en liet ons zien, dat er zeer waarschijnlijk vocht achter de linker long zit. Het vermoeden was, dat dit gecompliceerd vocht (vol met onstekingsmateriaal) was, wat je met antibiotica niet kan bestrijden. Het moet er dus uit, want het lichaam kan dit blijkbaar niet zelf afvoeren. Om zekerheid te krijgen hebben ze via een punctie (tussen twee ribben op de rug) een monster genomen. Mees gaf nauwelijks een kik. Lang verhaal kort; een operatie was de beste oplossing om dit vocht te verwijderen.
Ik was ondertussen naar het huis van Mees gereden om o.a. de oplader van de sondepomp op te halen en extra spullen voor een aantal dagen. Bij terugkomst had ik doorgekregen, dat Mees inmiddels naar de longafdeling overgebracht was. Hij had een tijdelijke kamer. Een jonge long-chirurg legde uit dat ze, samen met een andere chirurg, Mees dezelfde avond via een kijkoperatie zouden gaan opereren. Zodra het vocht verwijderd zou zijn, zouden ze een drain plaatsen om lucht en vocht af te voeren. Een anesthesist kwam en vertelde wat zij ging doen. Een verpleegkundige van de afdeling legde ook e.a. uit mbt de (na)zorg op de afdeling en het verblijf
‘Mann-o-Mann’ wat een goede zorg heeft Mees in het UMC. Vele kundige mensen hebben hem door deze dag heen geholpen. Rond 20 uur, dus op vrijdag, ging Mees naar de operatiekamer. Zijn vader ging met hem mee en bleef bij hem totdat hij onder narcose was. Ik had zijn spullen naar een andere kamer verhuisd en in een kastje ingeruimd en was net een ‘waar ligt wat?’ lijstje voor zijn vader aan het maken toen hij alweer terug kwam. “Zo, ze zijn al met Mees begonnen”. Wauw wat snel allemaal. We hebben nog even nagepraat over de dag en daarna ben ik naar huis gegaan.
De operatie vrijdagavond is heel geheel volgens plan verlopen. Er is bijna 1 liter gecompliceerd vocht weggehaald. Door de druk van dit vocht functioneerde de linker long maar 5 tot 10%. De verklaarde de kortademigheid en de bacteriën in het vocht verklaarde de koorts. Hij lacht weer sinds vrijdagavond laat, de koorts is verdwenen. Hij ademt nog best snel, maar dat komt vermoedelijk omdat de long weer als het ware aan het opstarten is.
Wat was het rot om Mees zo te zien lijden, maar gelukkig heeft z’n vader, nadat de koorts omhoog bleef gaan, direct ingegrepen. De huisarts heeft ook kordaat gehandeld en het UMC Utrecht heeft Mees bloedserieus genomen en hem fantastische zorg gegeven. Chapeau, lieve kundige mensen van de SEH en van de longafdeling!
Er worden veel berichten gepost over hoe beroerd het allemaal in ziekenhuizen is om verschillende redenen. Vorige jaar gaf ik een pluim aan het Meander ziekenhuis in Amersfoort. Ook daar voelde we ons gehoord en gezien. Nu een dikke vette pluim voor iedereen, die Mees geholpen hebben en nog helpen. Met de mensen van team Mees zorgen we dat Mees dezelfde zorg als thuis krijgt als aanvulling op de goede zorg in het ziekenhuis.
Op tweede Paasdag heb ik een gezellige lunch gehad bij de vader van mijn lieve vriendin. Na de lunch heb ik m’n vriendin thuisgebracht en ben direct naar het UMC doorgereden. Rond 17:30 uur heb ik de moeder van Mees en haar vriend afgelost. We hebben eerst gezamenlijk, een overigens heerlijke (geen grapje) ziekenhuis maaltijd, gegeten. Ik ben de hele nacht gebleven, zodat de vader van Mees lekker thuis in z’n eigen bed kon slapen.
Helaas had Mees veel last van ongemak tijdens de nacht en sliep niet of nauwelijks, ondanks de slaapmedicatie.Na een paar uur heb ik, met hulp van een verpleegkundige, Mees in de rolstoel getild. Doordat Mees een drain had, begeleidde de verpleegkundige het meetkastje en de slangen van de drain, zodat ik hem zonder problemen in de stoel kon tillen. “Dit gaat een stuk makkelijker zeg, maar dat mogen we hier niet doen. We gebruiken altijd de tillift” vertelde de verpleegkundige. Tja, dit is misschien een voordeel van mijn werk(wijze). Ik legde wel uit, dat ik alleen til, als mijn rug het toelaat. Heel af en toe gebruik ik de tillift, maar dan zit Mees op de tilmat en dat is minder comfortabel voor hem. Mees weegt tussen de 36 en 40 kg en dat is nog te doen. De verpleegkundige gaf Mees nog een dosering paracetamol via de PEG-sonde, wat op een gegeven moment hielp,
Gisterenochtend werd ik 8 uur door iemand anders uit team Mees afgelost en ben direct richting mijn cliënt in de buurt van Deventer gereden. Ik had slechts een uurtje geslapen, maar was gelukkig de hele dag goed wakker en scherp. Na mijn dienst vertrok ik om 18:30 uur binnendoor over de Veluwe naar de camping in Lunteren. Ik was best moe en lag om 22 uur in bed.
Vanochtend ben ik om 8 uur naar mijn cliënt, een vrij jonge man met ALS, in Hilversum gereden. Ik ondersteun hem bij het opstarten van de dag incl. persoonlijke verzorging. Dit duurt maximaal een uur, daarna door naar Hans in Bussum. Ik heb voornamelijk boodschappen gedaan voor hem. Heerlijk op de fiets door Bussum gereden. Van de Karwei tot de Albert Heijn.
Morgen zal mijn wekker mij al om 5 uur wekken. Sinds een maand kom ik bij een vrij jonge man, die begin augustus vorig jaar een herseninfarct kreeg. Sindsdien heeft hij geen gevoel in zijn linkerarm en -been. Ik ondersteun hem en zijn vrouw elke donderdag met de zorg en verder met alles wat zich aandient. Hele fijne lieve mensen, die sinds het infarct een totaal ander leven hebben. Dit heeft een enorme impact op de psyche. Ook hier probeer ik hen te ondersteunen. Morgen heeft hij een afspraak voor een MRI scan om 8 uur. “Zou jij om 7 uur al willen komen?” was de vraag, die ik per app kreeg. “Slik, dat is vroeg” was mijn eerste gedachte. “Tuurlijk, ik zorg dat ik er om 7 uur ben” was mijn reactie per app.
Sinds ik dit werk doe, voel ik vooral dankbaarheid. Mensen, die mij niet kennen, geven mij direct hun volledige vertrouwen om hen te helpen. Dit vind ik zo bijzonder en zo mooi.
I ❤️ontzorgverlening!